Historia bez hepi endu.. Cz.I

   Spotkałem ją jakoś pół roku temu, gdy siedziałem sobie w parku i chowałem się przed natrętnymi fanami. Zobaczyłem zagubioną dziewczynę. Była naprawdę ładna, brunetka z warkoczem na bok. Nie była wysoka, ale i nie była niska. Z ukrycia obserwowałem jak krząta się po alejce. Dostrzegłem na jej twarzy zakłopotanie. - Pewnie ma jakiś problem…. Może potrzebuje pomocy.. Nie! To pewnie znów jakaś moja fanka, która zaraz zacznie piszczeć i zlecą się wszyscy… Eh… -  Pomyślałem. Przyglądałem się dalej dziewczynie, zauważyłem, że na twarzy dziewczyny pojawiały się łzy. W pobliżu nie było nikogo tylko ja. Westchnąłem – Zaryzykuje.-   Wstałem i podszedłem do niej.

- Przepraszam? Coś się stało? – Zapytałem niepewnie.

- Nie.. To znaczy tak. – Powiedziała smutno. – Chyba się zgubiłam. – Przyznała płaczliwym głosem.

   Dziwne nie zaczęła piszczeć….. Podejrzane..

- Może ci pomogę. Znam dobrze ten park. – Zaproponowałem.

- Naprawdę, a wiesz którędy trzeba iść, żeby dojść do ulicy flor? – Zapytała niepewnie.

- Jasne. – Uśmiechnąłem się łobuzersko. - Była ładna a do tego mnie nie rozpoznawała. Czas na podryw...- Pomyślałem. – Trzeba iść tamtą ścieżką... – Wyjaśniłem jej dokładnie którędy mam iść, a przy okazji uśmiechałem się do niej łobuzersko.

- Dziękuję. – Podziękowała i nagle się na mnie dziwnie popatrzyła. – Zaraz ja cię znam.. – No i się zaczęło... – Ty jesteś tan.. No... Śpiewasz tak? – Zapytała niepewnie.

   Serio nie wiedział jak się nazywam? Jak to możliwe?!

- Tak śpiewam. Abraham Mateo się nazywam. – Wyjaśniłem ze zdziwieniem.

- A tak faktycznie. Moja siostra cię ,,kocha” – zrobiła cudzysłów palcami – i na okrągło słucha twoich piosenek.

- A ty? – Zapytałem.

- Szczerze? – Pokiwałem twierdząco głową. – Nie.

- Dlaczego? – Ta dziewczyna coraz bardziej mnie intrygowała.

- Bez obrazy, ale twoje piosenki są nudne i trochę nie w moim stylu. – Przyznała.

- Nudne?! – Krzyknąłem zdziwiony.

- Tak! Dla mnie tak.

   Dziewczyna ma tupet! Kłócić się z taką osobą jak ja. – Pomyślałem. Wziąłem głęboki oddech.

- Czemu tak uważasz? – Zapytałem spokojnie.

- Bo tak, po prostu mi się nie podobają i tyle. – Zmierzyłem ją wzrokiem. – Poza tym ciebie też nie lubię.

   Zamurowało mnie, pierwszy raz w życiu jakaś dziewczyna <która nie jet ze mną spokrewniona> powiedziała że mnie nie lubi. Przeżyłem szok – Jeszcze będzie moja! Nie tylko mnie polubi, ale i pokocha! – Pomyślałem, po czym znów uśmiechnąłem się łobuzersko do dziewczyny.

- Nawet mnie nie znasz, a już nie lubisz?

- No właśnie nie znam i nie zamierzam poznawać. – Spojrzała na zegarek. – Ale późno. Dzięki że mi pomogłeś i pa. – Powiedziała, odwróciła się na pięcie i zaczęła iść w kierunku wcześniej wskazanym przeze mnie.

- Czekaj! – Krzyknąłem i pobiegłem za nią.

   Dziewczyna ustał.

- Co? – Zapytała.

- Ja cię nie rozumiem?! Inne dziewczyny gdyby mnie spotkały to już by pewnie mnie nie wypuściły! A ty?! Nie dość, że mówisz że mnie nie lubisz, to jeszcze odchodzisz sobie, i to tak z własnej woli?! Dlaczego??! – Nigdy dotąd coś takiego mi się nie przydarzyło i nie wiedziałem co mam robić.

- Bo ja nie jestem jak te inne dziewczyny. – podkreśliła – Mogę już sobie iść?

- Jeszcze mnie polubisz. – Szepnąłem, niestety to słyszała.

- Tak jasne, - wskazała na swoją dłoń – jak tylko mi tu kaktus wyrośnie.

- Czemu jesteś taka pewna? – zapytałam unosząc jedną brew do góry.

- Serio mam ci powiedział?

- Tak! – Prawie wykrzyknąłem.

- Bo jesteś typową gwiazdką, który uważa się za lepszego od innych! Poza tym myślisz, że jak jesteś sławny to już każda dziewczyna twoja! – Powiedział powoli, patrząc mi prosto w oczy.

- To nie prawda! – Wyparłem się.

- Nie?! A teraz to co? Jak cię zignorowałam, to ty wielkie halo z tego zrobiłeś!

- Bo to było dziwne. – Broniłem się.

- Nie, nie było…

- Dla mnie tak! – Przerwałem jej.

- Nie każda dziewczyna musi piszczeć na twój widok! – Powiedział.

   Przez całą rozmowę patrzyła mi w oczy.

  Uświadomiłem sobie, że ona ma racie. Westchnąłem.

- Masz rację. – Przyznałem się w końcu.

- O wieli pan Abraham przyznał mi racie. Wow, chyba zaraz popłaczę się ze szczęścia. – Powiedziała sarkastycznie.

- Dobra możemy skończyć temat? – Zapytałem.

- Jasne. – Uśmiechnęła się.

- A powiesz mi jak się nazywasz?

- Nie. Muszę iść. Pa! – Uśmiechnęła się słodko – Obyśmy się więcej nie spotkali.

   Nie dała mi odpowiedzieć, po prostu odwróciła się na pięcie i poszła sobie. Nie dałem za wygrano i śledziłem ją aż do samego domu. Gdy już znałem jej adres wróciłem do domu.

****

   Następnego dnia poszedłem pod jej dom i czekałem, aż wyjdzie. Stałem i czekałem tam jak głupi całe dwie godziny, aż w końcu pojawiła się na ulicy.

- Cześć! – Powiedziałem do niej uśmiechając się łobuzersko.

  Dziewczyna nie odpowiedział, zmarszczyła czoło.

- No co? – Udawałem głupiego.

- Co ty tu robisz?  Czeka ty mnie śledziłeś?! – Zapytała zdenerwowana.

- Nie… No może. – Zmierzyła mnie wzrokiem. –Przepraszam, ale nie mogłem cię tak wypuścić, wiesz jesteś pierwszą dziewczyną która mnie tak potraktowała.

- Przecież ja cię skrzyczałam. – Przypomniała.

- No tak, ale… Umówisz się ze mną? – Zapytałem prosto z mostu, mając nadzieje, że powie ,,tak”.

_______________________________________________________________

  

   Heej! :D witam po przerwie ;) przepraszam, że tyle mnie nie było ale nie miałam kiedy napisać kolejnej części :/ przepraszam. Teraz mam przerwę świąteczną więc postaram się codziennie  <prócz w święta> coś dodać ;)

  Mam nadzieję, że spodoba wam się ;)  może to trochę wydawać wam się nudne ale potem się akcja rozkręci ;) nie martwcie się ;)

  Życzę miłych przygotowań do świąt ;)