Destino - VI (Epilog)

Hej!

Trochę krótki, ale podsumowuje wszystko ;) Mam nadzieje, że ten imagin rozwieje wasze wszystkie pytania ;)

_________________________________________________________

  Wszystkie światła zgasły i nastała ciemność. Przetarłem oczy. Leżałem na dobrze znanej mi ulicy. Wstałem i rozejrzałem się. Ani duchów, ani domu nie było. Przede mną owszem stał dom, ale nie TAMTEN. Ten dom był normalnym domem w którym mieszkała para staruszków.

- Czyżby to był sen? A może jak biegłem poślizgnąłem się i uderzyłem się w głowę? – pomacałem się po głowie – Nie nic mnie nie boli. – mówiłem sam do siebie – Tak, to na pewno był sen, tylko sen….

  Otrzepałem spodnie i koszulkę z piasku i spokojnym krokiem udałem się do domu.

***

  Byłem zmęczony i obolały, więc zaraz po powrocie położyłem się spać.

- Dziękuje.. - Usłyszałem szept

- Kto tam?! – Poderwałem się. – Czyżby to… Nie to tylko wyobraźnia..

  Położyłem się i zasnąłem.

***

- Dziękuję Abraham, uratowałeś mnie.

- Samanta? Więc to nie był sen…

- Nie. – Dziewczyna uśmiechnęła się. – Dałeś mi słowo i dotrzymałeś go. Byłbyś w stanie się dla mnie poświęcić. Twoja odwaga i zaufanie zerwało klątwę. Wreszcie jestem wolna!  – ponownie się uśmiechnęła - Muszę już wracać. Jeszcze raz dziękuję!

***

   Wtedy się obudziłem.

- Czekaj! Zobaczymy się jeszcze? – Zapytałem, rozglądając się po pokoju.

- Zawsze tu będę. – Rozległ się słodki, cichy szept.