Cz.V : ,,O nie! Ona się mnie boi!.."

- To ty! – Powiedziałeś głupio jak podszedłeś do Niej.

- Tak to ja… cała mokra. – Posmutniała.

- W porządku?

- Nie! Od samego rana mam pecha! – Powiedziała. – A wo gule kto ty? – Zapytała trochę nieśmiało, spoglądając na mnie.

- Naprawdę nie wiesz? – Dopytywałeś.

   Przyjrzała ci się.

- A tak ty mi wskazałeś drogę w parku. Jeszcze raz dzięki.

- Nie ma za co. – Uśmiechnąłeś się do niej. – A tak wo gule to jestem Abraham. – Wyciągnąłeś do niej rękę.

  Uściskała ją.

- (T.I).

- Ładnie.

- Dzięki, twoje też. – Spojrzała na zegarek. – Miło cię było spotkać, ale muszę iść.

- Przecież nie jest jeszcze późno.

- Tak, ale jestem cała mokra i muszę się przebrać.

   Debil! – Skarciłeś sam siebie w myślach.

- No tak. – Wymamrotałeś tylko.

- To pa! – Powiedziała i chciała dojść, ale złapałeś ją za łokieć.

- Czekaj! – Powiedziałeś.

   Dziewczyna dziwnie się na ciebie spojrzała i wtedy uświadomiłeś sobie, że dalej trzymasz jej rękę.

   Szybko ją puściłeś.

- Sorry. – By odwrócić uwagę od tej niezręcznej sytuacji zapytałeś. – Może cię odprowadzić.

- Nie.. nie trzeba. – Powiedziała nieśmiało.

   O nie! Ona się mnie boi! – Stwierdziłeś. Faktycznie patrzyła na ciebie ze strachem w oczach, więc nie naciskałeś.

- OK. – Powiedziałeś tylko.

   Dziewczyna odwróciła się i dość szybkim krokiem odeszła. Nie miałeś zamiaru znów jej stracić, więc poszedłeś za nią.

*********************

   Szedłeś za nią tak, by cię nie widziała. W końcu doszedłeś do jej domu, który był naprzeciwko twojego.

- Co?! – Szepnąłeś zszokowany. – Jak ja jej wcześniej nie zauważyłem! – Byłeś tak zszokowany, że nawet nie zauważyłeś, że (T.I) cię zobaczyła.

- Śledzisz mnie? – Zapytała lekko zdenerwowanym tonem.

- Co?! Ja? – Udawałeś, że nie wiesz o co chodzi. – nie mogłeś jej powiedzieć prawdy, bała by się ciebie jeszcze bardziej! – Jasne, że nie! Ja tu mieszkam. – Wskazałeś na swój dom – miałeś niezłą wymówkę i w pewnym sensie nie kłamałeś.

- Przepraszam. – Powiedziała.

   Zauważyłaś, że jest strasznie zestresowana.

   Uśmiechnąłeś się do Niej pocieszająco.

- Spoko. – A  potem prosto z mostu zapytałeś. – Boisz się mnie?

- Ja.. ja muszę iść.

- Czekaj! Nie odpowiedziałeś mi. – Drążyłeś.

- Nie. – Odpowiedziała w końcu.

   Wziąłeś ją za rękę i spojrzałeś w oczy.

- To czemu uciekasz ode mnie? – Zapytałeś.

- Ja.. ja nie uciekam, po.. po prostu jestem nieśmiała. – Wydusiła w końcu.

   Postanowiłeś być z nią szczery i powiedzieć jej wszystko – a przynajmniej częściowo.

   Dalej patrząc jej w oczy powiedziałeś.

- Słuchaj ja lubię cię i to bardzo. – Uśmiechnąłeś się łobuzersko. – Wiem nawet cię nie znam i ty mnie też i pewnie sądzisz, że to głupie. Ale odkąd cię zobaczyłem tam w parku.. – Przerwałeś i wziąłeś głęboki oddech. – Zrozumiałem, że jesteś wyjątkowa. – Powiedziałeś w końcu, a potem dodałeś. – Chciałbym Cię lepiej poznać.

