Zakochany.. - imagin dla Naty Celeban

Heja, heja, ho!
   Wczoraj miałam małe komplikacje, ale dziś wszystko poszło gładko, no i jest! O to kolejna część imaginu dedykowanego i nie nie jest to ostatni część XD Jeszcze trochę się pomęczycie ;)
PS. Jeśli jeszcze nie przeczytaliście notki o nowej płycie Abrahama, znajdziecie je tu: KLIK

Miłego czytania

i dobranoc ;*

_________________________

     Przez całą ta durna sytuacje w parku, nie zauważyłam nawet, że nie mam przy sobie telefonu.

-Co ja zrobię? Gdzie on może być? - Zastanawiałam się chodząc w kółko.

   Zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Hej. - w wejściu stał Abraham z moim telefonem.

    I znów stanęła mi przed oczami scena z parku…..

- Nie wzięłaś... Pomyślałem, że będziesz się denerwować, wiec.. Proszę. - wręczył mi telefon. - To ja już pójdę.

- Nie! Nie idź, proszę,... – wymamrotałam.

- Coś nie tak z twoim gardłem? - zaniepokoił się.

-To przez płacz. – Wyjaśniłam.

- Aha.. – Chłopak wszedł i zamknęłam drzwi.

- Jak się czujesz?

- Tak samo żele, jak przed godziną.

- Coś się spaliło? - zauważył.

- Tak, moje wspomnienia. - powiedziałam bez namiętnie.

   Chyba nie bardzo zrozumiał ale po mojej minie wywnioskował, że nie chcę o tym mówić.

   Usiedliśmy na kanapie. Nie płakałam już, jednak nie oznacz to, że zrobiło mi się lepiej... Podciągnęłam nogi pod brodę i schowałam w nie głowę... Chciała bym teraz przytulic się do Niego.. Nie mam jednak odwagi...

  Abraham siedział i patrzył się na mnie… Podniosłam głowę. Widać było, że mad czymś intensywnie myśli. Tylko nad czym?

- Mogę o coś spytać? - powiedział nagle.

- Pytaj..

- Kochasz go? – zapytał.

- Nie.. – wyszeptałam - Już nie... – odpowiedziałam kręcąc głową – Boli mnie to, że tak łatwo dałam się wkręcić! Jak, ja mogłam być taka głupia?! – ponownie schowałam twarz w nogach.

- Ci… - uspokajał mnie – Spokojnie, nie jesteś głupia… - obiją mnie ramieniem - Po prostu nieszczęśliwie się zakochałaś.. Czasem tak bywa, że osoba którą kochamy nie obdarza nas takim uczuciem, jakim chcieli byśmy żeby obdarzała....

- Co?

- Wiem to bez sensu...

- Nie.. - zdjęłam nogi z kanapy i odwróciłam się w stronę Abrahama. - Też nieszczęśliwie się zakochałeś?

- Nie tak tragicznie jak ty.... Ale jednak nieszczęśliwie.. - posmutniał.

- Przykro mi... - wzięłam go za rękę.

- Co tam ja.. - machną ręką - Teraz trzeba ciebie pocieszyć!

   Uśmiechnęłam się.

- Samo to, że jesteś, sprawia, że czuje się lepiej… - przyznałam.

   Abraham uśmiechnął się łobuzersko.

- Do usług.. – i pocałował mnie w rękę.

   Zachichotałam, chyba pierwszy raz dzisiaj… Niesamowite jak ten chłopak na mnie działa!

   W ciąż po głowie krążyło mi pytanie: W kim Abraham jest nieszczęśliwie zakochany? Kto by nie chciał się spotykać z tak cudownym i niesamowicie utalentowanym chłopakiem…

- Abraham, a czy teraz ja mogę o coś spytać? – niepewnie zwróciłam się do niego.

- Pewnie. – odpowiedział z uśmiechem.

- A kim…

- Wróciłam! – przerwał mi krzyk mamy, wchodzącej do domu. – O Abraham! – zdziwiła się – Witaj.

- Dzień dobry. – przywitał się.

- Hej mamo! – ucałowałam ją.

- Jadłaś obiad? – zapytała.

- Eee… - zaczęłam bełkotać.

- Wiedziałam! A prosiłam cię.. – westchnęła – No dobrze zaraz ci odgrzeje. Tobie też. – wskazała na chłopaka.

    Abraham tyko kiwnął głową.

   Mama poszła do kuchni a my znów zostaliśmy sami. No prawie.. Z kuchni było słychać i widać to co działo się w salonie…

- To o co chciałaś zapytać? – przypomniał.

- Nie ważne… - machnęłam ręką – A może czegoś się napijesz? – zaproponowałam.

- Z chęcią. – uśmiechnął się.

- To chodź.. – zgarnęłam go i poszliśmy do kuchni.