Porwaie Abrahama CZ. VII

   Rodzice dojechali na miejsce dokładnie o 24. Mimo, że wiedzieli o tym iż teren jest obstawiony zamaskowanymi policjantami, byli bardzo zdenerwowani – ale kto by nie był,      w końcu chodziło o ich dzieci – zawsze było jakieś ryzyko.

  Rodzice wysiedli z samochodu i wtedy zadzwoniła komórka.

- Halo. – Odebrała mama Abrahama.

- Jedno z was podejdzie pod główne wejście i zrobimy wymianę! – Roześmiał się złowrogo. – Najlepiej, żebyś to była ty, skarbie. – Powiedział podkreślając sarkastycznie ostatni wyraz i rozłączył się.

   Kobieta przełknęła ślinę.

- Co mamy robić? – Zapytał ją zdenerwowany mąż.

- Jedno z nas podejdzie pod główną bramę i zrobi wymianę. – Zacytował porywacza.

- Mówili coś jeszcze? – Zapytał mama Niny.

- Nie! – Skłamała.

*****

   Tymczasem Abraham i Nina byli dalej nieprzytomni, a porywacze siedzieli razem z nimi w ciężarówce, która stała centralnie przed wejściem.

   Porywacze zadbali oto, żeby stadion był niepilnowany i do tego ciężarówkę (kuloodporną) ustawili tak, by ich osłaniała na wypadek strzałów.

   Byli pewni, że uda im się zwiać. Specjalnie ubrali maski, by nikt ich nie rozpoznał, a dzieciak, tak czy siak zamierzali kropnąć. Mieli wszystko ustalone.

- I co z bachorami? – Zapytał Szef.

- Są nieprzytomni. – Odpowiedział mu Łysy.

- Wiesz co masz zrobić gdy już dostaniemy kasę? – Zapytał.

- Tak.

- A ty? – Zapytał Ciemnego który właśnie wysiadał z ciężarówki.

- Tak Szefie.

- Świetnie. To na stanowiska!! – Rozkazał wszystkim.

   Natychmiast wykonali jego polecenie.

   Krogier i Łysy zostali w ciężarówce pilnować Abrahama i Niny, Ciemny jeszcze raz rozejrzał się po okolicy sprawdzić, czy nie ma glin – jednak on zbyt głupi i uznał, że teren czysty; Szef mu oczywiście uwierzył. -  Lord natomiast wyciągnęli ze skrzyni broń i zaczął jął ładować. Szef natomiast wysiadł i ustał obok ciężarówki (lekko się za nią chroniąc) i czekał na przedstawiciela z okupem.

*****

   Rodzice długo się kłócili, w końcu zdecydowali, że pójdzie ojciec Abrahama.

   Antonio wziął dwie walizeczki w których było 5 milionów Euro i ruszył dziarsko w stronę przestępców.

- Idzie tatulek! – Poinformował Szef swoich ludzi.

   Oni na odpowiedź zaśmiali się groźnie.

   Antonio usłyszał to i trochę się wystraszył, ale udał pewnego siebie, wziął głęboki wdech i w końcu dotarł do celu.

   Ustał dokładnie trzy kroki przed przestępcą i zapytał:

- Gzie mój syn i jego dziewczyna? – Starał się powiedzieć to pewnym głosem, niestety nie udało mu się to.

   Przestępca uśmiechnął się wrednie.

- W busie. Masz kasę? – Zapytał prosto z mostu.

- Tak. – Pokazał mu walizeczki.

- Dawaj!

- Jaką mam pewność, że oddacie mi dzieci?! – Zapytał.

- Dajcie mi te dwójkę! – Krzyknął Szef.

   Ciemny przyprowadził Abrahama i Ninę – oboje już się w pełni ocknęli.

- Kasa! – Rozkazał Szef.

   Antonio położył wilski na ziemi i popchnął je w kierunku porywaczy. Lord przejął je otworzył i kiwnął głową Szefowi, a następnie włożył je do busa. Szef dał znak Ciemnemu, żeby wypuścił nastolatków.

   Abraham i Nina natychmiast pobiegli w stronę Antonia.

   W tedy rozległy się krzyki Łysego:

- Tu są gliny! – Krzyczał.

- Co?! – Szef wpadł w udawaną furię – oczywiście spodziewał się, że glin, choć naprawdę był wściekły na Ciemnego, że nie sprawdził tego dokładnie. – Chcieliśmy po dobroci, ale skoro tak! – Wyciągnął broń.

- Nie czekaj! – Krzyknął Antonio.

   Reszta zbirów nie zdążyła chwycić broni, bo w tej właśnie chwili wyskoczyli policjanci i otoczyli ich, krzycząc : ,,Rzucić broń” ,,Na ziemię” ,,Poddać cię”.

  Przestępcy nie spodziewali się, że policjanci ukryli się w stadionie, nie mieli szans, byli otoczeni.

   Szef jednak nie popuścił, okazało się, że ma tylko jednał kulkę, ale musiał dokończyć i zabić Abrahama. Komisarz Pedro zauważył co Szef chce zrobić, więc strzelił.

   Kula trafiła go w klatkę piersiową i od razu zabiła (choć nie miał tego zrobić), niestety przestępca zdążył wystrzelić, ale kula zmieniła tor lotu i zamiast w Abrahama, trafiła w Ninę.

______________________________________________

   Hej na początku przepraszam, że na tą część musieliście tak długo czekać, ale nie miałam czasu by ją napisać, a potem jak już znalazłam czas to straciłam wenę i dopadł mnie leń XD Bardzo, bardzo przepraszam. 

   Choć mam nadzieję, że warto było czekać i że spodoba wam się część VII ;) chyba napiszę jeszcze ze dwie części ;) ale nie jestem pewna XD  może będzie więcej ;) czas pokaże.