,,Pozory mylą.." - imagin dla Venney

Hej!
 Przepraszam, że tak późno ale nie wyrobiłam się wcześniej... Wiecie piątek trzynastego :( paskudna data. Dziś miałam takiego pecha.. :( Szkoda gadać...

A o to imagin:

_________________________________

          *Abraham*

   Nie wiedziałem czy spotkam w parku Ją, jednak czułem, że muszę spróbować. Nie zamierzałem, więc tracić czasu i z samego rana, wraz z psem Sary ruszyliśmy w stronę parku.

   Przez całą dragę powtarzałem sobie imię psa: ,,Kornelida, Kornelida, Kornelida..”  Mam nadzieje, że jak przyjdzie co do czego, nie zapomnę go…

   Gdy dotarłem do parku spuściłem zwierzaka ze smyczy. Kornelida pobiegła w stronę reszty psiaków, ja natomiast rozgadałem się za nieznajomą, która zawróciła mi w głowie. Kręciłem głową w prawo, w lewo, wyglądałem, a nawet obszedłem cały park. Niestety nigdzie nie znalazłem Jej. Spojrzałem na zegarek w komórce.

- Ale późno.. – powiedziałem sam do siebie.

   Nie miałem wyjścia. Trzeba wracać… I znów zacząłem się rozgadać, tym razem za psem. Westchnąłem.

- Kornelida! Piesku! – darłem się na cały park. – Kornelia! - krzyknąłem jeszcze raz, bez odzewu.

   Chwila ona chyba inaczej się nazywała...

- Jesteś! – krzyknąłem widząc psa biegnącego w moim kierunku.

   Ucieszyłem się. Jednak po paru minutach mina mi zrzedła.  Suczka, parę metrów ode mnie, skręciła w prawo i pobiegła do piaskownicy. Super… 

   Westchnąłem  i szybkim krokiem pobiegłem do niej.

- Chodź tu. – Chwyciłem ją za obrożę i zapiąłem smycz.

   Mam już dość tego psa… Spaniele to wredne, nieposłuszna zwierzaki. Przewróciłem oczami i szarpnąłem psa za smycz, by zacząć iść. Oczywiście zaczęła się buntować. Matko jaki ten pies silny.. Tak zapierał się nogami, że nie mogłem go ruszyć z miejsca! Niby takie to mała, a silne…

- No chodź! – krzyczałem.

   Niespodziewanie pies zrobił krok w moją stronę, a ja straciłem równowagę i poleciałem do tyło. Miażdżąc przy okazji kogoś.  Suczka korzystając z okazji, że wypuściłem smycz, uciekła. A wyglądała na taką posłuszną.. Pozory jednak mylą…

- Abraham? – usłyszałem znajomy głos.

   Czy to Ona? Odwróciłem się.

          *Róża*

  Chłopak, który prawie na mnie leżał odwrócił głowę. Teraz już byłam pewna.

- Abraham. – powiedziałam.

- Bardzo cię przepraszam.. – zaczął szybko, po czym wstał i pomógł mi. – Ja nie chciałem, wiesz pies..

- Wiem widziałam. – uśmiechnęłam się.

- Wszystko? – zapytałem z niepokojem.

- Tak.

   Uśmiechnąłem się łobuzersko.

- Te psy..

   Jego mina mnie powaliła. Nie umiałam się powstrzymać i wybuchłam śmiechem.

- Pomóc cię znaleźć psa? – zaproponowałam.

- Tak, proszę.. – powiedział błagalnie.

- A tak ogóle to, Róża jestem. – uśmiechnęłam się podając mu rękę – Przepraszam, że wcześniej się nie przedstawiłam, ale wypadła mi nagła… -zawahałam się – sprawa. – dokończyłam.

- Spoko.  A ja Abraham. – uścisnął mi rękę.

- A to już wiem. – uśmiechnęłam się.

- Ładne imię. – powiedział niespodziewanie. – Jeszcze takiego nie słyszałem.

- Nie jest Hiszpańskie… - wyjaśniłam.

   Fifi zaczął szczekać, więc popuściłam mu smycz. Po jego ostatnim wybryku wolałam go nie spuszczać..

- Widzę ją! – krzyknęłam, szturchając Abrahama – Tam za drzewem. – wskazałam drzewo naprzeciwko nas.

- Okrążymy ją, to może nie ucieknie.

