,,Wszystko zniszczyłaś..." - imagin dla Naty Celeban

Hej!

O to kolejna część imaginu ;) Mam nadzieje, że się wam spodoba ;) 

Miłego czytania ;)

___________________________________

   Co ja zrobiłam?! Jaka ja jestem głupia?! Najpierw oskarżam Maxa o zdradę, a teraz co?! Sama całuje się z innym! Jestem najgorszą dziewczyną na świecie!! No w sumie to Abraham mnie pocałował.. Nie! Przecież mogłam mu przeszkodzić, a nie zrobiłam tego! W sumie to Abraham jest taki przystojny… Rozumie mnie bez słów.. AH! Dziewczyno o garnij się!! Kocham Maxa, a Abraham to chwilowe zapomnienie!! I tyle! Czy powinnam powiedzieć o tym Maxowi? Powinnam.. Muszę być szczera! Max na pewno powiedziałby mi gdyby zdarzyła się taka sytuacja! Tak muszę to zrobić, On zrozumie…

   Wyjęłam telefon i wybrałam numer do Maxa. Pierwszy sygnał, drugi, trzeci… Nie odbiera. Westchnęłam smutno. Spojrzałam na zegarek.

- Super dopiero piąta!? – zdenerwowana ruszyłam przed siebie.

    Nie mogę tam wrócić?! Nie dam rady spojrzeć w oczy Abrahamowi! Aaaa! Co za beznadziejny dzień! Ale prędzej czy później będę musiała pogadać z Abrahamem i wyjaśnić tą niezręczną sytuacje. W końcu będę musiała tam iść… Ale to potem!

   Szłam przed siebie.. Starałam się ze wszystkich sił, nie myśleć o tym pocałunku, ale.. On był taki niesamowity. Gdy całowałam się z Maxem nigdy czegoś takiego nie czułam.. Czemu?

   Z rozmyślań wyrwał mnie śmiech. Bardzo znajomy mi śmiech. Spojrzałam w prawo.

- Max? – zapytałam sama siebie.

   Podeszłam bliżej do ławki na której siedział chłopak. Był w kapturze i nie byłam do końca pewna czy to On, więc schowałam się za drzewem. Przyjrzałam się chłopakowi. Na moje szczęście, kaptur zsunął się z jego głowy i zobaczyłam Go. Tak to był mój Max!

   Podeszłam do niego i zakryłam mu dłońmi oczy.

- Zgadnij kto to?! – zaśmiałam się.

- Naty? – odwróciła się do mnie.

- Hej! Nie miałeś być u babci? – zapytałam siadając obok.

- Jakiej babci.. Aa.. Tak, tak. Już u niej byłem. – uśmiechnął się.

- I co u niej?

- Dobrze… Co ty tu w ogóle robisz? – spytał nagle.

- Siedzę! – przytuliłam go – A co nie cieszysz się, że mnie widzisz? – spojrzałam mu w oczy.

- Nie, no jasne że się cieszę, tylko… Czekaj. – wyją telefon, a po przeczytaniu wiadomości zaczął się gwałtownie rozglądać.

- Coś się stało? – zaniepokoiłam się.

   Nic nie powiedział, odsunął się tylko i wstał. Potem zaczął pisać SMS-a. Strasznie dziwnie się zachowywał.

- Kochanie.. Co się stało?  - coraz bardziej mi się to nie podobało.

- Przepraszam cię na chwile. Proszę zaczekaj na mnie. – powiedział z Nienacka i gdzieś pobiegł.

- Co?! – to było naprawdę dziwne.

    Dobra może czasami zachowywał się dziwnie, ale to przewyższyło wszystko! A może on ma jakieś kłopoty..

   Wstałam i zaczęłam iść w kierunku Maxa. Weszłam na jakąś nieznaną śpieszę. Rozejrzałam się ale nigdzie go nie było.

- Max! – krzyknęłam.

- Kogo szukasz? – zapytał damski głos za mną.

    Podskoczyłam i odwróciłam się.  Przede mną stała jakaś blondyna.

- Chłopaka, a co? – odpowiedziałam niepewnie.

    Dziewczyna zmrużyła oczy i już chciała coś powiedzieć, gdy nagle zjawił się Max.