- Nie. – Powiedziała (dalej patrząc Ci w oczy) po krótkiej chwili cisz.

- Nie rozumiem?

- Nie uważam, że to głupie. – Pierwszy raz uśmiechnęła się do ciebie, a ty odwzajemniłeś jej uśmiech. – I też chciała bym Cię lepiej poznać.

- To musisz coś wiedzieć. – Wziąłeś głęboki oddech. – Ja jestem Abraham Mateo. Ten sławny piosenkarz. – Wyznałeś.

   Uśmiechnęła się do ciebie łobuzersko.

- Chyba nie taki sławny, skoro nigdy wcześniej o tobie nie słyszałam. – Powiedziała, a potem dodała. – To dlatego w parku pytałeś się mnie czy cię znam.

- Tak i pewnie, dlatego że mnie nie znasz nie zaczęłaś piszczeć i mdleć na mój widok. – Wzdrygnąłeś na samą myśl o takiej sytuacji.

- Aha, czyli już nie jestem tak wyjątkowa? – Zapytała.

- Tego nie powiedziałem. – Uśmiechnąłeś się do niej łobuzersko. – Dalej się mnie wstydzisz? – Zapytałeś nagle.

- Troszeczkę. – Odpowiedziała.

    Uśmiechnąłeś się do niej łobuzersko.

- Wiem jak to zmienić. – Popatrzyła się na ciebie badawczo.

   Ty natomiast wziąłeś Ją za rękę i pociągnąłeś w stronę swojego domu.

_______________________________________________________________________________

    Hej mam nadzieję, że się podoba ;)

Cz.IV - ,,Co za wredni ludzie.."

- Ja nic nie zrobię, ale ty tak. – Powiedziała uśmiechając się.

   Razem z Ruggero popatrzyliście na nią pytająco.

- Oj, ale wy ciemni. – Westchnęła. – Za Abrahamem wzdychają wszystkie dziewczyny….

- Prawie! – Wtrącił Ruggero. – Ty nie. – Uśmiechnął się do Marty.

   Odpowiedziała mu uśmiechem i dokończyła.

- Więc będziemy podchodzić do dziewczyn z parku i mówić coś w stylu ,, patrz Abraham Mateo”, a ta która nie zareaguje będzie tą której szukamy. – Wyjaśniła.

- A ja co mam robić. – Zapytałeś głupio.

   Marta przewróciła oczami.

- Jej, przecież ty wiesz jak Ona wygląda po prosu będziesz się rozglądał i tyle. – Wyjaśnił ci Ruggero.

- Marta jesteś genialna. – Podbiegłeś i uściskałeś ją.

    Ruggero chrząknął i wypuściłeś Martę z uścisku.

- Sorry. – Powiedziałeś do Ruggero.

   Chociaż byliście najlepszymi przyjaciółmi i tak Ruggero nie lubił ja przytulałeś jego dziewczynę (był po prostu zazdrosny).

    Marta spojrzała tylko na Ruggero i wybuchła śmiechem.

- Ok. To z kąt zaczynamy szukać? – Zapytał, zmieniając temat Ruggero.

- Może Marta pójdziesz poszukać w nowej części parku. – Zwróciłeś się do niej, a ona pokiwała głową. Potem zwróciłeś się do Ruggero. – Ty Ruggero może pójdziesz poszukasz koło drugiego wyjścia? – Zapytałeś.

- Ok. Tylko gdzie to jest?

- Wiesz gdzie jest główna brama? – Zapytała go nagle Marta.

- Tak.

- To drugiej wyjście jest dokładnie po drugiej stronie. – Wyjaśniła mu Marta.

- Czyli na drogim końcu głównej alei? – Zapytał dla pewności.

- Tak! – Powiedziałeś.

- OK. Spoko. – Powiedział i wizą swoją dziewczynę za rękę. – Chodź i tak idziemy na początku w tym samym kierunku. – Uśmiechnął się do niej.

    Marta pocałował go w policzek i zwróciła się do ciebie.

- A ty gdzie poszukasz?

- Tutaj. – Odpowiedziałeś i poszli.

