,,Co bym bez ciebie zrobił?" - dedyk dla Olcigg23

Hej!!

   Przepraszam, za tak długą nieobecność, ale najpierw nie miałam czasu, a potem... :/ A potem złapałam takiego lenia, że nie chciało mi się... Wiem leń ze mnie :( Przepraszam... Mam nadzieję, że mi wybaczycie. bo od dziś postaram się codziennie dodawać nowy imagin. 

+ W zakładce ,,Konkurs" pojawiła się nowa informacja, zainteresowani klikają TU!

------------------------------------------------

   Biegliśmy tak szybko, że gdy dotarliśmy do mojego domu byliśmy prawie susi, ale też strasznie brudni.. Ukradkiem weszliśmy do domu, bo gdyby mama zobaczyła by mnie w tym stanie… Oj nie wpuściła by mnie do domu.. Weszliśmy do mojego pokoju  i od razu zdjąłem brudną koszulkę, a Ola otworzyła moją szafę.

- No dobra, to jaki charakter ma wasza randka? – zapytała, przeglądając półki z ubraniami.

- Co? – zapytałem głupio.

   Dziewczyna przewróciła oczami.

- Co będziecie robić?

- Aaa, to mów od razu! Mamy mieć piknik w parku.

- Aha… - mruknęła i po chwili krzyknęła – Mam!

   Z mojej szafy wyjęła dżinsy i pomarańczowy podkoszulek, a następnie rzuciła we mnie ciuchami. Na szczęście mam koci refleks i złapałem ubrania. Przyjrzałem się im…

- Jesteś pewna? – zapytałem nie do końca przekonany do jej wyboru.

- Tak, ubieraj się! – poleciła.

   Cóż, Ola miała dobry gust, więc nie pozostało mi nic innego jak posłuchać się Jej. Poszedłem do łazienki, zdjąłem resztę brudnych ciuchów, wziąłem prysznic i ubrałem się w czyste ubrania. Wychodząc dostałem w twarz czarną bluzą.

- Jeszcze to! – krzyknęła Ola.

- Ałła..

- Było złapać. – zaśmiała się.

- Eh… - założyłem bluzę – I jak? – zapytałem.

- Hm… Obróć się. – wykonałem jej polecenie – Perfecta! – powiedziała z uśmiechem.

   Podszedłem do lustra. Fakt, nie było źle.. Lubiłem te ubrania, są bardzo wygodne. Idealnie się nadają.

- Nie wolno, zapominać o twoim znaku rozpoznawczym. – podeszła i założyła mi czapkę z daszkiem na głowę – Świetnie. – wyszczerzyła się.

- Dzięki Ola! Co ja bym bez ciebie zrobił?

- Zginął byś! – krzyknęła ponownie szczerząc się.

- Pewnie tak.. – powiedziałem i mocno ją przytuliłem.

    Kiedy wypuściłem ją z objęć, spojrzeliśmy sobie w oczy. Dziwnie uczucie… Abraham masz dziewczynę! Szybko się otrząsnąłem, wtedy zauważyłem, że  Ola wciąż jest brudna.

- A co z tobą? – zapytałem.

   Spojrzała na mnie pytająco, kiedy pokazałem ręką na jej ubrania, wtedy się skapnęła o co mi chodzi.

- Pójdę do domu się przebrać.

- O nie pozwolę paradować ci po mieście w brudnych ubraniach!

   Ola zachichotała.

- Przecież to niedaleko.. Poza tym w co niby mam się przebrać.

- Hm… - podrapałem się po brodzie – Spodnie nie wyglądają tak źle, ale ta bluzka… Dawaj! – zażądałem.

- Co?! Nie oddam jej! To moja ulubiona!

   Zmierzyłem ją wzrokiem.

- Przecież ci jej nie zabiorę. – obróciłem się w stronę szafy i wyjąłem granatową koszulę – Zróbmy wymianę, ty dajesz bluzkę, a ja ci koszulę.

    Po krótkiej dyskusji, Ola w końcu ustąpiła i założyła moją koszulę.

- O nie, nie zapinaj! – krzyknąłem łapiąc ją za ręce.

- Przecież jest za duża, jak to będzie wyglądać?

- Oh.. Masz białą bokserkę, więc  możesz koszulę związać.

- Co?

    Nie jestem dobry w tłumaczeniu takich rzeczy, więc wziąłem końcówki koszuli i związałem je z przodu w mały supełek. A jej białą bokserkę pociągnąłem bardziej do dołu. Potem chwyciłem ją za ramiona i poprowadziłem do lustra.

- Wiedziesz teraz nie widać, że to męska. – wyszczerzyłem się dumnie.

    Ola przyjrzała się.

- Przecież widać…

- Nic nie widać! – przerwałem jej.

- No dobra nie jest tak źle..

