,,Niespodzianka!" - imagin dla Venney

   Hej! W końcu znalazłam czas by móc coś napisać XD Mam nadzieję, że Wam spodoba ta część ;)

Zapraszam do zakładki: konkurs!

Miłego czytania
i
miłych snów :*

______________________________________________

     *Abraham*

- O nie znowu  się zaczyna…- przerwał mi Bob – Ile razy to już słyszałem co?

- Wiem mnóstwo… Ale teraz to już tak naprawdę! – próbowałem  bo przekonać.

   Bob pokręcił głową.

-Jak ty się naprawdę zakochałeś to, ja jestem królowa Elżbieta! – zaśmiał się.

- Nie chcesz to nie wierz! – wstałem od stołu zbulwersowany – Ale psa i tak masz mi załatwić! – zażądałem.

- Mówiłem ci gadaj z siostrą!

- Ah… Na ciebie to nie można liczyć! – wrzasnąłem.

- Dobra nie wściekaj się tak.. Ochłoń trochę.

- Sam mnie do tego doprowadziłeś. – wskazałem na niego palcem.

- Dobra sorry, nie wiedziałem, że cię to tak zreferuje.. Jak tak bardzo chcesz to ci załatwię tego psa. – uspokoił mnie.

    Usiadłem powrotem na krześle.

- Mów dalej… - zachęciłem go.

       *Róża*

- Zamknij oczy. – poprosił Luis gdy zaparkował.

- Po co?

- Ufasz mi?

- Jasne, że tak. – uśmiechnęłam się do niego i zamknęłam oczy.

    Usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi, a parę minut później poczułam jak łapie mnie za rękę.

- Teraz pomalutku wysiądź..

   Tak jak kazał ostrożnie wysiadłam, oczywiście przy pomocy Luisa. Szłam przed siebie, wciąż z zamkniętymi oczami. Luis ostrożnie prowadził mnie przez jakąś drużkę… Chyba.. Tak mi się przynajmniej wydaję, bo pod butami słyszę małe kamienie.

- Uważaj na stopień. – ostrzegł.

- Ok.

   Pomału weszłam na stopień, podeszliśmy jeszcze parę metrów.

- Luis..

- Tak?

- Daleko jeszcze?

   Wiem, że Luis nie pozwoli bym się wywróciła, jednak odczuwam dyskomfort. To, że nie wiedzę dokąd idę.. Czuję niepewność i wrażenie, że zaraz w coś walnę..

- Nie.. – wyszeptał – Pamiętasz, jak narzekałaś, że twoje urodziny to taka nudne spotkania?

- Tak. – odpowiedziałam niepewnie.

- Możesz otworzyć oczy.

    Pomału otworzyłam oczy, to co zobaczyłam było niesamowite.

- Niespodzianka! – krzyknęła chórem zebrana grupka ludzi.

- Och Luis… To.. – zatkało mnie – Nie wiem co powiedzieć.

- Najlepiej ,,dziękuję” – podsunął.

- Dziękuję! – krzyknęłam radośnie i pocałowałam go w policzek.

     Kochany Luis! Urządził prawdziwą imprezę!  Nie taką sztuczną, że tylko herbatka, ciasteczka i muzyka klasyczna, do której nawet poruszać się nie da! Nie! To była prawdziwa impreza urodzinowa! Z balonami, tortem i muzyką! Do której da się tańczyć!

- Nie ma za co. – odpowiedział z uśmiechem i przytulił mnie.

- Myślałam, że moje urodziny odbędą się za dwa tygodnie..

- No tak, ale wziąłem sobie twoje słowa do serca no i.. – wskazał rękoma na imprezę – Poza tym to był taki spontan.. Dlatego zadzwoniłem w ostatniej chwili.

   Spojrzałam na niego pytająco.

- Niespodzianka córeczko! – krzyknęli chórem rodzice.

- Dlatego to był spontan. – wtrącił Luis.

- Aha.. – szepnęłam pod nosem. – Mamuś, tatuś co wy tu robicie? Przecież nie mogliście przyjechać wcześniej?

