Imagin dla Pauliny Cz.II

     Obudziłam się, przetarłam zaspane oczy i spojrzałam na zegarek.

- Co?!? To już siódma?! – Krzyknęłam spanikowana.– Zaspałam!

   Nie mówiąc nic więcej szybko ubrałam się, umyłam i zbiegłam na duł. Nie było czasu na jedzenie ani na kłótnie z rodzicami (Czemu mnie nie obudzili?!- Dałam już temu spokój.) Ledwo zeszłam na duł, a zadzwonił dzwonek do drzwi. Otworzyłam.

- Witaj, ty pewnie jesteś Paulina? – Pokiwałam głową, a nieznajoma się uśmiechnęła. – Ja jestem  Natalie Zomba. Twoja opiekunka.- Uśmiechnęła się.

- Dzień dobry pani. – Odpowiedziałam nieśmiało.

- Gotowa? – Zapytała z uśmiecham.

- Jasne! – Odpowiedziałam, również się uśmiechając.

   Tata pomógł wsadzić walizki do samochodu. Potem pożegnałam się z nim i mamą.

******************************

   Na lotnisko przyjechałyśmy w samą porę. Szybko poszłyśmy  na odprawę samolotową, a nasze walizki pojechały na taśmociągu do samolotu. Zajęliśmy miejsca, stewardessa zaczęła coś mówić o jakiś zasadach… ale jej nie słuchałam, za bardzo byłam tym wszystkim przejęta. Gdy stewardessa skończyła samolot wzbił się w powietrze.

- Wow! – Powiedziałam, gdy byliśmy już wysoko nad ziemią.

- Pierwszy raz? – Zapytała pani opiekunka.

- Tak.

- Nie boisz się?

- Nie.. – Odpowiedziałam i zaczęłam podziwiać widoki, a pani się uśmiechnęła.

******************************

   Na lotnisku prawie wszyscy mówili po hiszpańsku - trudno się dziwić w końcu byłam w Madrycie, stolicy Hiszpanii. Dobrze, że umiałam doskonale hiszpański i rozumiałam wszystko.

   Odzyskałam swoją walizkę i razem z opiekunką wyszłyśmy na parking, gdzie czekał na nas kierowca z… z limuzyną! - Jej…. – Pisnęłam w duchu.

   Gdy podeszliśmy bliżej kierowca uśmiechnął się i powiedział:

- Witaj ty pewnie jesteś Paulina? –Zapytał po Hiszpańsku.

- Tak. – Przytaknęłam nieśmiało w tym samym języku.

- Gratuluję. – Uścisnął mi rękę.

- Dziękuję.

- To co jedziemy do hotelu? – Kierowca zapytał opiekunkę.

- Tak. – Odpowiedziała z uśmiechem, po hiszpańsku.

   Wsiedliśmy do limuzyny i ruszyliśmy w stronę hotelu.

******************************

- To twój pokój. – Powiedziała opiekunka wskazując na pokój hotelowy numer 35, ja pokiwałam tylko głową.

   Opiekunka otworzyła drzwi i weszłyśmy.

- Jak tu ładnie. – Powiedziałam zachwycając się.

- Sama wybierałam ci ten pokój. – Uśmiechnęła się i szepnęła mi na ucho. – To jeden z najładniejszych. – Zaśmiałam się i ona również.

- Dziękuję. – Odszepnęłam.

   Opiekunka uśmiechnęła się i już normalnym głosem powiedział:

- Dobrze, teraz zostawię cię samą, żebyś mogła się rozpakować. – Już miała wychodzić, gdy nagle zatrzymała się i odwróciła w moją stronę.– Zapomniała bym, do obiadu masz wolne, a gdybyś czegoś potrzebowała mój pokój jest piętro wyżej, dokładniej pokój numer 50.

- Aha. – Przytaknęłam, że rozumiem i dodałam jeszcze. – A kiedy jest obiad?

- O piętnastej skarbie. Zjeż go ze specjalnym gościem. –Mrugnę do mnie i wyszła.

   Czyli miałam całe trzy godziny tylko dla siebie. – Super! – Krzyknęłam z radości i zaczęłam się rozpakowywać.

   Nie zajęło mi to zbyt wiele czasu i szybko zaczęłam się nudzić. Ciekawiło mnie jedno, a mianowicie – Kro był tym specjalnym gościem? Nie mogłam wytrzymać i postanowiłam pójść zapytać o to opiekunkę.

******************************

   Po drodze do jej pokoju, cały czas zastanawiałam się kim może być ten specjalny gość. Z rozmyśleń wyrwały mnie krzyki jakiegoś chłopaka: - Wariatka?! Jak ty chodzisz!? Masz pojęcie jak trudno to będzie teraz sprać?! – Okazało się, że przez przypadek wpadłam na jakiegoś chłopaka i cały jego deser czekoladowy (który niósł), był teraz na jego koszuli.

- Ojej przepraszam, ja….

- Co ty?! – Przerwał mi. – Pacz jak chodzisz?! Masz pojęcie co zrobiłaś! - Krzyknął

- Bez przesady! To tylko koszula! – Krzyknęłam.- Poza tym przeprosiłam!

- Wariatka!

- Co ja wariatka?! – Zdenerwowałam się, przesadził. – To ty krzyczysz na mnie z powodu jednaj i do tego obrzydliwej koszuli! – Prychnęłam. – I kto tu jest wariat! – Wrzasnęłam.

    Chłopak zaczął coś tam wykrzykiwać, ale olałam go (co najwyraźniej Mu się nie spodobało) i wróciłam do swojego pokoju. Po tej całej sytuacji byłam tak zdenerwowana, - Jej! Jeśli wszyscy Hiszpanie są tak denerwujący jak ON, to ja tu nie wytrzymam! - Powiedziałam sama do siebie. Położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy, żeby się uspokoić.

******************************

   Chyba zasnęłam, bo jak otworzyłam oczy i spojrzałam na zegarek była już za pięć trzecia. Usłyszałam pukanie do drzwi, więc przetarłam oczy i poszłam otworzyć.

- O spałaś? – Zdziwiła się opiekunka.

- Tak.. To była męcząca podroż. – Skłamałam.

- No tak.. Cóż mam nadzieję, że wypoczęłaś. – Opiekunka uśmiechnęła się, a ja pokiwałam głową. –To dobrze choć na obiad. – Grzecznie poszłam, za nią.

   Gdy zjeżdżaliśmy windą na dół, postanowiłam, zapytać o tego specjalnego gościa.

- Proszę pani?

- Tak?

- Co to za specjalny gość? – Zapytałam niepewnie.

- No dobrze powiem ci. To Abraham Mateo. – Pani uśmiechnęła się.

- A kto to? – Pierwszy raz słyszę.

- Nie wiesz? – Pokręciłam głową, że ,,nie”. – To sławny Hiszpański piosenkarz, jest w twoim wieku. –Opiekunka uśmiechnęła się.

- Aha. – Udałam, że wiem o kogo chodzi.

   Ale w rzeczywistości nie miałam bladego pojęcia, kto to jest. Wyszliśmy z windy i weszłyśmy do restauracji.

- To on. – Pani wskazała na jakiegoś chłopaka.

   Przyjrzał się bliżej.

- Nie! To nie możliwe….!

**********************************************************************************************

    Mam nadzieję, że i ta część się spodoba ;) Następna będzie jurto ;)