Dedyk dla Marioli cz.4

Cześć! Jak się macie?
O to przedostania część imagina dedykacyjnego ;) Jutro z rana opublikuje już ostatnią część. :) Mam nadzieje, że ta wam się spodoba ;)
Przykro mi, że nikt nie zgłosił się do filmiku z okazji urodzin Abrahama :( Będę musiała wymyślić coś innego ;(

Pozdrawiam i miłego czytania! <3

_________________________________________

 Abraham:

- Nie czekaj! – Krzyknąłem, ale chyba mnie nie usłyszała.

- I po co ty ją wołasz! Przecież mieliśmy umowę, tak!? Miałeś z nią nie gadać! – Wypowiedziała przez zęby Diana.

- Wiem… Ale.. muszę zrobić z nią projekt. Więc powinienem z nią porozmawiać. – Powiadomiłem Ją.

- Co mnie to obchodzi?! Zmień się lub coś wymyśl! Byle żebyś z nią nie gadał! – Wykrzyczała.

- Ale…

- Yyyy… - Pisnęła, tupnęła nogą i wyszła.

    I co ja mam teraz zrobić.. Zależy mi na Dianie i nie lubię się z nią kłócić. Może faktycznie, niech Mariola zbierze informacje, a ja tylko to połączę je w całość. W sumie jak bym do Niej napisał.. SMS-y to nie rozmowa.. NIE! Nie morze tak być.. Muszę zrobić to jak należy! Mam swoje zasady. Diana się wścieknie.. Chyba że jej nie powiem.  Tak nie powiem Jej!

   Wyjąłem telefon i zacząłem pisać SMS-a do Mari

,,Hej, musimy się spotkać i pogadać o projekcie. Przyjdziesz do ,,naszego” parku o 16?”

   I poszło. Teraz muszę znaleźć Dianę. Tylko gdzie Ona mogła iść?

   Wyszedłem przed szkołę. Było już po lekcjach, więc mogła już iść do domu. Rozejrzałem się. W oddali usłyszałem jej słodki głosik. Poszedłem więc, za rozchodzącym się dźwiękiem.  Wkrótce dostrzegłem ją. Kłóciła się.. O nie! Kłóciła się z Mariolą!

- Myślisz, że możesz mi Go odebrać!? Jesteś nikim! Nędznym małym kujonem! – Krzyknęła Diana.

- Nawet Ci na Nim nie zależy! – Wykrzyknęła Mariola.

    Diana prychnęła.

- Zależy mi na sławie! A dzięki Niemu mam to! Po..

- Powiem Mu wszystko! – Przerwała Jej Mari

   Diana ponownie prychnęła.

- Mów mu sobie co chcesz. I tak ci nie uwierzy! On mnie kocha. Nawet pozbył się ciebie, gdy mu kazałam! – złapała ją za rękę – Trzymaj się od niego z daleka! – Syknęła Diana.

- Ała! To boli! Puszczaj! – Błagała Mari.

    Dziewczyna uśmiechnęła się złowrogo.

- I co popłaczesz się? – Zapytał i puściła Ją.

   Nie mogłem uwierzyć, w to co zobaczyłem. Przetarłem oczy ze zdumienia. Moja Diana. Moje słońce.. to… to potwór! Jak On mogła zrobić coś takiego?! W tym momencie ,,otworzyły mi się oczy”. Uświadomiłem sobie, że za każdym razem Była taka. Tylko nie dostrzegałem tako. A morze nie chciałem tego dostrzec… Czy naprawdę ona do mnie nic nie czuła..? Zależało jej tylko na sławie? I dla kogoś takiego zostawiłem najlepszą przyjaciółkę..  Ah.. Mariola!

   Kiedy podbiegłem do Nich, Mari już nie było.

- Co ty wyprawiasz? – Warknąłem na Dianę.

- Och kotku…

- Cicho! – Uciszyłem Ją. – Wszystko słyszałem!

