Imagin dla Pauliny Cz.V

   Wbiegłam do pokoju, ze łzami w oczach i trzasnęłam drzwiami. – Czemu o to zrobił?! – Pokręciłam z niedowierzania głową i usiadłam na łóżku. – A myślałam… To wszystko co powiedział to było kłamstwo, to jedne wielkie kłamstwo! – Popłakałam się jeszcze bardziej. – Nie! – Powiedziałam stanowczo. – Nie będę więcej płakała, przez kogoś takiego jak On! – Obiecałam sobie. Otarłam łzy i poszłam do łazienki, że by się ogarnąć. Uczesałam włosy w koński ogon i poszłam do opiekunki.

******************************

   Zapukałam i weszłam, opiekunka właśnie rozmawiała z kimś przez telefon, więc chwilę musiałam zaczekać.

- Witaj słonko. – Przywitała mnie z uśmiechem opiekunka, gdy zakończyła rozmowę telefoniczną.

- Dzień dobry. – Uśmiechnęłam się do niej.

- Dobrze, że jesteś. – Uśmiechnęła się. – Mam dla ciebie wiadomość.

- Jąkał? – Zapytałam.

- Zaraz po obiedzie, Abraham w ramach konkursu, ma cię oprowadzić po Madrycie. – Uśmiechnęła się.

- Właśnie ja w tej sprawie przyszłam. – Posmutniałam.

- Cos się stało? – Zapytał.

- Nie.. Tylko, czy po Madrycie, mógłby mnie ktoś inny oprowadzić? – Zapytałam niepewnie.

- Jesteś pewna? – Zapytała, a ja pokiwałam głową. – No dobrze.

- Dziękuję. – Przytuliłam ją.

- Oj! Proszę skarbie. – Uśmiechnęła się (ale ona dużo się uśmiecha). – To po obiedzie…

- Nie! – Przerwałam jej. – Czy teraz mogła bym pozwiedzać?

- Tak bez obiadu? – Zapytała, a ja zrobiłam minę słodkiego szczeniaczka. – No dobrze, najwyżej zjecie coś na mieście.

- Dziękuję.

-Przygotuj się, a twój nowy przewodnik, zaraz po ciebie przyjdzie. – Mrugnęła.

   Uśmiechnęłam się, jeszcze raz ją przytuliłam (to jest najfajniejsza konkursowa opiekunka na świecie!) i poszłam do siebie.

******************************

   Długo nie musiałam czekać mój przewodnik zjawił się szybciutko.

   Otworzyłam drzwi i…. I zamurowało. To był ten chłopak, który rozmawiał z Abrahamem o zakładzie. – Super to Jego kumpel! – Pomyślałam.

- Hej! Jestem Marco. – Uśmiechnął się. – A ty jesteś Paulina tak?

- Tak. – Uśmiechnęłam się sztucznie.

- Jestem twoim przewodnikiem. – Znów się uśmiechnął. – Idziemy?

- Jasne. – Odpowiedziałam.

   Wzięłam torebkę, w której był telefon i wyszliśmy.

******************************

- Jej ile tu ciekawych miejsc. – Powiedziałam, gdy szliśmy do restauracji na obiad.

   Zwiedziliśmy dużo ciekawych żeby (Puerta de Alcalá, katedrę Almudena, kościół San Pedro el Real , katedrę San Isidoro el Real i klasztor Descalzas Reales), a Marco wydawał się naprawdę fajny. Może i bym się nabrał, gdybym nie słyszał pewnej rozmowy……

- Tak, a to co zwiedziliśmy to jeszcze nie wszystko. – Powiedział uśmiechając się.

   Pomimo wszystko, całkiem dobrze czułam się w jego towarzystwie.

   Usiedliśmy przy stoliku, a kelnerka zaraz potem podeszła do nas.

- Co państwo zamawiają? – Zapytała uśmiechając się słoto.

- Ja poproszę Korczaka po Włosku. – Powiedział Marco. – A ty? – Zapytał mnie.

- Ja proszę to samo. – Nie miałam pojęcia, co mogę zamówić, więc Wilam to samo.

- Może coś do picia? – Zapytała kelnerka, zapisując nasze wcześniejsze zamówienie.

- Ja poproszę.. Hm może sok wiśniowy. – Marco uśmiechnął się do kelnerki.

- A pani? – Zapytała mnie kelnerka.

- Sok pomarańczowy. – Kelnerka zapisała to i poszła do kuchni.

   Siedzieliśmy i czekaliśmy na obiad, gdy Marco zapytał nagle:

- Dlaczego nie chciałaś, żeby Abraham cię oprowadził?

   Nie wiedziałam, co odpowiedzieć… Przecież nie mogłam Mu powiedzieć, że wiem o ich zakładzie. Już otworzyłam usta, by mu odpowiedzieć, gdy powiedział:

- Jasne to nie moja spraw. – Uratował mnie.

   Zaraz potem kelnerka przyniosła nam zamówienie.

- Smacznego. – Powiedziała kelnerka, a potem poszła.

- Smacznego. – Powiedział do mnie Marco.

- Dziękuję i nawzajem. – Uśmiechnęliśmy się do siebie.

******************************

   Wszystko było takie pyszne, a Marco taki miły, że prawie zapomniał jaka z niego świnia.

   Wracaliśmy pieszo do hotelu (bo restauracja nie była daleko), gdy nagle pojawił się Abraham. A gdy zobaczył nas (Mnie i Marco) , od razu podbiegł do nas i chwycił marko za ramię, tak by odsunąć go ode mnie.

- Jak mogłeś Marko! – Krzyknął na niego. – Przecież wierz, że… - Przerwał, bo zdał sobie sprawę, że wszystko słyszę.

- To nie moja wina! Jej opiekunka mi kazała ciebie zastąpić, bo Ona nie chciała iść z Tobą! – Krzyknął teraz Marco.

- Co? Myślałem, że….

  Abraham zwrócił się do tym razem do mnie, ale Mu przerwałam

- Oj przestań kłamać! – Krzyknęłam ze łzami w och. 
***************************************************************************************************************************
 Następną i ostatnią część dodam jutro ;)