- Kochanie! Widzę, że poznałaś moją znajomą Dianę.

- Znajomą?! – powiedziała z oburzeniem blondyna.

    Max zganił ją wzrokiem.

- Co się dzieje? – zapytałam Go.

- Nic… Naprawdę. – uspokoił mnie, a następnie zwrócił się do Diany – Poznaj moją dziewczynę. – podkreślił ostatnie słowo.

- Miło mi poznać. – blondyna uśmiechnęła się – Przepraszam was, ale muszę już iść. Pa! – zarzuciła włosami i odeszła.

- Dziwna dziewczyna.. – stwierdziłam.

- Tsa.. Czemu tu przyszłaś? Kazałem ci, żebyś zaczekała tam. – oburzył się.

- Martwiłam się i..

- To się nie martw! – krzyknął.

    Pierwszy raz podniósł na mnie głos..

- Czemu na mnie krzyczysz?!

- Nie krzyczę! – westchnął – Dobra, przepraszam. Mam zły dzień…

- Tak jak wszyscy.

    Max przytulił mnie i pocałował w policzek.

- Nie gniewaj się. – szepnął.

    Jest taki słodki… Nie potrafię się na niego gniewać. Coraz częściej zaczyna się dziwnie zachowywać, ale być może to przez treningi.. strasznie ciężko pracuje. Ma więc prawo nie wytrzymywać tego.

- Nie gniewam.

   Spojrzał mi w oczy.

- Wisz, że cię kocham.

- Wiem i.. i dlatego muszę ci.. coś powiedzieć. – wyjąkałam.

- Co takiego? – zaniepokoił się.

- Bo ja…

- Max, a tu jesteś! – przerwała mi Olga.

- Nie widzisz, że rozmawiam z dziewczyną? – warknął na nią Max.

- Nie! – uśmiechnęła się szyderczo.

- Proszę cię idź sobie! – włączyłam się.

- Nie będziesz mi tu rozkazywać! –

- Powiedziała ,,proszę”! – przypomniał Max.

- Och, jak dzielnie bronisz swojej dziewczyny.. – prychnęła – No dobrze gołąbeczki, dam wam jeszcze trochę czasu! – dziewczyna posłała Maxowi oczko i poszła.

- I pomyśleć, że się z nią przyjaźniłam.. – westchnęłam – Ciekawe o co jej chodziła? – ten dzień stawał się coraz dziwniejszy.

- Nie mam pojęcia.. Czekaj, zanim nam przeszkodziła chciałaś mi coś powiedzieć, tak?

- Tak. – wzięłam głęboki oddech. – Bo widzisz Max.. U mamy w pracy.. – zawahałam się – poznałam pewnego chłopaka i dziś gdy.. czekałam na mamę to się z nim spotkałam. Przysięgam ci, że to nie miało znaczenia..

- Co nie miało znaczenia?! – dopytywał.

- Pocałował mnie! – wybuchłam.

- Co?! Jak to cię pocałował?! Kto taki?! – Max wpadł w szał.

- Max proszę cię! To nie tak! – próbowałam go uspokoić.

- Chciałaś tego?

- Co?

- Chciałaś tego pocałunku?!

- Nie! – dobra to było kłamstwo, ale nie mogłam mu tego powiedzieć.

- Zabija go!

- Max proszę cię!

- A co ty go tak bronisz?! Co zakochałaś się?!

- Jasne że nie! Przecież…

- Akurat! – przerwał mi – Kłamiesz.- zarzucił mi.

- Nie, uwierz mi! To nic dla mnie nie znaczyło.

- Nie chcę cię widzieć! – wrzasnął – To koniec!

- Co? – w oczach pojawiły mi się łzy – Proszę cię nie niszczą tego..

- To ty wszystko zniszczyłaś! Nie chcę cię więcej widzieć!

- Max, proszę to tylko jeden pocałunek… Max!

   Nie reagował. Gdy spróbowałam się do niego zbliżyć odepchnął mnie. Pech chciał, że zaczepiłam nogą o kamień i umarłam. Nawet nie sprawdził czy nic mi nie jest po prostu odszedł.

- Max! – krzyczałam przez łzy.