Cz.V : ,,O nie! Ona się mnie boi!.."

- To ty! – Powiedziałeś głupio jak podszedłeś do Niej.

- Tak to ja… cała mokra. – Posmutniała.

- W porządku?

- Nie! Od samego rana mam pecha! – Powiedziała. – A wo gule kto ty? – Zapytała trochę nieśmiało, spoglądając na mnie.

- Naprawdę nie wiesz? – Dopytywałeś.

   Przyjrzała ci się.

- A tak ty mi wskazałeś drogę w parku. Jeszcze raz dzięki.

- Nie ma za co. – Uśmiechnąłeś się do niej. – A tak wo gule to jestem Abraham. – Wyciągnąłeś do niej rękę.

  Uściskała ją.

- (T.I).

- Ładnie.

- Dzięki, twoje też. – Spojrzała na zegarek. – Miło cię było spotkać, ale muszę iść.

- Przecież nie jest jeszcze późno.

- Tak, ale jestem cała mokra i muszę się przebrać.

   Debil! – Skarciłeś sam siebie w myślach.

- No tak. – Wymamrotałeś tylko.

- To pa! – Powiedziała i chciała dojść, ale złapałeś ją za łokieć.

- Czekaj! – Powiedziałeś.

   Dziewczyna dziwnie się na ciebie spojrzała i wtedy uświadomiłeś sobie, że dalej trzymasz jej rękę.

   Szybko ją puściłeś.

- Sorry. – By odwrócić uwagę od tej niezręcznej sytuacji zapytałeś. – Może cię odprowadzić.

- Nie.. nie trzeba. – Powiedziała nieśmiało.

   O nie! Ona się mnie boi! – Stwierdziłeś. Faktycznie patrzyła na ciebie ze strachem w oczach, więc nie naciskałeś.

- OK. – Powiedziałeś tylko.

   Dziewczyna odwróciła się i dość szybkim krokiem odeszła. Nie miałeś zamiaru znów jej stracić, więc poszedłeś za nią.

*********************

   Szedłeś za nią tak, by cię nie widziała. W końcu doszedłeś do jej domu, który był naprzeciwko twojego.

- Co?! – Szepnąłeś zszokowany. – Jak ja jej wcześniej nie zauważyłem! – Byłeś tak zszokowany, że nawet nie zauważyłeś, że (T.I) cię zobaczyła.

- Śledzisz mnie? – Zapytała lekko zdenerwowanym tonem.

- Co?! Ja? – Udawałeś, że nie wiesz o co chodzi. – nie mogłeś jej powiedzieć prawdy, bała by się ciebie jeszcze bardziej! – Jasne, że nie! Ja tu mieszkam. – Wskazałeś na swój dom – miałeś niezłą wymówkę i w pewnym sensie nie kłamałeś.

- Przepraszam. – Powiedziała.

   Zauważyłaś, że jest strasznie zestresowana.

   Uśmiechnąłeś się do Niej pocieszająco.

- Spoko. – A  potem prosto z mostu zapytałeś. – Boisz się mnie?

- Ja.. ja muszę iść.

- Czekaj! Nie odpowiedziałeś mi. – Drążyłeś.

- Nie. – Odpowiedziała w końcu.

   Wziąłeś ją za rękę i spojrzałeś w oczy.

- To czemu uciekasz ode mnie? – Zapytałeś.

- Ja.. ja nie uciekam, po.. po prostu jestem nieśmiała. – Wydusiła w końcu.

   Postanowiłeś być z nią szczery i powiedzieć jej wszystko – a przynajmniej częściowo.

   Dalej patrząc jej w oczy powiedziałeś.

- Słuchaj ja lubię cię i to bardzo. – Uśmiechnąłeś się łobuzersko. – Wiem nawet cię nie znam i ty mnie też i pewnie sądzisz, że to głupie. Ale odkąd cię zobaczyłem tam w parku.. – Przerwałeś i wziąłeś głęboki oddech. – Zrozumiałem, że jesteś wyjątkowa. – Powiedziałeś w końcu, a potem dodałeś. – Chciałbym Cię lepiej poznać.

- Nie. – Powiedziała (dalej patrząc Ci w oczy) po krótkiej chwili cisz.

- Nie rozumiem?

- Nie uważam, że to głupie. – Pierwszy raz uśmiechnęła się do ciebie, a ty odwzajemniłeś jej uśmiech. – I też chciała bym Cię lepiej poznać.

- To musisz coś wiedzieć. – Wziąłeś głęboki oddech. – Ja jestem Abraham Mateo. Ten sławny piosenkarz. – Wyznałeś.

   Uśmiechnęła się do ciebie łobuzersko.

- Chyba nie taki sławny, skoro nigdy wcześniej o tobie nie słyszałam. – Powiedziała, a potem dodała. – To dlatego w parku pytałeś się mnie czy cię znam.

- Tak i pewnie, dlatego że mnie nie znasz nie zaczęłaś piszczeć i mdleć na mój widok. – Wzdrygnąłeś na samą myśl o takiej sytuacji.

- Aha, czyli już nie jestem tak wyjątkowa? – Zapytała.

- Tego nie powiedziałem. – Uśmiechnąłeś się do niej łobuzersko. – Dalej się mnie wstydzisz? – Zapytałeś nagle.

- Troszeczkę. – Odpowiedziała.

    Uśmiechnąłeś się do niej łobuzersko.

- Wiem jak to zmienić. – Popatrzyła się na ciebie badawczo.

   Ty natomiast wziąłeś Ją za rękę i pociągnąłeś w stronę swojego domu.

_______________________________________________________________________________

    Hej mam nadzieję, że się podoba ;)