- To morze i lepiej. – Powiedziała beznamiętnie . – Chociaż nie będę musiała udawać, że Cię lubię.

- Udawać?! – złapałem się za głowę – Jak ty mogłaś! Byłem w stanie zrobić dla ciebie wszystko.. A ty.. – ścisnąłem ze złości pięć – Nawet zrezygnowałem z Mari dla Ciebie! – Wypomniałem jej.

- Proszę cię. Ona jest nic nie warta…

- Jest więcej warta jak TY! – Powiedziałem podkreślając ostatnie słowo.

- Co takiego?! – Oburzyła się.

    Miłem już dość tej rozmowy.

- Zrywam z tobą! – Wykrzyczałem jej prosto w twarz.

- To ja, zrywam z tobą! – Wycedziła.

    Diana zarzuciła czarnymi włosami i odeszła z podniesioną głową.

    Moje słowa nie zrobiły na niej żadnego wrażenia… Jak ja mogłem być tak zaślepiony?! A Mariola uprzedzała mnie przed nią. Muszę ją znaleźć!

^^^^^^^^

Mariola:

    Było ciężko nie rozpłakać się. Gdy tylko puściła moją rękę, szybko stamtąd uciekłam. Biegłam przed siebie. Gdy byłam pewna, że już mnie nie widzi, popłakałam się. Stanęłam i przykucnęłam przy drzewie.

    Ona ma racje! Abraham mi nie uwierzy. Jest zaślepiony. Dla niego jest miła i niewinna. Ale w rzeczywistości to tarantula! Wykorzystuje Go, a ten debil nawet tego nie widzi! Zresztą, to mnie nie powinno obchodzić! Czemu ja się nim przejmuje?! Powinnam zostawić Go! Tak jak On zostawił mnie!

     Starłam łzę, która płynęła mi po policzku i ruszyłam w kierunku domu.

     Przed wejściem do domu wytarłam oczy chusteczką. Nie chciałam,  żeby mama widziała, że płaczę.

    Otworzyłam drzwi kluczami, a gdy weszłam rozejrzałam się. Nikogo nie było w domu.

- To nawet lepiej. – Powiedziałam sama do siebie.

   Gdy znów zaczęłam płakać usłyszałam dzwonek do drzwi. Otworzyłam je i.. i ujrzałam Abrahama. Spojrzałam mu w oczy. Z jego oczu bił smutek i wściekłość jednocześnie.. Czy On był wściekły na mnie? Po co on tu przylazł? Najpierw Diana, a teraz On?

   Nie wytrzymałam jego spojrzenia. Szybko zamknęłam drzwi. Wiem, że patrzyliśmy na siebie tylko przez kilka sekund. Ale dla mnie to była wieczność.

- Proszę otwórz! – Usłyszałam zza drzwi.

- Idź sobie! – Rozkazałam.

- Proszę.. – Powtórzył.

- Nie! Idź sobie! – Krzyknęłam stanowczo. - Teraz to ja nie chcę Cię więcej widzieć! A jeśli chcesz sobie pokrzyczeć to idź do tej swojej Dianusi! – Dopowiedziałam i zaczęła  iść w kierunku pokoju, nie zważając na jego krzyki i pukanie.

   Z pokoju wyjrzałam przez okno. Miała z niego dobry widok na drzwi frontowe. Nie było Go.

   Usiadłam na łóżku.  Cała się trzęsłam... Nie mogłam powstrzymać płaczu. Żeby się trochę uspokoić włożyłam moje słuchawki i włączyłam moją ulubioną piosenkę. Zamknęłam oczy i wsłuchiwałam się w relaksacyjną melodię. Pomogło. Przestałam płakać.

   Nagle poczułam, że ktoś siada obok mnie. Pewnie, że to mama wróciła z pracy, nie zareagowałam. Osoba siedząca obok,  złapała mnie za rękę. Otworzyłam oczy i spojrzałam w lewo. To nie była mama.

- Abraham?! – Powiedziałam zdumienia.