*********************

    Szukałeś wszędzie, niestety nigdzie Jej nie znalazłeś.

- Może Ruggero i Marta będą mieli więcej szczęścia. – Powiedziałeś pocieszając sam siebie.

   Twój telefon zadrżał, więc go wyjąłeś. Okazało się, że dostałeś SMS-a od Ruggero.

- Hej sorry, ale ani ja, ani Marta Jej nie znaleźliśmy. Przykro mi stary.

   Westchnąłeś i odpisałeś.

- Spoko wiem, że się staraliście jeszcze raz wam dziękuję.

    Już po chwili dostałeś odpowiedź, tyle że z telefonu Marty.

- Hej Ruggero padła komórka, więc nie mógł odpisać. I spoko, w końcu jesteśmy przyjaciółmi, a przyjaciele sobie pomagają.

    Już miałeś zamiar odpisać, gdy przyszła kolejna wiadomość od Marty.

- My już wracamy do domu.

- Jeszcze raz dzięki i pa!

   Już po paru sekundach była odpowiedź.

- Proszę i pa!

   Jeszcze raz westchnąłeś i postanowiłeś wrócić do domu.

*********************

   Wchodziłeś właśnie na swoją ulicę gdy usłyszałeś piski jakiejś dziewczyny.

- No nie, kolejna świrnięta fanka. – Szepnąłeś i odwróciłeś się.

   Odetchnąłeś, bo dziewczyna nie piszczała, dlatego że zobaczyła ciebie, tylko dlatego że jakiś samochód ochlapał ją wodą z kałuży.

- Co za wredni ludzie. – Stwierdziłeś i przyjrzałeś się bliżej dziewczynie. – To Ona.. – Szepnąłeś do siebie szczęśliwy i podbiegłeś do Niej.

______________________________________________________________________________

    Hej mam nadzieję, że się wam spodoba i tak jak obiecałam kolejną część dodam jeszcze dziś prawdo podobnie wieczorem ;)

Abrahamersi!

    Hej jak tam wakacje...? Mam nadzieje, że fajnie ;D Niestety już połowa, za na nami..... Jak one szybko mijają ;( , na szczęście jeszcze polowa przed nami ;) . Mam nadzieje, że wakacje spędzacie przyjemnie ;)
    Ok. A teraz do konkretów::
  1.Abraham Mateo wydaje nowy album pod nazwą Abraham Mateo#‎WhoIAM‬.
2.Niestety dziś nie wstawię kolejnej części imaginu, bardzo wasz przepraszam, ale jutro postaram się wstawić dwie części ;)
3.Jeśli chcecie imagina z dedykacją piszcie do mnie na e-mail: violettacpa@wp.pl
                                          Zapowiedź nowego albumu

Cz. III - ,,Nasz Abraham się zakochał!"

    Następnego dnia wstałeś bardzo wcześnie i już o ósmej mógłbyś wyjść z domu. Niestety rodzice (a zwłaszcza mama) nie pozwolili ci, bo koniecznie chcieli się z tobą pożegnać, poza tym tata chciał znać powód, dlaczego chcesz tak wcześnie wyjść – a tego nie zamierzałeś mu mówić.

    Zeszedłeś więc do salonu i włączyłeś telewizor dla zabicia czasu. Niestety nic cię nie interesowało, dosłownie co minutę patrzyłeś na zegarek, czy przypadkiem już nie jest 12. Po dziesięciu minutach nie wytrzymałeś i  poszedłeś do mamy.

- Mamo no proszę nie mogę się z tobą pożegnać i iść? –Błagałeś.

- Jest dopiero za piętnaście dziewiąta. – Posmutniałeś, nie wiedziałeś jak ją ubłagać. Mama przyjrzała ci się. – To chodzi o tą dziewczynę prawda? – Zapytała nagle.

-Eee… No tak jakby. – Wymruczałeś i nerwowo zacząłeś się zacząłeś pocierać palcami o rękę.

    Mama uśmiechnęła się do ciebie.

- Ok. – Powiedziała tylko.

