Dedyk dla Marioli cz.1

Hej!!

   O to obiecany dedykowany imagin dla Marioli :D Trochę się na niego naczekałaś, ale myślę że ci się spodoba ;) I mam nadzieje, że nie gniewasz się, że użyłam twojego imienia XD

   Zastanawiam się kiedy dodać drugą część i pomyślałam, że jeżeli pod tym postem będą trzy komentarze to dodam to jutro ;)

Pozdrawiam

i

miłego czytania

______________________________________________________

Abraham:

   Jak zwykle dzień w szkole minął szybko. Wraz z moją najlepszą przyjaciółką Mariolą wychodziliśmy z ostatniej już lekcji.

- Nie zapomnij o jutrzejszej kartkówce! – Przypomniała.

- Pamiętam.. – Przewróciłem oczami.

  Mariola zawsze przypominała mi o wszystkich kartkówkach i sprawdzianach. Uczy się naprawdę dobrze, dlatego w klasie mówią na nią kujon lub pupilek, gdyż wszystkie panie w szkole bardzo ją lubią. Nie rozumiem czemu tak jest, przecież ja też uczę się dobrze! Tylko że ja jestem piosenkarzem, sławnym prawie na całym świecie. A Marta…. Jeszcze fakt, że nosi okulary i jej włosy zawsze są spięte w kucyk, robiły swoje.. Do tego jest lekko nieśmiała, dlatego nikt nie potrafi dostrzec jaka jest super! Tylko przymnie jest naprawdę sobą! Moją najlepszą i trochę szaloną Mari. Mariola trochę za długo się mówi dlatego skróciłem jej imię i nazywam ją Mari. Gdy to wymyślałem miałem dziesięć lat, więc nie jest to jakieś twórcze... ale jej się podoba.

  Mariola przyzwyczaiła się już do tej ksywki i nawet nie zwracała uwagi, gdy ją ktoś tak nazywa. Ale ja zawsze upominam każdego, kto ją tak nazwie. Ona jest dla mnie jak siostra. Znamy się jeszcze z porzeczkowa i rozumiemy się bez słów!

- O mama już jest. – Powiedziała do siebie. – To ja lecę. Pa Abtaham! – Pożegnała się.

-Cześć! – Uśmiechnąłem się do niej.

- A ty znowu gadałeś z tą lamuską. – Powiedziała Diana podchodząc do mnie.

  Diana to moja dziewczyna. Poznałem ją miesiąc temu, gdy przeniosła się do mojej szkoły. Od razu mnie zauroczyła. Jest bardzo  ładna. Ma kruczoczarne długie i lekko podkręcone włosy. Diana jest bardzo pewna siebie. I oczywiście jest najpopularniejsza w szkole. Można powiedzieć,  że  jest przeciwieństwem Mari.

   Diana również nie lubi Marioli, Próbowałem ją jakoś przekonać do Mari, ale nic nie poskutkowało. Chciałbym żeby moja dziewczyna i najlepsza przyjaciółka się lubiły. Ale cóż marzenie ściętej głowy….

- Mówiłem ci żebyś tak jej nie nazywała.  – Upomniałem ją.

- Abraham, a ja ci mówiłam żebyś się z nią nie zadawał. To wstyd! Mówię ludziom, że ty jesteś taki miły i z litości się z nią zadajesz. No ale ludzie już pomału zaczynają wierzyć, że ty ją naprawdę lubisz!

- Ale ja ją naprawdę lubię! – Powiedziałem głośniej.

- Ciszej! Jeszcze cie ktoś usłyszy?! Ah.. Abraham. – Westchnienia. – Dobra. Albo On abo Ja. Wybieraj.

- Co?!

- Jeśli nie przestaniesz się zadawać z tym kujonem, to koniec z nami!

- Jak możesz kazać mi wybierać? To moja przyjaciółka!

   Diana prychnęła. Odwróciła się na pięcie i zaczęła iść przed siebie.

   Może podjąłem złą decyzje, ale złapałem ją za ramię.

