Porwanie Abrahama CZ. III

   Rodzice Abrahama z niecierpliwością czekali na przyjście państwa Martinezów (nie znali ich zbyt dobrze, gdyż ich dzieci chodzili ze sobą dopiero dwa tygodnie).

   Zadzwonił dzwonek do drzwi i Antonio otworzył je.

- Dzień dobry. – Przywitali się Martinezowie.

- Dzień dobry. – Antonio również się przywitał.

   Na jego twarzy było widać zdenerwowanie. Mama Niny od razu to zauważyła.

- Co się stało? Coś z Niną? – Zaczęła panicznie wypytywać pani Martinez.

- Zapraszam do środka. – Powiedział tylko Antonio.

   Antonio poprowadził rodziców Niny do salonu, gdzie siedziała Susana.

- Ok. Przejdę do sedna. – Podniósł telefon i podał go Martinezom. – Nasze dzieci zostały porwane.

- Co?! – Wykrzyknął ojciec Niny. – To jakiś żart?!

    Antonio westchnął.

- Niestety nie. Niech pan patrzy. – Wskazał na zdjęcie telefonie.

   Po zobaczeniu zdjęcia mama Niny zemdlała. Na szczęście upadła na kanapę, gdzie siedziała Susana.

   Zaczęli ją cucić.

- Isabell kotku, słyszysz mnie. – Mówił pan Martinez do żony, próbując ja ocucić.

   Poskutkowało, Isabell się ocknęła.

- Proszę. – Susana podała jej szklankę z wodą.

- Dziękuję. – Wypiła. – To straszę. -  Powiedziała w kocu. – Jak do tego doszło?

- Nie wiemy, dostaliśmy tylko tego SMS-a. Więcej informacji mamy dostać jurto. – Odpowiedział jej Antonio.

- Musimy wezwać policję! – Stwierdziła Susana.

- Ale przecież.. – Zaczęła Isabell.

- Nie ma żadnego ale. – Przerwał jej mąż. – Takim bandziorom nie wolno ufać.

- Właśnie nie mamy pewności, że gdy zapłacimy Oni ich uwolnią. – Powiedział płaczliwie Susana.

- Macie racie to jedyne słuszne wyjście. – Stwierdziła Isabell.

   Mąż przytulił ją.

- Wszystko będzie dobrze. – Pocieszał ją, sam nie dokona wierząc w swoje słowa.

   Antonio wziął komórkę żony i wybrał numer na Policję.

   Odebrano już po drugim sygnale.

- Komenda główna w Madrycie. Słucham.

- Chciałbym zgłosić porwanie syna i Jego dziewczyny.

- Nazwisko?

- Abraham i Martinez.

- Chodzi o Abrahama Mateo?

- Tak.

- Zaraz ktoś u państwa Będzie! – Powiedziała pani policjantka i rozłączyła się.

   Antonio nie musiał podawać adresu, bo go wszyscy znali.

- Zaraz przyjedzie policja. – Poinformował wszystkich.

   Już po chwili zaczęli słyszeć policyjne syreny.

   Do mieszkania wkroczyło chyba z dziesięciu policjantów (jak nie więcej) i zaczęli rozstawiać różne narzędzia typu: podsłuchy w telefonach itp.

- Dzień dobry. Agent Pedro. – Policjant uścisnął dłoń rodzicom. – Będę zajmował się tą sprawą. Dobrze, to w jaki sposób państwo dowiedzieli się o porwaniu?

- Dostaliśmy wiadomość z komórki syna. – Powiedział Antonio.

- Gdzie jest ta Komorka? – Zapytał Pedro.

- To ta. – Powiedziała Isabell, podając policjantowi komórkę.

   Pedro przeczytał uważnie wiadomość.

- Spróbujcie namierzyć telefon nadania SMS-a. – Rzucił komórkę do jednego z policjantów – Juro mają wam przekazać więcej informacji.. Hm.. Spróbujemy ich wtedy namierzyć. – Powiedział to bardzie do siebie jak do rodziców. – Są państwo wstanie zebrać tą kwotę? – Zapytał rodziców.

- Oczywiście. – Odpowiedziała Susana.

- Dorze, jeśli nie uda nam się ich wcześniej namierzyć zastawimy pułapkę.

- Pułapkę? – Dopytywał się Isabell.

- Tak, będzie ona polegała na tym, że państwo dostarczał okup na wskazane miejsce przez porywaczy, ale my będziemy was obserwować z ukrycia. W ten sposób bandyci trafiał za kratki a dzieci wrócą do państwa. – Wyjaśnił im Pedro.

- A czy to bezpieczne? Czytałem, że czasami takie akcie kończą się nie powodzeniem.  – Wtrącił ojciec Niny.

- Owszem istnieje ryzyko niepowodzenia, ale trzeba być dobrej myśli. – Pocieszał Pedro.

- Ryzyko… - Wyszeptała płaczliwie Susana, po czym przytuliła się do męża.