- Dzięki! – Krzyknąłeś radośnie i już chciałeś wyjść z kuchni, gdy mama złapała cię za rękę.

- Miałeś się ze mną pożegnać. – Powiedziała, rozkładając ręce tak, by mogła cię uściskać.

- A tak… - Powiedziałeś i przytuliłeś ją.

- Ooo… Będę tak strasznie tęskniła! – Powiedziała mama ściskając cię mocno.

- Ma..mamo, dusisz! – Powiedziałeś.

    Od razu rozluźniła uścisk, a ty korzystając z okazji wyplątałeś się z uścisku.

- Ja też będę tęsknić. – Powiedziałeś, szybko się odsuwając, by znowu cię nie przytuliła (nie lubiłeś pożegnań z mamą – za mocno to przeżywała, nawet jak miała wyjechać tylko na dwa dni), a potem dodałeś. – To tylko dwa tygodnie. – Uśmiechnąłeś się do niej pocieszająco. – Też będę tęsknić. – Powiedziałeś i wtedy wszedł tata.

- Już idziesz? – Zapytał.

    Właśnie miałeś odpowiedzieć, gdy mama cię uprzedziła:

- Tak dzwonił Ruggero, mają jakieś tam spotkanie.

- Właśnie. – Przytaknąłeś.

- Aha. W takim razie leć. – Powiedział tata, po czym podszedł do lodówki wyjąc sok.

    On też nie lubił się, żegnać (mama się śmiała, że odziedziczyłeś to po ojcu).

- Ok. To ja lecę. – Powiedziałeś, po  czym posłałeś mamie spojrzenie w stylu: ,,Dzięki za ratunek”.

    Mama Tylko mrugnęła do ciebie tak, żeby tata nie zauważył.

    Przed wyjściem wziąłeś komórkę i wysłałeś Ruggero SMS-a:

-Hej jak już będziesz w parku wyślij mi SMS-a.

*********************

    Dochodziłeś właśnie do parku, gdy dostałeś odpowiedź od Ruggera:

- Ok.

    Ale ma ruchy. – Pomyślałeś i zaśmiałeś się. Weszłaś do parku. – Ok. Tylko od czego zacząć… Już wiem! –Postanowiłaś zacząć od miejsca o które cię pytała, czyli od głównej alei.

*********************

    Niestety nie było Jej tam. Westchnąłeś i wtedy zadrżała komórka. Wyjąłeś ją i przeczytałeś SMS-a:

- Jestem, a dokładniej dochodzę do ‘twojego’ miejsca.

- Ok. – Odpisałeś.

    Spojrzałeś na godzinę była już 12.

- CO? – Powiedziałeś zdumiony. – To znaczy, że jestem tu już prawie trzy godziny?! – Pokręciłeś z niedowierzania głową.

    Schowałeś komórkę do kieszeni i skierowałeś się w stronę ‘twojego’ miejsca.

*********************

    Gdy dotarłeś na miejsce Ruggero i Marta już tam stali. Gdy Marta cię zauważyła, od razu ci pomachała, a ty jej odmachałeś.

- Hej! – Krzyknęła.

- Cześć! – Odpowiedziałeś.

    Gdy podeszłaś bliżej, przybiłeś z Ruggero piąte.

- Siema! – Przywiała się.

- Siema! – Odpowiedziałeś.

- To co to za sprawa? – Zapytała Marta.

- Właśnie… Eee… No….

- Wyduś to w końcu! – Ponaglał cię Marta.

    Wziąłeś głęboki oddech.

- No bo wczoraj jak Ruggero poszedł, to ja spotkałem dziewczynę  i Ona nie wiedziała kim jestem i wo gule…. - Powiedziałeś szybko.

- Aaaa! – Krzyknęła z radości Marta. – Nasz Abraham się zakochał!

- Nie zaraz tam zakochał! – Zaprzeczałeś. – Po prostu… czuję, że Ona jest wyjątkowa. – Powiedziałeś nie patrząc na Martę.

- Tak jasne.. – Zachichotała.

- No dobra ZAKOCHAŁEM SIĘ! – Powiedziałeś to w końcu na głos.