- Jakby co Fifi pomoże! – gdy tylko to powiedziałam, on zaszczekał – Widzisz, pomoże. – zaśmialiśmy się.

   Tak, jak powiedział Abraham, podeszliśmy ją z dwóch stron. Ja z prawej, a On z lewej. Fifi dla pewności czekał z przodu. Cichutko na palcach podkradłam się do psa i… I już miałm ją prawie w garści, gdy z drzewa wybiegła wiewiórka, a pies pognał ją.

- Aaaaa! – usłyszałam krzyk Abrahama, a potem plusk i Jego gniewne krzyki.

   Wyjrzałem za drzewo. Ulala.. Biedak wpadł w kałużę.. Był cały w błocie i chyba nie tylko.. Wiem, że to straszne, ale równocześnie takie śmieszne..

          *Abraham*

   Nienawidzę tego psa! Nienawidzę tego psa! Ah!! Jak ja jej nienawidzę!!!!!

   Krzyczałem w duchu, zaciskając pięść. Wziąłem wdech i otarłem twarz z błota. Mam tylko nadzieję, że to tylko błoto, bez żadnej niespodzianki. Wzdrygnąłem się na samą o tym co z tym błotem jest zmieszane.

  Strząsnąłem błoto i wstałem. Wstając zauważyłem jak Róża się ze mnie śieje. Próbowała to ukryć, ale kiebsko jej to wychodziło..

- Bardzo śmieszna… - burknąłem.

- Przepraszam… Wiem nie powinnam się śmieć. – zasłoniła ręką buzie – Już nie będę. – przyrzekła.

   Nie bardzo jej wierzę.. W sumie to na jej miejscu też bym się śmiał..

   Machnąłem ręką.

- Nieważne, po prostu złapmy tego parszywego kundla! – tupnąłem nogą.

- Właściwie to nie trzeba go łapać.

- Co? – spojrzałem na nią.

- Fifi ją złapał.

   Spojrzałem na psa.

- Kocham cię Fifi! – krzyknąłem.

   Fifi trzymał w pysku tą Kor coś tam, ciort z jej imieniem! Ważne, że ją dopadł.

   Wziąłem za jej smycz, a Fifi wypuścił ją.

- Biedna jest cała zaśliniona. – stwierdził Róża.

- Zasłużyła! – warknąłem.

- Jej właściciel, nie będzie zachwycony. – pokręciła głową.

- A chrzcin właściciela, za to jak mnie urządziła..

- Aha, mam cię! – przerwała mi Róża – Czyli to nie twój pies! – podniosła jedną brew.

   O kurcze?! Jak ja mogłem się tak podejść?! AH……

- Kiedy się zorientowałaś? – zapytałem.

- Na początku. – zaśmiała się – Od razu było widać. – spojrzałem na nią pytająco – Po pierwsze, jak ją wołałeś, za każdym razem podawałeś inne imię, po drugie uciekła od ciebie, a po trzecie sam się teraz przyznałeś. – założyła rękę, na rękę.

- Tsa.. Wpadłem.. No, ale tylko z psem mogłem tu wejść.. No a ja.. No..

- Nie jąkaj się. - poprosiła.

  Wziąłem wdech.

- No bo prawda jest tak, że.. Że stęskniłem się za Fifim! Tak właśnie i... ! Wiesz kiedy on tak na mnie wskoczył, to.. To poczułem, że to wielka przyjaźń. Tak, wiesz od pierwszego... liźnięcia! – wypaliłam.

   Kurczę z tych nerwów gadam głupoty..

- To wszystko wyjaśnia.. - powiedziała, powstrzymując się od śmiechu.

   Uśmiechnąłem się i przytuliłem psa. Zam tylko nadzieje, że to kupi...

- No chyba nas nie rozdzielisz? – spojrzałem na nią błagalnie, a Fifi chyba zrobił to samo.

- No cóż, nie będę stawać na drodze do waszego szczęścia.. – powiedziała.

   Poczułem na policzku liźnięcie psa.

- Dzięki chłopie. – wyszeptałem mu do uch.

- Mówiłeś coś? – zapytała.

- Nie… Wiesz co ja muszę się przebrać, może pójdziesz ze mną do domu. Ja się przebiorę, a później odstawimy tego tu diabła z piekła rodem?

- No nie wiem, bo..

