,,Spóźnienie"- imagin dla Venney

Hej!

  Przepraszam, że tak późno, ale wcześniej się nie dało :/ Przepraszam was też, za to że ta część jest taka.. nijaka i nic nie wnosi.. :( Zrozumiem jeśli ją skrytykujecie :/

PS. Kto nie głosował w ankiecie proszę o oddanie głosu ;) Z góry dziękuję ;*

Miłych senków wam życzę ;*

______________________________________

      *Abraham*

 Do kawiarenki przyszedłem, a raczej przybiegłem spóźniony. Wbiegłem do środka i rozejrzałem się. Po pasu sekundach dostrzegłem mamę siedzącą przy stoliku. Poprawiłem koszulę i podszedłem do niej.

- Hej mamuś. – uśmiechnąłem się mówiąc.

- Jak zwykle spóźniony. – powiedział beznamiętnie popijając kawę.

- Oj mamo.. – przewróciłem oczami – Tak mój urok! – uśmiechnąłem się łobuzersko.

   Mama zaśmiała się pod nosem.

- Tak, tak.. Gdybyś ty przyszedł punktualnie, byłby koniec świata. – stwierdziła.

- A tego nie chcemy! – pocałowałem ją w policzek. – To co jemy? – zapytałem zasiadając na fotelu.

- Ja nic, ty pierogi.

- Co?

   Mama ciężko westchnęła.

- Ja już zdążyłem zjeść, więc ty tylko ty będziesz jeść.

- Aha…

- Witam panią. – Usłyszałem głos  Boba – Hej! – przywitał się.

- O witaj. – przywitała się mama.

- Hej. – przybiłem mu piątka.

- Twoja zguba. – wręczył mi pendrive.

- Dzięki. – schowałem go do kieszeni.

- Może zjesz z nami? – zapytała mama.

- Chyba ze mną. – wtrąciłem.

- Jasne! – cały Bob, on to nigdy jedzeniem nie pogardzi.

- Chwaliłeś się mamie? – szepnął, gdy  już usiadł do stołu.

- Czym miał się pochwalić? – mama uniosła jedną brew.

  Czyli słyszała….

- Niczym.. – machnąłem ręką.

- Państwa zamówienie. – powiedział kelner stawiając przed nami talerze z pierogami.

- Dziękujemy. – odpowiedzieliśmy chórem.

   Korzystając z okazji zmieniłem temat, jakiś nie chciałem się chwalić mamie moimi wyczynami na próbie… Już od dana próbowała mnie zeswatać z Igą, jeszcze wzięła by to na poważnie…

- Ale dobre te pierogi! – zachwyciłem się.

- Nie zmieniaj tematu. O co chodzi?

    Kurczę nie daje za wygraną…

- Hajtną się z Igą! – wrzasną Bob.

- Co? – mama zadławiła się kawą.

- Nie, no! To było tylko dla żartu! – broniłem się.

- Tak… - Bob się zaśmiał.

   Spojrzałem na niego gniewnie i kopnąłem go pod stołem.

- Co? Prawdę mówię! – bronił się.

- Już chłopcy spokój! – upomniała nas mama.

   Oboje podkuliliśmy głowy.

- Dobrze Abraham jak to było?

- No bo Iga zapytała się czy spotkamy się juro, no a chłopaki zaczęli gwizdać, że niby jakiś romans czy coś… No to ja, że czemu nie.. No i jakoś tak się potoczyło, że zaczęli śpiewać marsz weselny.. No i tyle… - wzruszyłem ramionami - Takie żertwy.  – podsumowałem.

- Zapomniałeś wspomnieć o ryżu i podróży poślubnej!  - wybełkotał Bob, przełykając pieroga.

   Mama spojrzała na mnie pytająco.

-No bo, jak zaczęli w nas ryżem rzucać, to ja wziąłem Igę w ramiona i wyniosłem z próby. A gdy zapytała co robię, to powiedziałem, że w podróż poślubną ją zabieram. – zaśmiałem się - Jak szaleć to szaleć!

   Mama pokręciła głową.

- Co wy robicie na tych próbach… - westchnęła – Zamiast ćwiczyć to żary stroją. -  zaśmiała się.

   No przyznaje, że mnie zaskoczyła. Już myślałem, że zacznie prawdziwy ślub szykować, a tu całkiem spoko reakcja! Nie no jestem z niej dumny!

- Dobrze chłopcy to wy kończcie, a ja będę lecieć. – wstała i ucałowała mnie w policzek – Pa synku. Cześć Bob. – przegnała się.

- Dowiedzenia.

- Pa! – odpowiedziałem i mama wyszła. – Musiałeś jej wypaplać co! – warknąłem na niego, gdy byłem pewnym, że mama wyszła.

- No sorry, nie wiedziałem, że to taki problem?!

- Eh…

   Usłyszałem szczekanie psa i od razu przypomniała mi się piękna nieznajoma. Piękna nieznajoma, jak to brzmi.. Tak tajemniczo.. Spojrzałem w stronę psa. Niestety nie był to Fifi.. Ta dziewczyna.. Kurczę zawróciła mi w głowi! Muszę Ją znaleźć.. Tylko jak? Już wiem!

- Bob chcesz odpokutować winy?

- Co? – zapytał zdezorientowany.

   Przewróciłem oczami.

- Przestań jeść i posłuchaj mnie.

    Bob przełkną.

- Słucham. – odstawił pusty talerz na bok.

- Masz psa. Prawda?

- To pies siostry.

- Mniejsza..  Mógłbym go pożyczyć? – zapytałem niepewnie.

- Nie wiem, z nią gadaj.. Poza tym po co ci Kornelida?

   Co za imię… Hahahahahahaha…

- Bo jest taka dziewczyna….

      *Róża*

  Wbiegłam do domu i szybko udałam się do pokoju. Fifi został przed domem pod opieką Berty. Rzuciłam smycz na łóżko i pobiegłam do łazienki.

   Wzięłam szybki prysznic, potem wysuszyłam włosy. Nie miałam czasu na układanie ich, więc założyłam ozdobną opaskę. Podmalowałam oczy, a na usta nałożyłam różową szminkę. Umalowana i

uczesana poszłam do garderoby.  Nie bardzo wiedziałam, na jaką uroczystość dokładnie jestem zaproszona, więc wolałam nie eksperymentować. Założyłam różową sukienkę z falbanką i beżowe, buty na koturnie, z paseczkiem przy kostce. W uszy wsadziłam proste, duże, złote koła, a na szyję założyłam złoty naszyjnik z moim inicjałem. Oczywiście na mojej ręce nie mogło zabraknąć bransoletki od Luisa. Dostałam ją na naszą rocznicę.. Jest dla mnie naprawdę ważna. Bransoleta ma jedno złote serduszko z moimi inicjałami. To takie słodkie...

   Gdy byłam już gotowa, usłyszałam dzwonek do drzwi.

- Wow! Jakaś ty piękna..

   Słysząc słowa Luisa, zaczerwieniłam się.

- Bez przesadny…

- Jesteś zbyt skromna. A to dla ciebie. – wręczył mi różę.

- O dziękuję. Jest cudna. – pocałowałam go w policzek.

- To co idziemy? Chyba nie chcesz się spóźnić? – zapytał podając mi rękę.

- Nie, nie chcę. – chwyciłam go za dłoń i wyszliśmy. - A gdzie dokładnie jedziemy? – zapytałam siedząc, już w samochodzie.

- Zobaczysz.. – powiedział tajemniczo, odpalając silnik samochodu.