- No tak, ale wypadło mi mare spotkań i z części się zwolniłam no i jestem! – mama uściskała mnie.

- Tak, a ja wziąłem przykład z mamusi i też się urwałem. – tata uśmiechnął się do mamy.

- O jak ja was kocham! – krzyknęłam i przytuliłam ich.

- O była bym zapomniała! – krzyknęła nagle mama i wyrwała się z uścisku.

- O czym? – zdziwiłam się.

- O tym. – mama wyjęła z torebki małe pudełeczko i wręczyła mi. – Sto lat! To ode mnie i od taty.

- Dziękuję. Później otworzę,  a na razie.. – chwyciłam Luisa za rękę – bawmy się!

   Odłożyłam paczuszkę na stoliczek i zaczęliśmy tańczyć.

         *Abraham*

- Obiecuję, że twojemu psu nic się nie stanie. – zapewniłem ją.

- No nie wiem. – siostra Bena wzięła suczkę na ręce.

- Siostra.. No nie bądź taka. – prosił Ben.

- Sara. – spojrzałem jej w oczy – Przysięgam ci na moją karierę, że nie dopuszczę aby Kornelinie stała się krzywdę.

- No, nie wiem..

- Proszę.. – zamrugałem powiekami.

- No dobrze, ale masz jej pilnować. - dziewczynka podała mi psa – Tylko ostrożnie.

- Dobrze. – uśmiechnąłem się do niej.

- Dzięki siostra. – Ben poczochrał ją po głowie.

    Wychodząc z ich domu usłyszałem, jak Sara  gniewnie warczy na brata.

- Dalej nie rozumiem po co ci ten piec.. – zapytał Ben gdy byliśmy już u mnie w domu.

 - Dziewczyna, którą spotkałem ma psa… A że nie zdążyłem dowiedzieć się jak ma na imię, nie wiem jak mam ją znaleźć. Pomyślałem więc, że spotkam ją w parku. Tyle, że on jest dla psów…

- Aha.. Więc to, po to ci ona. – pogłaskał suczkę -  Zaraz, czyli podsumowując wiesz o tej dziewczynie tylko tyle, że ma psa?

- No.. Tak. – przeczesałem włosy palcami.

   Ben prychną.

- Oj wiem to szalone.. Jednak w taj dziewczynie..

- Tak, tak, jest coś niezwykłego. – przerwał mi i zaczął się śmieć.

   Spojrzałem na niego gniewnie.

        *Róża*

   Luis zadbał o wszystko, impreza jest prze bajeczna.. Te kolorowe światła i otoczenie pięknej przyrody.. Nawet nie przeszkadza mi, że połowa gości to  fałszywi przyjaciele, którzy przez całą imprezę tylko stoją i szepczą… Nawet mnie nie obchodzi co teraz myślą.. Mam ich gdzieś! Ważne, że są tu rodzice i Luis!

- Wiesz, wszyscy dziś obdarowują cię prezentami.. Tylko ode mnie nic nie dostałaś…

- Przecież ty zorganizowałeś to wszystko. – wzięłam go za rękę – Nie mogłam marzyć o lepszym prezencie. – wyszczerzyłam się do niego.

- Miło mi to słyszeć. Jednak mam dla ciebie coś jeszcze.

   Spojrzałam na niego.

- Jeszcze jedna niespodzianka?

- No.. powiedzmy. – mrugnął do mnie.

   Luis zaczął grzebać w kieszeni i po chwili wyją pendriv owinięty wstążką.

- To dla ciebie.

- Dzię..kiję.. – wymamrotałam.

   Luis się zaśmiał.

- Prezentem nie jest pendrive tylko to co na nim. – poinformował mnie.

- W takim razie jak tylko wrócę do domu, obejrzę jego zawartość . – zapewniłam go. – Ooo.. Moja ulubiona piosenka! Zatańczmy! – chwyciłam go za rękę i ruszyliśmy w kierunku parkietu.