,,Nigdy mi nie wybaczy...." - dedyk dla Wiktorii Drews

Hey!

Jeśli macie jakieś pytania, lub prośby o posta na jakiś temat, piszcie na mojego mejla : violettacpa@wp.pl lub pytajcie na asku: KLIK

Pozdrawiam i życzę miłego czytania ;)

_____________________________________________

- Nie…. – powiedziała rozbawiona – Tylko cię wkręcam.

   Odetchnąłem z ulgą.

- To dobrze…

- Nie ucieszył byś się na mój widok? – zapytała.

- Nie, no… Cieszył bym się. Tylko wiesz… Jest już późno… Poza tym prasa cały czas nie daje mi spokoju. Jeszcze by wymyślili jakąś historie.

- Mnie by to nie przeszkadzało. – rozłączyła się.

    Dziwne… Co się stało? Zazwyczaj to ja rzucam słuchawką…

    Po chwili dostałem SMS. Przeczytałem go:

,,Sorry, to przez mamę. Zobaczymy się jutro :*. / Ángela.”

    No i sprawa załatwiona… Wiedziałem, że nie rozłączyła by się tak nagle… Widać, że ma do mnie słabość.

    Położyłem telefon i poszedłem do łazienki.

****

    Dziś wstałem wcześniej niż powinienem. Nie byłem zmęczony, więc przygotowałem się do szkoły i zająłem się grą. Próbowałem skomponować coś nowego, niestety nie miałem weny… Zazwyczaj melodia sama przychodzi, ostatnio jednak mam ,,zawieszke”. Mama twierdzi, że to z przemęczenia… A tata, że się wypaliłem i muszę poszukać inspiracji… Zapewne obie wersje mają ziarnko prawdy.

    Zanim się obejrzałem musiałem wychodzić do szkoły. Odstawiłem gitarę, chwyciłem za plecak i

wyszedłem z domu. Dziś do szkoły odwoziła mnie mama. Uparła się więc nie mogłem jej odmówić. Podróż minęła nam w milczeniu, dopiero pod szkołą mama życzyła mi powodzenia i odjechała.

    Na szczęście tym razem, nikt się na mnie nie rzucał i spokojnie mogłem iść do szkoły. Dziennikarzy, też nigdzie nie było… Cóż życie mnie nauczyło, że nie wolno ICH ignorować. Najprawdopodobniej to tylko cisza, przed burzą i zaraz wypełzną z pod jakichś krzaków…

- Hej! – krzyknął Federico.

   Mimowolnie podskoczyłem.

- Hej. – przywitałem się.

- Oj.. Sorry. Nie chciałem cię przestraszyć. – zaśmiał się.

   Prychnąłem.

- Nie przestraszyłeś mnie.

- Jaaasne… - powiedział sarkastycznie.

- Eh.. Dobra mów lepiej, gdzie wczoraj zniknąłeś?

- Musiałem pomóc przygotować gazetkę szkolną. – wyjaśnił.

- Serio? Musisz mnie w to wkręcić. – poprosiłem.

- Serio interesuje cię gazetka szkolna? – spytał.

- Jasne, że nie… Interesuje mnie zwolnienie z lekcji. – wyszczerzyłem się.

- Aaaa… - zaśmiał się – Tak dobrze to nie ma… Z lekcji zwalniają nas najwyżej, raz na dwa miesiące.

- Serio?

- Noo.. Zazwyczaj zostajemy po lekcjach i…

- Dobra rozmyśliłem się. – przerwałem mu.

- Co nagle zmieniałeś zdanie?

- Wiesz te ,,po lekcjach”… Jakoś do mnie nie przemawia…

    Fede zaczął się śmiać… Nagle przestał, a na jego twarzy nie było śladu po uśmiechu. Patrzył się gdzieś za mnie. Odwróciłem się wiec. Zobaczyłem Wiktorię. Parzyła się na nas, chodź jakby się tak dobrze przyjrzeć, to raczej na Fede. Pokręciła głową, odwróciła się i poszła. Hmm… Najwyraźniej nie tylko ja narobiłem jej kłopotów.

- Wyjaśnisz mi o co chodzi? – zapytałem.

- Co? – zapytał.

- Halo?! Ziemia do Fede! – pstryknąłem mu palcami przed oczami -  Pytałem się o co chodzi.

- Aaaa… O nic. – machnął ręką.

- Taa.. Właśnie widziałem. – zagrodziłem mu drogę, tak by nie mógł uciec – Mów! – rozkazałem.

- No więc… - zaczął, niestety zadzwonił dzwonek na lekcję.

- Masz szczęście, ale na następnej przerwie pasz wszystko wyśpiewać! – rozkazałem.

- Ok. –przewrócił oczami i poszliśmy do kasy.

    Matma minęła dość, szybko. Właściwie, to za bardzo nie słuchałem nauczycielki. Byłem zajęty rozmienianiem zachowania Fede i Wiki.

    Wychodząc z klasy od razu zgarnąłem Fede.

- Mów!

- Bo… No… Ja… - stękał.

- Mam ci pomóc? – uniosłem pięść do góry.

   Spojrzał na mnie wrogo.

- I co zbijesz mnie? – usnuł jednał brew do góry.

- Nie… Ale i tak masz powiedzieć! No mów! Proszę...

- Eh… No dobra. Bo gdy zacząłem chodzić do tej szkoły, nikt nie wiedział, że mój ojciec to dyrektor. No i nie byłem zbyt lubiany w szkole. Tylko Wiki się ze mną przyjaźniła.  Naprawdę była z niej świetna przyjaciółka…

- Była? – wtrąciłem.

- Taaa.. Schrzaniłem to… Właściwie nie pamiętam jak, ale wydało się, że dyrek to mój ojciec. Najpierw to zraziło do mnie ludzi jeszcze bardziej, lecz potem zaczęli mnie zauważać. A zwłaszcza taka jedna dziewczyna… - posmutniał – Zawróciła mi w głowie i olałem Wiktorię. Bo Ona niby nie należała do tych lubianych. – zrobił cudzysłów palcami przy ostatnim wyrazie - Wiem… To było chamskie. Niestety zrozumiałem to za późno i straciłem Ją na zawsze. Próbowałem ją przepraszać, ale wszystko na marne. Nigdy mi nie wybaczy.

- Czy ty…

- Nie. – przerwał, wiedząc o co chcę zaprać –Po prostu ona przyjaźniła się ze mną za to jaki jestem, a nie kim jestem i jako jedyna nic nigdy ode mnie nie chciała.

- Rozumiem… - poklepałem go po ramieniu.

- Kim była ta dziewczyna? – zapytałem.

- To nie dziewczyna, tylko żmija! – powiedział przez zęby – A ty….