Destino - V (Koniec?)

- Wiesz, jesteś pierwszą osobą, która próbuje mi pomóc. – Powiedziała smutno.

    Uśmiechnąłem się do niej pocieszająco.

- Teraz tylko jak, by ci tu pomóc… - podrapałem się w głowę – mam! – Krzyknąłem nagle.

- Co masz? – Zapytał.

- Pomysł. Posłuchaj ja pójdę do twojej siostry i udam, że nic nie wiem i dalej jestem pod jej.. hm.. władza? No i wybadam co trzeba zrobić, żeby cię uwolnić. Genialne!

- Nie! Niebezpieczne! – Protestowała.

- Oj nic mi nie będzie! – w sumie, to sam nie do końca wierzyłem w powodzenie mojej ,,misji”, ale musiałem jej pomóc. Próbowałem nie dać po sobie poznać swych wątpliwości i stechu. – Poza tym nie mam innego pomysłu.

- Jak to nie przecież możemy… No dobra, nic nie mam. – westchnęła – To jak to rozegramy?

- Może niby będę przed tobą uciekał i wpadnę do domu z krzykiem. Na bank nam uwierzy! – a raczej powinna uwierzyć..

- Ok.

- Czekaj?

- Tak?

- Właściwie to jak masz na imię? - Zapytałem znienacka.

- Samanta.

- O miło mi. – Uśmiechnąłem się i podałem jej dłoń. – Abraham.

    Duch z lekko dziwonią miną podał mi rękę.

- No to cześć! – Pożegnałem się i zacząłem krzyczeć. – Aaaaaa.. Ratunku, gonie mnie… To coś mnie goni!! Pomocy!! – Nie chcę się chwalić, ale świetnie mi to wyszło sam prawie uwierzyłem, że się boje. Jestem świetny! – pochwaliłem się.

- Co się stało? – Zapytała jak tylko wbiegłem do środka.

- To coś.. Było tam. – Wskazałem panicznie na ogród.

- Co? – Zapytała zdziwiona.

- Nie wiem, takie straszne coś!

- Oh.. Chyba wiem o czym mówisz. – Podeszła do mnie i spojrzała mi w oczy. – Nie martw się tu nic ci nie grozi. -Wyszeptała słodkim, ciepłym głosem.

    Nagle poczułam jakieś dziwne uczucie. Jakaś dziwna siła próbowała mną zawładnąć. Na szczęście bez większych przeszkód oparłem się jej.

   Więc tak to działa… - Żeby nie wzbudzać podejrzeń zacząłem się zachowywać, tak jakbym był pod jej wpływem.

- Tak. – Powiedziałem.

    Ona jednak gwałtownie się odsunęła ode mnie.

    Zrobiłem coś nie tak?!

- Kłamca! Jak.. jak to możliwe!? – Zaczęła wrzeszczeć, wręcz nieludzkim głosem.

    Wiedziałem, że robi się gorąco. Zaczem się więc ewakuować.

- Ty! – Spojrzała na mnie.

    Próbowałem otworzyć drzwi i uciec, ale nie mogłem, były zamknięte. Potem zorientowałem się, że coś, nie pozwala mi się ruszyć. Dziewczyna patrzyła na mnie, morderczym wzrokiem.

- Żegnaj świecie. – Wyszeptałem.

- Nikogo nie żegnaj! – Krzyknął tajemniczy głos.

    To była Samanta. Ucieszyłem się na jej widok.

- Zostaw chłopaka!

- O, jak się odważna zrobiła! – Wrzynała zła kopia Samanty.

- Zostaw go bo..

- Bo co?! – Przerwała Jej.

    Jej diaboliczny wzrok przeniósł się ze mnie na Samantę – Przecież ona jej nie da rady. Muszę jej pomóc! – Ze wszystkich sił próbowałem się uwolnić. Robiło się coraz gorzej. Zjawa, która wydawała się być tą dobrą, wcale nią nie była. – Pozory mylą… Napis! -  Nagle przypomniał mi się, ten napis pod obrazem: ,, Nie zawsze …… oznacza zło, a  nie ….. oznacza dobro” -  Już wiem jak go dokończyć!- Pomyślałem i wykrzyczałem:

- Nie zawsze czerń oznacza zło, a nie zawsze biel oznacza dobro!

    Gdy tylko wypowiedziałem to zdanie siła, która mnie trzymała osłabła i wyrwałem się.

    Zły duch wpadł w szał.

- Powinnam od razu cię zlikwidować! – Wrzasnęła w stronę Samanty i cisnęła w nią jakimś jasnym promieniem.,

- Samanta! – Krzyknąłem.

    Bez namysłu rzuciłem się ,by osłonić Ją.

    Jasny promień rozbłysnął. A ja padłem bezwładnie na podłogę, czując tylko okropny bul w sercu.

__________________________________

Hej! :D

O to obiecany imagin ;) Mam nadzieje, że was zaciekawi i przestraszy ;) 

I to już hyba koniec... ;)

POZDRAWIAM ;*