,,Wróciła" dedyk dla Oligg23

Hej!!!
 Przepraszam, że dawno nic nie wstawiała, ale nie miałam anie weny, ani głowy do pisania... Eh.. Dobra mam teraz trochę wolnego więc jutro na 100% pojawi się kolejna część...

_________________________________

- Wróciła! – krzyknąłem radośnie.

   Ola przyjrzała mi się badawczo. Patrzyła na mnie jak na walniętego. Zanim jej cokolwiek wyjaśnię, muszę najpierw zapisać tą melodię. Nie powtórzę swojego błędu.. Odstawiłem gitarę i wyjąłem telefon. Ola cały czas przyglądała się moim poczynaniom. W notatkach zapisałem nuty. W końcu! Byłem z siebie dumny.

   Spojrzałem na Olę i zacząłem jej wszystko wyjaśniać:

- Widzisz, wczoraj zagrałem tą melodię i ona strasznie mi się spodobała. Niestety nie zdążyłem jej zapisać. Zdołowało mnie to trochę, ale wreszcie ją sobie przypomniałem! – na moich ustach malował się wielki uśmiech, od ucha, do ucha.

- Aaaa, teraz rozumiem twoją złość na gitarę. – zaśmiała się.

- Ta.. Może potraktowałem ją trochę za ostro..

- Troszeczkę.. – zaczęliśmy się śmiać – A wracając do melodii.. Jest naprawdę bardzo ładna.

- Wiem.. Dlatego mi tak na niej zależało. Poza tym, skomponował ją mistrz, dlatego musiał być taka piękna!

- Tak. – zachichotała – Bardzo skromny mistrz..

- A żebyś wiedziała! – i znowu zaczęliśmy się śmiać, a wszyscy ludzie w parku zaczęli się na nas gapić.

    Wróciła moja Ola! W końcu gadaliśmy normalnie. Bez żadnych nieporozumień i jakiegoś dziwnego zachowania. Może rozwiązała swój problem?

- Fajnie, że wróciłaś. – powiedziałem, gdy przesialiśmy się śmieć.

- Ale je nigdzie nie wyjeżdżałam… - odpowiedziała zbita z tropu.

- Wiem… Ale wcześniej zachowywałaś się dziwnie.. Nie jak moja przyjaciółka…. – stwierdziłem smutno – Teraz zachowujesz się normalnie. – i znów uśmiech pojawił się na mojej twarzy.

- Nie zachowywałam się dziwnie. – zaprotestowała.

- Owszem zachowywałaś! Byłaś jakaś przygnębiona, ciągle gdzieś znikałaś, a jak już się pojawiłaś to mówiłaś, że nie masz czasu i szłaś do domu.

- Zauważyłeś.. – spojrzała mi w oczy.

- No jasne.. – złapałem ją za rękę - Przecież jesteś moją przyjaciółką..

   Jej kąciki ust lekko się uniosły.

- Abraham, bo wiesz..

- Przepraszam cię, ale muszę odebrać. – przerwałem jej czując wibrujący telefon – Hej, Emma! – przywitałem się i odszedłem kawałek od Oli.

- Hej. Masz morze plany na dziś? – zapytała.

- Nie… A co, masz może jakąś propozycję dla mnie?

- Co powiesz na piknik?

- Mmmm.. Brzmi fajnie. A o której?

- No nie wiem… O osiemnastej? – zaproponowała.

- Ok, będę czekać pod twoim domem.

- Dobrze. To do zobaczenie.

- Do zobaczenia… - rozłączyłem się.

   Kiedy się odwróciłem Oli nie było. Rozejrzałem się. W oddali zauważyła Ją, szybko ruszyłem w jej kierunku.

- Olaaa… – złapałem ją za ramię – Czemy… ty… idziesz… ? – zapytałem zasapany.

- Nie chciałem ci przeszkadzać w rozmowie…

    Wziąłem głęboki wdech.

- Przecież ty nigdy nie przeszkadzasz.

- Ale ja już muszę…

- Nic nie musisz! – przerwałem jej i chwyciłem ją za rękę – Chodź! – rozkazałem.

- Gdzie? – zapytała idąc za mną.

- Na spacer! – wyszczerzyłem się – Dawno już nie straszyliśmy kaczek!

- Ty straszyłeś…

- Dobra, ja dawno nie straszyłem, a ty dawno na mnie nie krzyczałaś za to! – znów wyszczerzyłem się do niej.

    Ola westchnęła.

- No dobra..

- Jej! – krzyknąłem triumfalnie.

    Ola usiadła niedaleko stawu, a ja podszedłem bliżej i straszyłem kaczki. I nie, nie puszczałem kaczek, tylko je straszyłem! Może to dręczenie zwierząt.. Ale właściwie to nic im nie robiłem.. Po prostu przeganiałem je z lądu do wody.

- Ola.. A czy ty przypadkiem nie chciałeś mi czegoś powiedzieć? – przypomniało mi się.

- Nie.. – mruknęła.

- Jak nie, jak tak. – zmierzyłem ją wzrokiem.

- To już nie ważne… - machnęła ręką.

- Mów, albo.. – rozejrzałem się – Albo, rzucę cię na pożarcie kaczkom!

- Pf… Blefujesz…

- A założymy się.. – podszedłem bliżej.

   Ola zaczęła wstawać.

- Co ty.. – nie dokończyła, bo zacząłem biec w jej kierunku, a ona zaczęła uciekać z krzykiem – Aaaa… Abraham zostaw mnie! – wrzeszczała, chowając się za krzakami.

- Mów! – powtarzałem.

   Nie miałem zamiaru się poddać! W końcu ją dopadłem. WIKTORIA! Złapałem ją w pasie i zaciągnąłem bliżej stawu.

- Abraham, puszczaj! – szamotała się.

- Dobra. – powiedziałem z uśmiechem i puściłem ją.

    Chyba nie przemyślała tej prośby, bo gdy ją puściłem Ona wdała do wody.

- Teraz popływasz… -zacząłem się śmiać.

- To nie śmieszne… - powiedziała ze smutkiem.

   No dobra.. To może było trochę chamskie.. W końcu teraz jest cała mokra. Spojrzałem na nią. Siedziała biedula do połowy zanurzona w wodzie.

- No dobra, przeprasza.. – podałem jej rękę.

    Dziewczyna podniosła na mnie wzrok, po czym chwyciła mnie za rękę. Tyle, że zamiast wstać pociągnęła mnie i…. I teraz oboje siedzieliśmy w stawie…

- Zadowolona…

- Tak. – tym razem to Ona wyszczerzyła się.

- Eh…

- Było nie zaczynać.. – powiedziała wstając.

- Bo to, niby ja zacząłem?! – oburzyłem się.

- No a kto?

   Parsknąłem i również wstałem.

- Jak ja teraz się z Emmą spotkam… - kurczę, nie przemyślałem tego.

- Przebierzesz się….

- Ale mamy się spotkać za niecałą godzinę..

- Damy radę! – Ola złapała mnie za rękę.

- Choć, trzeba cię na randkę wyszykować! – powiedziała i podciągnęła mnie za sobą.