- Wiedziałam! – Pisnęła Marta, a potem dodała. – A w czym my ci potrzebni? – Wskazała na siebie i Ruggero.

- No bo ja… - Zawahałeś się. – Chciałbym ją znaleźć i potrzebuję waszej pomocy.

- Ale wiesz jak Ona ma na imię? – Wtrącił się Ruggero.

- Nie… - Powiedziałeś.

- A wiesz przynajmniej, czy Ona tu jeszcze przyjdzie?

- Nie.. – Powtórzyłeś.

- Czyli szukasz dziewczyny, o której nic nie wiesz i w dodatku nie jesteś pewien czy jeszcze tu przyjdzie. – Podsumował Ruggero.

- Ta….

- To jest…

- Takie romantyczne! – Przerwała mu Marta.

- Nie SZALONE! – Dokończył swoją wypowiedź Ruggero.

- Skoro to takie szalone to sobie idź! Ja pomogę Abrahamowi. – Powiedziała stanowczo Marta, po czym podeszła i wzięła cię pod rękę.

- Jasne, że nie pójdę. To mój przyjaciel i pomogę mu! – Oburzyła się Ruggero.

    Marta uśmiechnęła się do niego i pocałowała go w policzek.

- Czyli pomożecie? – Zapytałeś się dla pewności.

- Tak! – Odpowiedzieli jednocześnie.

- Tylko, jak mamy ją znaleźć, skoro nie wiemy jak wygląda? – Zapytał Ruggero.

- Nie wiem… - Westchnąłeś.

- A ja mam plan… - Marta uśmiechnęła się do ciebie. – Mówiłeś, że jako jedyna nie ma fioła na twoim punkcie. Tak?

- Taak… - Odpowiedziałeś niepewnie i wtedy spojrzała na ciebie znacząco. – Marta co ty chcesz zrobić….

_________________________________________________________________________________

    Hej wiem miałam to dodać wczoraj, ale niestety miałam problemy techniczne i nie mogłam ;( naprawdę bardzo przepraszam.
    Następną część dodam jutro ;) mam nadzieję, że się podoba ;) a jeśli nie to piszcie dlaczego.

Cz.II - Czemu Ona zawsze musi o wszystkim wiedzieć?!

    Załamany wróciłeś do domu.

- Wróciłem. – Krzyknąłeś, gdy weszłaś do salonu.

    Nikt ci nie odpowiedział, więc ruszyłeś w kierunku schodów na górę (Które znajdowały się w korytarzu głównym za salonem).

- Abraham! – Krzyknęła twoja mama, gdy byłeś już przy schodach.

- Tak? – Zapytałeś.

- Do salonu! – Krzyknął zdenerwowany ojciec.

    Westchnąłeś i powrotem poszedłeś do salonu.

- Siadaj. – Nakazała ci mama, wskazując na białą skórzaną kanapę.

    Usiadłeś, a wtedy zaczął się wykład. Rodzice mówili coś o tym, że nie powinien tak znikać i coś o odpowiedzialności – Nie słuchałeś ich, byłeś zbyt zajęty myśleniem o niedawno spotkanej dziewczynie….

    Z rozmyśleń wyrwał go głos ojca:

- Zrozumiano? – Zapytał gniewnie.

- Tak. – Odpowiedziałeś choć nie miałeś pojęcia o co dokładnie chodzi. Nie przejmowałeś się tym jednak. – Mogę iść do pokoju? – Zapytałeś w końcu.

- Jasne skarbie. – Powiedziała z uśmiechem mama.

    Najwyraźniej mama już nie była zła na ciebie, gorzej było z tatą, ale i On nie potrafił się na ciebie długo gniewać.

- Mam jeszcze jedną sprawę. – Powiedział (już spokojnym głosem) tata.

- O co chodzi? – Spojrzałeś na niego pytając.

- Wyjeżdżamy z mamą w pilną podróż i zostaniesz przez dwa tygodnie u babci.

- Co?! – Wstałeś z kanapy. – A ona nie może ty przyjechać? – Zapytałeś zdenerwowany.

