Imagin dla Pauliny Cz.VI

- Ja nie kłamię! – Powiedział Abraham łapiąc mnie za ramiona. – Naprawdę mi na tobie zależy! A jeśli chodzi o to w restauracji to ja……

- Abraham to nie chodzi to! – Krzyknęłam zrzucając jego ręce z moich ramion.

- To w takim razie o co? – Chciał podejść bliżej i złapać mnie za rękę, ale ja natychmiast się odsunęłam. – Nie rozumiem. – Powiedział.

- Naprawdę nie wiesz? – Zapytał, starając się powstrzymywać łzy.

- Nie.                      

- O zakład. – Zrobił pytającą minę. – Abraham ja słyszałam waszą rozmowę. Wiem, że się założyłeś z Marco o mnie! Czemu ciągle kłamiesz! – Nie zdołałam już powstrzymywać łez, więc zaczęłam płakać.

- Paulina ja.. To nie o ciebie chodziło! – Spojrzał mi w oczy, ale ja spuściłam wzrok.

   Wtedy Marco wtrącił się do rozmowy.

- Paulina on mówi prawdę, założyliśmy się prawda, ale nie o ciebie tylko o gitarę! – Powiedział broniąc Abrahama.

- Słyszałam swoje imię. – Powiedziałam podnosząc wzrok na Abrahama.

- A słyszałaś całą rozmowę? – Zapytał Marco.

- Nie, ale to co usłyszałam mi wystarczy. – Powiedziałam patrząc w oczy Abrahamowi.

- Usłyszałaś swoje imię, bo wcześniej rozmawialiśmy o tobie. – Znów odpowiedział Marco, a Abraham milczał.

   Łzy wciąż leciały mi po policzku, ale już nie płakałam. Patrzyłam na Abraham.

- Czemu nic nie mówisz? – Zapytałam Abrahama. – Co jest lepszym kłamcą niż ty?

- Ja nie kłamię! – Krzyknął Marko.

- Marko zostaw nas samych. – Powiedział (w końcu ) Abraham, a Marco posłuchał się go.

   Gdy Marco już sobie poszedł, Abraham złapał mnie za rękę, a ja z jakiegoś powodu nie odsunęłam się.

- Paulina on mówi prawdę. Zanim usłyszałaś część naszej rozmowę, mówiłem Mu.. – Zawahał się, ale kontynuował. – Mówiłem mu, o tym jak chciałam cię pocałować, a ty tak nagle się odsunęłaś i wyprosiłaś mnie z pokoju i…

- I… - Ponagliłam go.

- Nieważne, no a to co już słyszałaś to mówiliśmy o naszym zakładzie o gitarę. Ja bym nigdy nie założył się o..

- O mnie. – Dokończyłam.

- Tak. – Powiedział, a ja odsunęłam się od niego (i już nie trzymał mnie za rękę). – Nie wierzysz mi. – Powiedział zrezygnowanym tonem.

   Spojrzałam Mu w oczy.

- Wierzę ci. – Powiedziałam, a On uśmiechnął się i przytulił mnie. – Przepraszam. – Powiedziałam po chwili.

- Za co? – Zapytał, dalej mnie przytulając.

- Za to, że cię posądziłam o tą głupotę.

   Spojrzał na mnie.

- Nie przepraszaj. Miałaś prawo tak myśleć. – Uśmiechnął się łobuzersko i otarł mi policzek, bo nadal znajdowały się na nim łzy.- Najpierw zachowuję się jak palant, a potem ta rozmowa.

- Nie gniewasz się? – Zapytałam.

- A mogę dać ci buziaka? – Znowu uśmiechnął się łobuzersko.

   Zaśmiałam się.

- Tak.

- Na pewno? Nie uciekniesz?

- Nie. – Przyrzekłam mu.

   Uśmiechnął się i dał mi całusa w policzek, a ja tak jak obiecałam nie uciekłam.

- No to się nie gniewam. – Powiedział. –Może wrócimy do hotelu? – Zaproponował.

- Jasne. – Obią mnie i poszliśmy.

******************************

- O wróciły nasze gołąbeczki! – Krzyknął marko, gdy tylko weszliśmy do hotelu.

- Sieć cicho! – Uciszył go Abraham.

   Marco się zaśmiał.

- Widzę, że się pogodziliście. – Podszedł bliżej.

- Tak. – Odpowiedziałam Mu. – Przepraszam.

- Wiesz.. nie będę się gniewał jeśli.. Jeśli dasz mi buziaka. – Zaproponował Marco.

   Abraham szturchnął go.

- No co jest tak ładna. – Zaczerwieniłam się, Abraham też, ale on chyba z innego powodu.

- Marco! – Powiedział groźnie.

- Żartuję, to twoja dziewczyna. – Powiedział przestraszony.

- Nie jestem jego dziewczyną. – Wtrąciłam.

- O! – Ucieszył się Marco. – Widzisz nie masz prawa na mnie krzyczeć! – Pokazał mu język.

   Abraham posmutniał.

- Jeszcze nie jestem jego dziewczyną. – Poprawiłam się. – To zależy od Abrahama. – Uśmiechnęłam się do niego.

- A chcesz nią być? – Zapytał.

- Jasne. – Przytuliłam się do niego.

   Uśmiechnął się do mnie, a potem spojrzał groźnie na Marco.

- Chcesz coś jeszcze dodać Marco? – Zapytał Abraham.

- Stary, przecież wiesz, że żartowałem. – Chyba naprawdę się go przestraszył. – Chciałem się podroczyć tylko.

- Jasne. – Abraham przewrócił oczami, a potem wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

   Gdy już przestaliśmy się śmiać, Abraham odprowadził mnie do pokoju.

******************************

- Wiesz, to jest najciekawsza wycieczka na jakiej byłam. – Stwierdziłam, gdy już staliśmy przed wejściem do mojego pokoju.

- Najciekawsza i najfajniejsza. – Poprawił mnie.

- Tak. – Zaśmiałam się. – To cześć. – Powiedziałam i już chciałam wejść gdy złapał mnie za rękę.

- Poczekaj. – Nie chciał mi nic powiedzieć, po prostu pocałował mnie.

   Nie w policzek, tylko w usta! Mój pierwszy pocałunek i to z Abrahamem Mateo….!
____________________________________________

    To już była ostatnia część ;) mam nadzieje, że wszystkie części podobały się Ci Paulino. :)