- Proszę? – spojrzałem na nią błagalnie.

   Fifi zaskowyczał.

- Miałaś nas nie rozdzielać. – zauważyłem.

- No wieszczo Fifi? Mam być zazdrosna? – zwróciła się do psa, po czym ten zamachał radośnie ogonem.

          *Róża*

   Ich przewaga była za duża.. Poza tym, nie mogłam przecież odmówić mojemu ukochanemu pieskowi…  Więc pięć minut później byłam w domu u Abrahama.

- Widzisz, mówiłem że to blisko. – wyszczerzył się otwierając drzwi.

- A mogę wejść z psem? – zapytałam jeszcze dla pewności.

- Nie nabrudzi bardziej, jak ja. – wskazał na ubłocone ubranie.

- No tak..

- Rozgość się, a ja się przebiorę.

- OK.

   Abraham zszedł a dół.  Rozejrzałam się po wielkim  salonie. Fajnie był użądlony. Na środku stała niby scena. Wiadomo dla kogo.. Moją uwagę najbardziej zyskał kominek. U mnie co prawda, był kominek, ale nie taki prawdziwy.. Można powiedzieć , że to coś w rodzaju ozdoby. Ten natomiast, widać było, że jest używany i to często.

   Przywiązałam Fifiego do poręczy schodów.

- Chcesz coś do picia? – zapytał Abraham.

   Podskoczyłam i odwróciła się. Na moje nieszczęście Abraham akurat podchodził. Zderzyliśmy się, natomiast zawartość, jego szklanek wylądowała na mnie…  Jeju… Biała bluzka z czerwoną plamą.. Super!

- Sorry… - przeprosił.

   Westchnęłam.

- Trudno. Szybko się przeprałeś. – zmieniłam temat.

- Szybo? Zajęło mi to trzydzieści minut…

- Serio?

  Pomogłam mu sprzątnąć , na szczęknie nic się nie pobiło. Chodziarz tyle…

- Kurczę mamy dziś pecha. – stwierdziłam, siadając na kanapę.

   Przede mną stał kalendarz, coś podkusiło mnie, aby sprawdzić datę. Przyjrzałam mu się.

- Co tak patrzysz? – zapytał zdziwiony Abraham siadając obok.

- Patrz. – wskazałam na dzisiejszy dzień. – Teraz wiadomo z kąt nasz mech! – roześmiałam się.

- Nie rozumiem….

   Westchnęłam.

- Dziś piątek trzynastego! – zapukałam w jego głowę – Halo jest tam kto! – krzyknęłam mu prostu  w ucho.

- Ej, bo ogłuchnę! – odsuną głowę zatykając uszy.

- A to by, była tragedia.. – zachichotałam.

   Abraham zmrużył oczy.

- Grabisz sobie… - pokręcił głową.

- Naprawdę? – udałam zdziwioną.

   Abraham tylko uśmiechnął się podstępnie.

- Co ty…

   Nie zdarzyłam dokończyć, bo Abraham zaczął mnie łaskotać! To okropne tortury! Nienawidzę łaskotek.. Zwijałam się i kręciłam, błagając go aby przestał. Przez cały czas śmiałam się. Po mimo moich błagać, nie przestawał.

- Proszę… Już nawet nie mam siły się śmiać…

          *Abraham*

   Po mimo jej błagań, pozostawałem nie ugięty! Łaskotałem ją… Zasłużyła, za to śmianie się!

- Proszę… Już nawet nie mam siły się śmiać…

   Po tych słowach przestałem ją łaskotać.

- No ok..

   Dziewczyna usiadła i wzięła wdech.

- Co ty płakałaś? – zaniepokoiłem się łżą w jej oku.

- Co? – przetarła oko – Nie.. To przez śmiech ja zawsze tak mam.

   Usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi.

- Jestem! – wrzasną dobrze mi znany głos  Tony'ego – Hej brat!

 -Siema!

- Tony! – krzyknęła Róża, machając.

- Róża? Cześć! – odmachał jej,  a potem się przytulili…

  To było dziwne… To ja się męczę z jakimś futrzarscy diabłem.. A mój brat ją dobrze zna?! Co za cho&%$#& piątek trzynastego!!
___________________________________________________________

Mam nadzieję, że się podobał ;)
Może chociaż to mi dziś wyszło... XD

Życzę miłej nocy :*