Inna - dedyk dla Wiktorii Drews

Hej ^^
Przepraszam, że we wtorek nic się nie ukazało, ale nie wyrobiłam się... :/  Bardzo mi przykro :( Mam nadzieje, że dzisiejszy imagin wam to zrekompensuje ;)

_________________________

    Już miałem zamiar protestować, lecz wszedł pan dyrektor i wolałem siedzieć cicho. Wyszedłem grzeczne z sali i dopiero wtedy zacząłem narzekać.

- Jak to tak?! Ja.. Ja nie mogę z nią siedzieć! To przecież… EH! Czemu mi nie powiedziałeś?! – powiedziałem oskarżycielskim tonem.

- No sorry… Zapomniałem. – zmarszczyłem czoło – Czemu właściwie tak się spinasz? Ja dał bym wszystko, żeby z nią siedzieć…

- To się zamień. – zaproponowałem.

    Pokręcił głową.

- To nie możliwe. Ona ma swoje zasady i nawet dla ciebie ich nie złamie.

- Warto spróbować!

- Dobrze ci radze, nie próbuj.

- Czyli muszę się z tym pogodzić… - powiedziałem zrezygnowany.

- Naprawdę cię nie rozumiem… Co ci w niej przeszkadza.

    Wzruszyłem ramionami.

- Nic. Po prosu… Hmm…

- No wiedziesz! Nie możesz znaleźć, żadnego argumentu.

- Oj, po prostu nie mogę się z nią zadawać i tyle! – warknąłem.

- Spokojnie… - Fede poklepał mnie po ramieniu – Nie ogarniam twojej logiki, ale ok. Nie drążmy tematy. Lepiej choć coś zjeść! – zaproponował.

- Ty cały czas byś tylko jadł! – zaśmiałem się.

- I co? To idziesz czy nie?

- Idę, idę…

     Kiedy Fede wybierał swoje drugie śniadanie, ja usiadłem na parapecie i wyjąłem swoją kanapkę. Odwinąłem folię i ugryzłem kawałek.

- I co wybrałeś coś? – zapytałem przeżuwając kęs.

- Tak. – wyszczerzył się – Kanapkę z szyneczką! – oblizał się.

    Usiadł obok mnie i zaczął jeść…. Kidy skończył, ja wciąż miałem jeszcze pół kanapki.

- Abra… - zaczął ale mu przerwałem.

- Nie, nie dam ci gryza!

   Zanim coś powiedział, włożyłem resztę kanapki do ust i przeżułem.

- Wredny jesteś. – założył rękę na rękę.

- Nie.. To ty jesteś wiecznie nienażarty! – stwierdziłem śmiejąc się, z jego naburmuszonej miny.

     Nagle jego mina się zmieniła. Zrobił się bardziej poważny. Zanim zdążyłem zapytać ,,co jest?”, on wstał i podszedł do… DO WIKI!

- Hej, możemy… - zaczął, lecz dziewczyna mu przerwała.

- NIE!

- Proszę…  Tu chodzi o szkołę. – powiedział błagalnie.

    Wiktoria westchnęła.

- Dobrze, o co chodzi?

- No bo…. – próbowałem się przysłuchać co mówi, lecz byłem za daleko, a ludzie na korytarzu byli strasznie głośno.

    Postanowiłem, więc pojeść do nich.

- Hej. – przywitałem się.

    Dziewczyna olała mnie.

- Dobra Fede pomogę ci. Jutro w bibliotece na długiej przerwie, może być?

- Tak. – wyszczerzył się.

   Ale mu na Niej zależy. Coraz bardziej zaczynam się zastanawiać czy aby na pewno, łączyła ich tylko przyjaźń…

- Wiki, bo wiesz…

- Sorry nie mam czasu. - Przerwała mi, po czym odwróciła się na pięcie i poszła.

- Czy ona właśnie mnie zignorowała?!

- Najwyraźniej…

- Rozumiem, że jest wściekła na ciebie, ale na mnie nie ma powodu?!

- I tak mówiłeś, że jej nie lubisz, więc o co ci chodzi?

- O to, że jeszcze żadna dziewczyna nie spławiła mnie!

- Aaaa.. Więc to cię tak wpienia. – zaśmiał się – Mówiłem ci, że ona jest inna…

- Jeszcze mnie polubi… - szepnąłem bardziej do siebie, niż do niego.

    W mojej głowie już rodził się plan.

____________________________

Przepraszam, że taki krótki,

ale chyba moja wena twórcza

opuściła mnie.... :(