Imagin Cz.IV

- Co, jak to? Ale…

- Nie ma żadnego ale Abraham! – Przerwałam Mu.

    Próbował mnie złapać za rękę, ale odsunęłam się.

- Zostaw mnie! – Krzyknęłam nie patrząc na niego.

    Wzięłam torebkę (która leżała pod dębem) i odeszłam. Najgorsze było to, że nie próbował mnie powstrzymać (i tak bym nie została), ale to oznaczało,  że Mu na mnie nie zależało i to wszystko (nasz związek) to była jedna wielka ściema!

***************************

   Wróciłam zrozpaczona do domu (na szczęście nikt mnie nie zauważył), moja bajka zamieniła się w koszmar! Straciłam wszystko! Wszystko! Najpierw szczęśliwą rodzinę, a teraz chłopaka. Chłopaka który nawet mnie nie kochał! A może kochał….?

- Nie! – Krzyknęłam. – Musisz o Nim zapomnieć! – Nakazałam sobie. – Ale czy potrafię? – Zapytałam sama siebie.

   Nie umiałam odpowiedzieć sobie na te pytanie…

   Naglę moja komórka zaczęła wibrować, wyjęłam ją  i zobaczyłam, że dzwoni tata. Szybko uspokoiłam się (a raczej próbowałam się uspokoić. – Nie wiem czy mi się to udało.) i odebrałam.

- Hej tato.

- Hej skarbie. Słuchaj dziś mi się nie uda wyrwać, ale jutro przyjadę po ciebie z samego rana. Ok.?

- Jasne. – I tak nie miałam ochoty nigdzie wychodzić, nie dość że czułam się okropnie to jeszcze równie okropnie wyglądam.

- To nie zabrzmiało zbyt optymistycznie. Coś się stało, czy się gniewasz? – Zapytał podejrzliwie.

- Nie skąd tato. – Zaśmiałam się. – Nic się nie stało, a już na pewno się nie gniewam.

- Na pewno?

   Kurcze nie nabrał się. – Pomyślałam. Wzięłam głęboki oddech (tak, by niczego nie słyszał i powiedział optymistycznie:

- Na pewno. – Wyjrzałam przez okno, niebo strasznie pociemniało. – Poza tym widzisz jak niebo się zachmurzyło? Pewnie będzie padać. A to by wszystko po psuło.

- No tak. – Chwila ciszy. – Przepraszam skarbie muszę kończyć. Pa!

- Pa tato! – Rozłączyłam się. – Dzięki Ci zła pogodo. – Uśmiechnęłam się. – Uratowałaś mnie. – Wiem to głupie ale gadałam z… właściwie to sama nie winem z kim.. lub z czym…. - Ja zwariowałam! – Pomyślałam.

    Prawie zapomniałam o zdarzeniu w parku… Ach.. ale tylko prawie, może i bym o tym zapomniała (a przynajmniej na jakiś czas), gdyby nie przyszedł SMS od Abrahama.

   Trzymałam komórkę w ręku. – Przeczytać… czy nie przeczytać…?  - Westchnęłam. Postanowiłam to jednak przeczytać SMS.

- Nie rozumiem dlaczego tak się zdenerwowałaś, przecież to nic takiego…. Ale skoro podjęłaś taką decyzję… muszę to uszanować. Ale proszę cię spotkaj się ze mną.

- Nic takiego! – Powtórzyłam. – Zdrada według niego to nic takiego?! – Wrzasnęłam. – Nie spotkam się z nim już nigdy więcej! Abraham Mateo dla mnie już nie istnieje! -Zdenerwowana rzuciłam telefonem, który uderzył o ścianę i rozleciał się. – O nie! – Krzyknęłam, gdy dotarło do mnie, co zrobiłam.

   Nagle rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę! – Zawołałam.

- (T.I) co to za hałas? – Zapytała mama wchodząc do pokoju.

- To tylko telefon. – Wskazałam brodą na roztrzaskaną komórkę.

- Zdenerwowałaś się? – Zapytała, a ja pokiwałam tylko głową.

   Mama zamiast nawrzeszczeć na mnie podeszła i przytuliła mnie.

- Co się stało? – Spojrzała mi w oczy.

   Wiedziałam, że mogę Jej powiedzieć wszystko.

- Abraham. – Powiedziałam tylko, bo zaczęłam płakać.

- Ci.. – Przytuliła mnie mocniej. A po krótkiej chwili dodała. – Co ci napisał, że komórce się oberwało? – Zapytała.

   Uśmiechnęłam się, ale dalej łzy spływały mi po policzku. Mama wytarła je.

- Dzięki mamo. – Przytuliłam ją mocno.

- Nie ma za co. No więc mogę zobaczyć tego SMS?

- Jasne. – Wyplątałam się  jej objęć i podeszłam do ściany, gdzie leżała komórka.

   Przykucnęłam i podniosłam wszystkie części, a potem usiadłam na łóżku. Starannie złożyłam komórkę.

- Działa!- Krzyknęłam zadowolona i uśmiechnęłam się. Niestety moja radość była zbyt wczesna. – No prawie działa. – Poprawiłam się.

- Jak to? – Zapytała mama i usiadła obok mnie.

- Można ją włączyć, ale ekran jest zepsuty.

- Pokaż. – Podałam jej telefon.

- Ale SMS-a można odczytać.

- Ale nic pyzatym. – Powiedziałam zrezygnowanym tonem.

- Nie martw się karta jest dobra. – Odłożyła komórkę. – Zaczekaj. – Powiedziała i wyszła z pokoju.

    Długo nie musiałam na nią czekać, wróciła z jakimś pudelkiem.

- Proszę. To taki mały prezent ode mnie i od taty.  –Wręczyła mi pudełko. – Miałam Ci to dać już wcześniej, ale po prostu zapomniałam. – Wzruszyła ramionami.

   Otworzyłam pudełko.

- Jej! – Pisnęłam. – To nowy iPhone s5! Dzięki! – Rzuciłam się jej na szyję.

- Nie ma za co. To teraz zobaczmy co Cię tak zdenerwowało.

   Przeczytała SMS-a na głos:

,,Nie rozumiem dlaczego tak się zdenerwowałaś, przecież to nic takiego…. Ale skoro podjęłaś taką decyzję… muszę to uszanować. Ale proszę cię spotkaj się ze mną ostatni raz.”

- Nie rozumiem? Jaką podjęłaś decyzję? – Zapytała mnie mama.

- Zerwałam z  nim. – Radość z powodu nowej komórki odpłynęła w dal..

- Ok, wiem to twoje życie i nie powinnam się wtrącać, ale uważam, że powinnaś się z nim spotkać.

- Masz rację nie powinnaś się wtrącać! – Burknęłam, ale zaraz dodałam. – Przepraszam.

   Mama uśmiechnęła się pocieszająco  i przytuliła mnie.

- Nie wiem o co wam poszło, ale przed tym jak z nim zerwałaś dałaś mu się wytłumaczyć, czy coś...?

   Już miałam powiedzieć, że: ,,widziałam wszystko i nie musi mi już niczego wyjaśniać”, ale po dłuższym zastanowieniu powiedziałam tylko:

- Nie. – Westchnęłam. – Masz rację. Muszę z nim pogadać jeszcze raz.

   Mama uśmiechnęła się i przytuliła mnie.

- Powodzenia. – Pościła do mnie oko i wyszła z pokoju

_______________________________________________________________________________

   Hej jednak to nie była ostatnia część..... Jeszcze dziś wieczorem dodam kolejną i już na pewno ostatnią część ;)