- Wybieram ciebie.

   Diana się uśmiechnęła i rzuciła mi się na szyje.

^^^^^^^^^^

Mariola:

 Gdy pożegnałam się z Abrahamem wsiadłam do samochodu mamy.

- Cześć. – Przywitałam się.

- Witaj skarbie. Jak tam w szkole? – Zapytała zatroskana mama.

- Dobrze. – Skłamałam.

  Nie chciałam, aby mama wiedziała o moich problemach w szkole. Za mocno by się martwiła. Bolało mnie to, jak traktują mnie inni, ale starałam się być silna i nie okazywać słabości. Zawsze mogłam się zwierzyć Abrahamowi. On był moim jedynym przyjacielem. W sumie, to tylko On odzywał się do mnie w szkole, On i nauczyciele. Chociaż czasami, inni też do mnie zagadali. Zazwyczaj tylko po to, by spisać prace domową lub ściągnąć na sprawdzianie…

  Niestety odkąd Abraham zaczął spotykać się z najpodlejszą dziewczyną z całej tej szkolnej bandy, oddaliliśmy się od siebie. To przez nią, Abraham ma dla mnie coraz mniej czasu. Odkąd Diana zaczęła mieszać mu w głowie, zmienił się. Często jej ulega i przyznaje jej racje. Nie jest już ,,moim” dawnym Abrahamem..

  Najwięcej przykrości spotyka mnie z Jej strony. Nie mówię o tym Abrahamowi. Pewnie i tak by nic nie zrobił.

- Skarbie po drodze zajedziemy jeszcze do sklepu. Muszę kupić jedną rzecz. – Poinformowała mnie mama.

- Ok.

   Mama zapaliła samochód i ruszaliśmy. W między czasie zobaczyłam jak Abraham rozmawia z Dianą.

- Czyżby się kłócili? – Szepnęłam.

- Coś mówiłaś skarbie? – Zapytała mama.

- Nie… - Odpowiedziała szybko i wróciłam do obserwowania Ich.

   Nagle Diana odwróciła się od niego i zaczęła iść – czyżby zarwali! – niestety. Abraham podszedł do niej, złapał ją za rękę i coś jej powiedział. Ta natomiast rzuciła mu się na szyję. – Co on w niej widzi? – pomyślałam i westchnęłam. 

***

   Gdy wkońcu już wróciliśmy do domu, pomogłam mamie rozpakować zakupy. Oczywiście z jednej rzeczy zrobiło się dwadzieścia. Więc trochę było roboty.

- Jesteś głodna? – Zapytała mama.

- Nie mamusiu. 

- I tak podgrzeje ci zupy.

- Ale..

- Nie ma żadnego ale. – Przerwała mi.

- No dobrze.

   Mama uśmiechnęła się i zaczęła przygrzewać zupę.

   Bez sensu było spierać się z nią o to i tak zrobiła by to, co chciała.

- Zupa stoi na stole! – Poinformowała mnie.

   Niechętnie usiadłam na krzesełko. Przyjrzałam się zupie. Zjadłam za trzy łyżki, a gdy dostrzegłam, że mama nie patrzy, poczęstowałam zupą mojego pieska. Pieszczoch kochał jeść, więc miski zupy, nie odmówił. Gdy skończył, wstawiłam miskę do zmywarki i pobiegłam na górę. Mój pupilek zaraz za mną.

- To co mały, zadzwonimy teraz do Abrahama?

   Pieszczoch zaszczekał, a ja pogłaskałam go po główce. 

   Wzięłam telefon i wybrałam Jego numer. Pierwszy sygnał, drugi, trzeci, nie odbiera. Wreszcie włączyła się poczta głosowa. Rozłączyłam się.

- Spróbuje jeszcze raz.

  Znów wybrałam jego numer tym razem już po pierwszym sygnale ktoś odrzucił połączenie.

- Pewnie jest z Nią i kazała mu nie odbierać. – Posmutniałam.

   Pieszczoch szczeknął przekręcił główkę na bok i podleciał mnie pocieszyć.