,,Zachichotałam.." - imagin dla Naty Celeban

Cześć!

   Na początku pragnę podziękować wszystkim osobom, które komentują <i to pozytywnie!> ;) , moje wypociny! Naprawdę, to dzięki wam jeszcze ten blog funkcjonuje... :D Kiedy czytam wasze opinie, dosłownie skacze, ze szczęścia! Niezmiernie mi miło, że czytacie moje imaginy i czekacie na kolejne.. :D 

   A teraz, żeby dłużej nie trzymać was w niepewności, o to kolejna część imagina dedykowanego Naty ;) <Jednej z moich komentatorek ;*>

Pozdrawiam i

życzę miłego czytania ;*

___________________________

   Mama odsmażyła nam naleśniki, a następnie musiała pilnie wyjść. Ja i Abraham zostaliśmy sami w kuchni… I to nie był najlepszy pomysł…

- Czy ty nawet herbaty posłodzić nie umiesz? – zaczęłam się śmieć.

- To nie śmieszne! – naburmuszył się – Każdemu może się zdarzyć! – bronił się.

- Ciekawe, że tylko tomu się przydarza… - wybełkotałam, powstrzymując śmiech.

- Często się zdarza, że ktoś pomyli cukier z solą! – wciąż stawiał na swoim.

- Tak, owszem. – przyznałam – Tylko, że ty miałeś podpisane! – wskazałam palcem na słoiczki.

    To prawda, były identyczne, ale podpisane! Na jednym widniał napis: ,,sól”, a na drugim: ,,cukier”.

- Nie zauważyłem… - wymamrotał pod nosem.

- Czytać nie umiesz! – znów zaczęłam się z niego śmiać.

- A może ja lubię herbatę soloną?!

- Ta, jasne…. – zachichotałam.

    Abraham naburmuszył się, następnie zgarną swoją, posoloną herbatę i wyszedł. Na widok jego miny zaczęłam śmiać się jeszcze bardziej.

- No nie obrażaj się. – powiedziałam siadając obok niego – Przepraszam. – dalej nic nie mówił – No nie złość się! – Chłopak nie zwracając na mnie uwagi, siorbał pomału swój trunek.

    Postawiłam swoją herbatę.

- I jak? – zapytałam po chwili ciszy.

    Przełkną łyk herbaty.

- Dobre.. – powiedział tylko.

- Akurat.. – prychnęłam – Widzę jak się krzywisz.

- Ja? No co ty, one jest… - zawahał się – wyśmienita!

   Wow, powiedział to z takim przekonaniem, że prawie mu uwierzyłam. Prawie..

- Skoro tak mówisz…. – sięgnęłam po swoją słodziutką herbatkę i siorbnęłam mały łyczek.

- A jak tam twoja? – zapytał.

- Słodziutka. – uśmiechnęłam się – Jak miodek! – dodałam po chwili.

- To fajnie.

- Tak.

    Dalej w milczeniu piliśmy nasze herbatki. Cały czas ukradkiem, spoglądałam na Abrahama. Sądził pewnie, że nie widzę  bo robił takie miny…. Starałam się tłumić śmiech.

- No nie męcz się już! – nie wytrzymałam w końcu i zabrałam mu szklankę.

- Co robisz?! – oburzył się.

- Przecież widzę te twoje miny! Ledwo przez gardło ci to przechodzi!

- Nie..

- Nie zaprzeczaj! – przerwałam mu.

- No dobra… To jest ohydne.. – przyznał w końcu.

- I co bolało? Mogłeś od razu się przyznać, a nie tak się męczyć. – poklepałam go po ramieniu.

- Wyszedłem bym na niezdarę…

- I tak wyszedłeś. – zachichotałam.

- Przynajmniej cię rozbawiłem.

   Zmienia taktykę?

- Czyli zrobiłeś to specjalnie? – uniosłam jednał brew.

- Jasne.. – powiedział automatycznie.

- Jakie to pomysłowe… - próbowałam zachować powagę.

- Prawda.

- O nie! – doznałam olśnienia i szybko pobiegłam do kuchni.

- Co się stało? – zapytał przejęty.

- Zapomnieliśmy o naleśnikach.. – powiedziała smutna – Teraz są zimne… I to twoja wina! – oskarżyłam go.

- Moja?!

- Tak, a raczej twojej solonej herbaty!

- Oj tom… - machnął ręką – Pewnie i tak są dobre. – Wziął ode mnie jeden z talerzy.

     Chłopak postawił go na stole i przyjrzał się mu. Po jego minie, stwierdziłam że myśli nad czymś, tylko nad czym? Nad naleśnikami… Abraham podrapał się w głowę i powiedział:

- Jak to się je?

   Zaczęłam się tak śmiać, że mało nie wypuściłam talerza…

- Nie no, wkręcasz mnie! – postawiłam naleśniki na stole.