- Nigdy nie miałeś nic przeciwko. – Powiedział tata.

- Tak, ale… - Próbowałeś coś wymyślić, niestety nic nie przychodziło ci do głowy.

    Mama przyjrzała ci się badawczo.

- Właściwie to może. – Powiedziała nagle. – Zaraz do niej zadzwonię. – Mama uśmiechnęła się do ciebie.

- Dzięki! – Powiedziałeś z radością. – To mogę teraz iść do pokoju?

- Tak.

    Nic nie odpowiedziałeś, po prostu wyszedłeś dość pośpiesznie i poszedłeś prosto do pokoju.

*********************

   Weszłaś do swojego pokoju, zamknąłeś pospiesznie drzwi i wyjąłeś komórkę. – Muszę ją znaleźć! – Pomyślałeś.  Wybrałeś numer do Ruggero i nacisnąłeś zieloną słuchawkę.

    Odebrał już po drugim sygnale.

- Hej Abraham!

- Hej słuchaj musisz mi pomóc.

- W czym? – Zapytał.

- Przyjdź jutro do parku o 12 to ci wszystko wyjaśnię.

- Ok. A mogę..

- Tak. – Przerwałeś mu, bo wiedziałeś, że chce się spytać, czy może przyjść z dziewczyną.

- O super!

- To do jutra!

- Nara. – Odpowiedział i rozłączyłeś się.

    Musiałeś znaleźć tą dziewczynę i znów z nią porozmawiać. Może widziałeś ją pierwszy raz w życiu i nie wiedziałeś nawet jak się nazywa, ale czułeś, że to właśnie Jej szukałeś…

    Miałeś nadzieję, że Ją znajdziesz. – Zaraz. Przecież Ona pytała mnie o drogę! – Przypomniało ci się. – To znaczy że się zgubiła i może już więcej tam nie przyjdzie! – Usiadłeś zrezygnowany na łóżku. – Nie! Nie mogę być pesymistą! Grunt to pozytywne myślenie! Jeszcze Ją znajdę i porozmawiam z Nią! – Pocieszałeś się.

    Nagle ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę! – Powiedziałeś.

    Zza drzwi wyjrzała mama.

- Babcia się zgodziła i w środę przyjedzie. – Poinformowała mama.

- A tak wo gule to kiedy wyjeżdżacie? – Zapytałeś.

- We wtorek,  jutro. – Mama uśmiechnęła się do ciebie.

- Zaraz, w takim razie ja…

- Tak. – Przerwała ci mama. – Tylko nie zdemoluj domu. – Puściła ci oko. – Chce ja poznać. – Powiedziała nagle.

- Kogo? – Udawałeś, że nie wiesz o co chodzi.

    Mama uniosła jednał brew.

- Chyba nie sondzie, że ukryjesz przede mną fakt, że się zakochałeś. – Uśmiechnęła się do ciebie. – Jestem twoją matką, poza tym tak się wypierałeś z tym wyjazdem do babci, od razu zrozumiałam co jest grane. – Znowu się uśmiechnęła.

- Dzięki mamo. – Powiedziałeś.

- Proszę. - Powiedziała i wyszła.

    Super!  - Pomyślałeś. – Czemu Ona zawsze musi o wszystkim wiedzieć?! – Z jednej strony, dobrze, że mama cię tak dobrze zna i wo gule, ale z drugiej strony, niektóre rzeczy wolałeś zachować dla siebie jak na przykład sprawę tą dziewczyną.

    Nawet Jej nie znałeś i co miałeś powiedzieć mamie, że co zakochałeś się w nieznajomej! – A jeśli zapyta o jej imię? Co ja mam jej powiedzieć? Przecież mama, zaraz będzie wiedziała, że kłamię! - Dobrze znałeś mamę i  wiedziałeś, że tak tej sprawy nie zostawi….

_________________________________________________________________________________

   Hej kolejną część dodam jutro ;) jeszcze nie wiem ile będzie części bo piszę na bieżąco, ale myślę, że będzie przynajmniej cztery ;) mam nadzieję, że wam się spodobają ;)