- Nie tak źle?! Pf.. – udałem obrażonego.

- No, dobra. Jest fajne. – uśmiechnęła się do mnie.

- Ok, wybaczam ci. – i zaczęliśmy się śmiać.

- Abraham.. Czy my nie powinniśmy już wychodzić? – zauważyła.

   Spojrzałem na zegarek.

- O kurczę?! Spóźnię się! – tym razem to ja chwyciłem Olę za rękę i wybiegliśmy z domu.

   Zaraz po wyjściu przypomniało mi się, że zapomniałem gitary z parku. Poprosiłem Olę, by po nią poszła i przyniosła mi ukradkiem na moją randkę, sam natomiast poszedłem po Emmę.

- Cześć piękna! – dałem Emmie buziaka w policzek.

- Hej.

- Ślicznie wyglądasz.

- Dziękuję.

- To co idziemy?

- Tak. – uśmiechnęła się do mnie, a ja odwzajemniłem go.

   Wziąłem od niej koszyk i złapałem za rękę. Po jakichś piętnastu minutach byliśmy już w parku.

- To będzie dobre miejsce. – powiedziałem stawiając koszyk nie daleko stawu.

    W którym dziś się kąpałem, razem z Olą.

- Masz rację, pięknie tu.

   Rozłożyłem koc, a Emma wyjęła jedzenie.

- Zadbałaś o wszystko. – chwyciłem ją za rękę.

- Chyba tak…

    Zobaczyłem jak Ola ukradkiem pomachała do mnie i wskazała na gitarę w krzakach. No to żyję!

- Mam dla ciebie niespodziankę! Poczekaj chwilkę. – wstałem i podszedłem do krzaków, gdzie siedziała Ola – Dzięki! – szepnąłem biorąc gitarę. – Ola pościła mi oczko.

    Z wielkim uśmiechem wróciłem do Emmy i usiadłem naprzeciwko niej.

- Skąd ta gitara się tam wzięła? – zapytała zdziwiona.

- Ukryłem ją tam. – skłamałem.

- Po co? – drążyła.

 - Żeby była większa niespodzianka! – powiedziałem – Dobrze, a teraz skupmy się na niespodziance. – uśmiechnąłem się łobuzersko.

   Próbowałem zagrać  moją melodię patrząc Emmie w oczy, ale nie potrafiłem… Nie pamiętałem nut. Czemu gdy patrzyłem na Olę to samo ,, wypłynęło”, a teraz nie potrafię… Co się dzieje.. Poddałem się. Nie mogłem sobie przypomnieć, dlatego zagrałem jej refren ,,Seniority”.

- Pięknie grasz.

- Dzięki.

    Emma podsunęła się bliżej i pocałowała mnie, a ja odwzajemniłem jej pocałunek.

- Kocham cię. – wyszeptała.

- Ja… - przerwałem słysząc jej komórkę.

- Przepraszam, to mama. Muszę odebrać.

- W porządku.

    Emma odebrała komórkę.

- Ale mamo, przecież… No… Dobrze! – Emma westchnęła i rozłączyła się.

   Po jej minie wywnioskowałem, że to nie była bezinteresowna rozmowa.

- Coś się stało? – spytałem.

- Tak, mszę wracać do domu opiekować się kuzynem..

- Czemu?

- Długa historia.. Przepraszam cię.

- Nie, no nic się nie stało. A może pójdę z tobą, co? – zaproponowałem.

- Nie. To zły pomysł.

- Czemu?

- Bo mój kuzyn, nie lubi obcych.

- No dobra… To leć,  a ja tu posprzątam.

- Na pewno się nie gniewasz? – zapytała dla pewności.

- Na pewno. – pocałowała mnie w policzek i pobiegła.

   Westchnąłem i zabrałem się do sprzątania. Już po chwili po naszym pikniku nie było śladu. Wziąłem koszyk, gitarę i ruszyłem w stronę domu. Idąc zauważyłem Olę siedzącą pod drzewem. Siedziała skulona i przygnębiona. Nawet mnie nie zauważyła… Podszedłem do niej.

- Co się stało? – zapytałem.

   Gdy Ola podniosła głowę do góry, dopiero zauważyłem łzy na jej policzkach.

- Nic.. – odpowiedziała wycierając  łzy.

- Przecież widzę.

- Daj mi spokój! – warknęła, chciała odejść, ale złapałem ją za rękę.

- Ej! Nie wiem o co ci chodzi, ale nie traktuj mnie tak! Przecież jestem twoim przyjacielem. Dopiero co było dobrze, a teraz co?

-  Przepraszam. Po prostu… Pogubiona jestem. – przyznała.

- Nie rozumiem..

- Lepiej będzie jeśli nie będziemy się już przyjaźnić. – powiedziała po chwili.

   Te zdanie jak sztylet przebiło moje serce…