   Abraham spojrzał na mnie z przerażoną miną.

- Nie…

   Kurczę mówi prawdę..

- Co ty nigdy nie jadłaś naleśników? – zapytałam zdziwiona.

- No jakoś nie było okazji…

- Ok, w takim razie przeprowadzę ci krótką lekcje! Co ty na to?

- Zaczynaj pani profesor! – polecił.

- No dobrze. Lekcja pierwsza. Dla kulturalnych. – podkreśliłam – Bierzesz widelec i nóż i kroisz. – pokazałam – A następnie do buzi. – zademonstrowałam, kiedy przełknęłam dodałam – Żadna filozofia.. – wzruszyłam ramionami.

- Faktycznie proste… - stwierdził i zrobił to samo.

- I jak smakuje?

- Pycha! – oblizał się.

- Widać..

- Co? – nie zrozumiał.

- Ubrudziłeś się czekoladą. – uśmiechnęłam się.

- Naprawdę?! – szybko chwycił swój telefon i się wytarł.

- No dobra, ale to jeszcze nie koniec lekcji! – ogłosiłam.

   Spojrzał na mnie pytająco.

- Teraz lekcja druga, dla leni…

- Dlaczego dla leni? – przerwał mi.

- Ćś… - uciszyłam go – Do wiesz się w swoim czasie… Na czym to ja.. A tak! Bierzesz naleśnika w rączki i do buzi! – ugryzłam kawałek naleśnika.

- Aaa.. Dlatego dla leni! Nie ma sztućców, które trzeba myć! – zauważył.

- Cieszy mnie to, iż załapałeś bez dodatkowych wyjaśnień. – wyszczerzyłam się do niego. – To którą opcje wybierasz?

- Hm… Chyba jednak tą numer dwa! – uśmiechnął się łobuzersko.

- To smacznego!

- Dziękuję i nawzajem.

- Dzięki…

     Zajęliśmy się pochłanianiem gofrów. Normalnie studnia bez dna! Wciągnął chyba ze cztery, przy czym ja zdołałam zjeść ledwo dwa! Ja nie wiem jakim cudem ten chłopak jest chudy jak patyk!

- Najlepsze naleśniki jakie jadłem! – powiedział odsuwając pusty talerz.

- Chyba jedyne.. – przypomniałam.

- Taki mały szczegół… - uśmiechnął się – Ooo czekaj bo masz ty coś…

- Co?

- Teraz to ty się ubrudziłaś… - zaśmiał się.

- Gdzie?

- Czekaj… -  przybliżył się do mnie.

   Wyją z pudełka chusteczkę i wytarł mi kącik ust. Spojrzeliśmy sobie w oczy.

- Wisz… Masz bardzo ładne oczy..

- Dzięki..

    Odruchowo przysunęłam się bliżej. Nasze nosy prawie się stykały. 

    Jest taki cudowny.. Przy nim zapominam o wszystkich złych rzeczach. Dzięki niemu śmieje się prawie przez cały czas. Jest dla mnie naprawdę ważny. I patrzy na mnie w taki sposób.. Nikt inny na mnie tak nie patrzy.. A jeśli on coś do mnie czuje? Już raz mnie pocałował, więc czemu by nie spróbować…

   Już miałam go pocałować, gdy rozległ się dzwonek jego komórki. Momentalnie się odsunęłam i zagryzłam wargi. Abraham odebrał, a ja gestykulacją pokazałam mu żeby sobie nie przeszkadzał. Następnie wyszłam do pokoju obok. Prawdziwym powodem mojego wyjścia był fakty, iż na pewno byłam czerwona jak burak.

    Znajdowałam się  w pokoju gościnnym. Stoi tu wielka szafa z lustrem. Spojrzałam na swoje odbicie… Miałam dobre przeczucie…

- Ale flopa… - wymamrotałam.

    Westchnęłam i spróbowałam pozbyć się rumieńców. Oddychałam spokojnie.. Wdech, wydech, wdech, wydech… I tak z dziesięć razy..

   Zamknęłam oczy, a gdy je otworzyłam, moja twarz nie była już taka czerwona. Odetchnęłam z ulgą. Mogę teraz wrócić do Abraham i spróbować wyjaśnić tą niezręczną sytuacje.. Być może nie będzie zbyt niezręcznie…

   Wróciłam do salonu. Miałam rację wcale nie było niezręcznie… Jak mogło by być inaczej, sokoro nikogo w salonie nie zastałam..

- Musiał wyjść, czy uciekł ode mnie? – to drugie wydawało mi się bardziej prawdo podobne.

    Przecież, gdyby musiał wyjść powiedział by.. A nie wymknął się bez słowa…

    Usiadłam na kanapie i schowałam głowę w dłoniach. Znów zostałam sama.