Imagin CZ.III

- Nie dam sobą manipulować! – Powiedziałam stanowczo.

   Otarłam łzy i wstałam.

- Musi mi to wytłumaczyć! – Schowałam gazetę do torebki. – Jeśli to prawda… - Nie dałam rady dokończyć.

    Łza spłynęła mi po policzku. Szybko ją jednak wytarłam.

   Pibip Pibop

    Wyjęłam komórkę i zobaczyłam, że dostałam wiadomość od Abrahama:

- Hej (T.I.) możemy spotkać się trochę później?

- Czemu?

   Już po chwili była odpowiedź.

- Próba nam się przeciągnęła. Sorry.

- Nigdy ci nie przeszkadzała moja obecność na próbie.

   To prawda, często Mu się próby przedłużały, ale nigdy nie przekładał z tego powodu naszego spotkania, zazwyczaj czekałam na niego lub słuchałam jak gra.

  Pibip Pibop

   Dostałam odpowiedź.

- I dalej nie przeszkadza. Tylko po prostu to wyjątkowa próba.

- Aha. – Odpisałam tylko.

   Nie zdążyłam zablokować telefon a Abraham już odpisał:

- Przyjdź do mnie o 14.

- OK.

   Spojrzałam na zegarek w komórce. Była dokładnie 12.00. – Co ja mam robić przez 2 godziny? – Zapytałam sama siebie. –I co z tym artykułem.. – Westchnęłam. – Nie! To na pewno pomyłka! – Powiedziałam szeptem.

   Schowałam telefon do torebki i postanowiłam pochodzić trochę po parku i popatrzeć czy coś się zmieniło, przez miesiąc mojej nieobcości.

***************************

   Na szczęście nic się nie zmieniło. Już po godzinie spacerowania zaczęły boleć mnie nogi, więc postanowiłam posiedzieć trochę przy Fontanie (właśnie w tamtym miejscu spotkałam Abrahama pierwszy raz).

   Z niedowierzania przetarłam oczy. Na ,,naszej ławce” siedział Abraham z.. z jakąś dziewczyną i.. i trzymał ją za rękę. Wyjęłam gazetę. To była ta sama dziewczyna. – Więc.. więc to prawda! – Powiedziałam łamiącym się głosem i od razu się rozpłakałam.– Więc tak wygląda jego s-p-e-c-j-a-l-n-a próba. –Przeliterowałam, a łzy dalej spływały mi po policzku. – Jaka ja byłam głupia! – Wyrzuciłam gazetę do kosza. Nie zamierzałam dłużej na to patrzeć, więc odeszłam od nich.

***************************

   Szłam przed siebie (cały czas płakałam) i nagle…

- Uważaj jak chodzisz! – Wrzasnął jakiś rowerzysta.

   Otrząsnęłam się, gdyż upadłam.

- Przepraszam! – Krzyknęłam, ale już odjechał.

    Wstałam otarłam policzek z łez i usiadłam pod ogromnym starym dębem.

- Dlaczego On to zrobił? – Zapytałam samą siebie. – Nie! – Powiedziałam stanowczo i walnęłam się lekko w twarz. - To, że jest gwiazdą nie oznacza, że może mnie ranić! – Wstałam i wtedy komórka zaczęła wibrować, wyciągnęłam ją z torebki. Okazało się, że dzwoni Abraham. Nie zamierzałam z nim rozmawiać, więc odrzuciłam połączenie. Próbowałam powstrzymać łzy, ale one wciąż spływały po policzku.

- (T.I)! – Podskoczyłam i odwróciłam się. To był Abraham. – Sorry nie chciałem Cię wystraszyć. – Uśmiechnął się i podszedł bliżej. – Właśnie wracałem z… - Nie dokończył, gdyż zauważył, że płaczę. – Co się stało? – Przytulił mnie.

- Nic! – Krzyknęłam i wyrwałam Mu się.

   Spojrzał na mnie pytająco.

- Coś z rodzicami? – Zapytał.

- Nie! – Odpowiedziałam.

- W takim razie…

- Abraham ja wiem! – Przerwałam Mu.

- Co? – Zapytał, a po chwili dodał. – Z kąt?

- Nie ważne! – Wrzasnęłam. – Dlaczego mnie okłamałeś?!

- Zamierzałem ci powiedzieć, ale najpierw miałaś problemy ze swoimi rodzicami, a potem wyjechałaś….

- Okłamujesz mnie od półtora miesiąca?! – Przerwałam Mu.

   Nie mogłam w to uwierzyć, wiedział jak bardzo przeżywam rozstanie z rodzicami, a mimo to mnie zdradził?! Jednak był taki sam jak wszyscy inni.

- Poza tym nie podjąłem jeszcze decyzji! – Powiedział nagle.

- W takim razie ja, pomogę Ci ją podjąć. To koniec! 

_________________________________________________________________________________

  Hej wiem miałam wcześniej to wstawić, ale nie mogłam ;( przepraszam ;( jutro wstawię kolejną i prawdo podobnie ostatnią część ;). Jeśli chcecie, żebym napisała dla Was dedykowany imagin piszcie na mój e-mail: violettacpa@wp.pl