,,Przepraszam.." - imagin dla Venney

        Hejka!

Wybaczcie, że wczoraj nic nie dodałam, ale tak mnie głowa bolała, że nie mogłam nawet patrzeć na laptopa :( Na szczęście dziś było ok :D Więc o to ostatnia już części imaginu dla Venney. :D Mam nadzieje, że wszystkie część ci się podobały ;)

Kolejny imagin będzie dedykowany, Olcigg23.

___________________________________

           *Róża*

    Po tym dziwnie, niepokojącym telefonie udałam się do domu Mateo. Gdy byłam już przed ich domem zadzwoniłam do drzwi. Cisza… Nikt nie odpowiada. Niepewnie uniosłam rękę i zastukałam.. Dalej nic.. Jednak  zauważyłam, że drzwi się lekko uchyliły. Zajrzałam przez niewielką dziurkę do środka. Nikogo nie buło. ,, Niechcący” potknęłam się i sprawiłam, że drzwi uchyliły się ,,trochę bardziej”.  Niepokoiłam się o Abrahama, dlatego weszłam cicho do środka i zamknęłam za sobą drzwi.  Szłam przed siebie rozglądając się dookoła siebie.

- Wywiało ich czy co? – powiedziałam sama do siebie.

   To naprawdę dziwne, gdy byłam tu ostatnio było tu pełno ludzi…

- Po co się wtrącałeś?!

   Gdy usłyszałam krzyk Abrahama, automatycznie na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Natychmiast skierowałam się w stronę dobiegającego głosu. Wrzaski Abrahama dochodziły z ogrodu. Jest naprawdę wściekły.. Tylko na kogo? Wyjrzałam do ogrodu. Zobaczyłam Abrahama krzyczącego na.. Oj biedny Tony. Ale mu się obrywa…

- Czemu tak na niego krzyczysz? – zapytałam przerywając Abrahamowi.

   Abraham zamilkł i obaj popatrzyli na mnie pytająco.

- Drzwi był otwarte.. – odpowiedziałam, zanim ktokolwiek mnie o to zapytał.

- Po co przyszłaś? – zapytał beznamiętnie Abraham.

- Myślałam, że coś ci się stało…

- Dla czego?

- Rozmawiałam z Tonym i były zakłócenia… - westchnęłam – Nie ważne, nie potrzebnie tu przychodziłam.

           *Abraham*

- Przecież znasz prawdę.. – szepną Tony – Nie pozwól jej odejść.

     Może i się wtrącał w nie swoje sprawy.. Denerwował mnie przez cały czas, ale… Ale on ma racje jeśli dam jej teraz odejść to stracę ją.

- Czekaj! – powiedziałem chwytając ją za rękę – Dobrze, że przyszłaś. – posłałem jej uśmiech.

   Róża odwzajemniła go. Kiedy odwróciła się centralnie do mnie, zauważyłem niepokojące białe coś na jej nodze.

- Co to? – zapytałem z niepokojem, wskazując na jej nogę.

- Mała pamiątka, po czołowym zderzeniem  z rowerem.

    Jakim rowerem?! Miała wypadek? Kiedy?

- Nic ci nie jest?

- Nie.. To nic takiego.

- Kłamać to ty nie umiesz wiesz?

    Spuściła głowę, więc wziąłem ją pod brodę i zmusiłem by spojrzała mi w oczy.

- To naprawdę nic takiego…

    Odgarnąłem jej włosy z czoła, wtedy dostrzegłem biały plasterek. Nie zastanawiając się długo pocałowałem ją w okaleczone miejsce.

- HALO?! Ja tu jestem! – Wrzasną nagle Tony.

    Róża zachichotała. Zmierzyłem go wzrokiem.

- Jak chcesz odkupić swoje grzechy to się zamknij!

- Dobra.. Już mnie nie ma..

 - No to na czym skończyliśmy? – zapytałem uśmiechając się łobuzersko.

- A wiesz, że nie pamiętam… - uśmiechnęła się.

    Lubię jak się uśmiecha. Jest taki słodki i niewinny.. Chyba najpiękniejszy na  świecie. Tak zdecydowanie jest najładniejszy!

    Żeby się nie męczyła zaprowadziłem ją do altanki. Usiedliśmy.

- Boli cię jeszcze? –zapytałem.

          *Róża*

- Nie. – odpowiedziałam z uśmiechem.

    I w cale nie mówiłam tu o mojej nodze…

- Przepraszam cię… -zaczął biorąc mnie za rękę – Nie powinienem się tak unosić.

- Nie, to ja powinnam cię przeprosić. Mogłam powiedzieć ci prawdę…

- Może zapomnimy o tym co było i skupimy się na tym co tu i teraz? – zaproponował.

- Zgoda.

- A teraz.. Musimy dokończyć to co zaczęliśmy…

- Co? – spojrzałam na niego pytająco.

- To.. – powiedział i pocałował mnie.

    Zaskoczył mnie … Tym razem nie miałam powodu  by go odepchną. Odwzajemniłam jego pocałunek….