Cz.I - Budziki się zbuntowały i chcą zaatakować świat + Pierwsze spotkanie

Hej!

Przepraszam za tak długą nieobecność, ale nie miałam czasu, a potem miałam problemy z internetem i nie mogła się dostać na bloga :( Na szczęście już jest wszystko w porządku i mogę wrucić ^^ Mam nadzieję że się na mnie nie gniewacie ;) i że się wam spodoba ;) 

Kolejną część dodam najpewniej jutro ;)

Miłej soboty życzę :D

____________________________________________________________

   Otworzyłem oczy i spojrzałem na zegarek.

- Co już 7.40?! Spóźnię się!

  Szybko zeskoczyłem z łóżka i pobiegłam do łazienki, 15 min. szybkiej toalety i na śniadanie. Zdążyłem jedynie zjeść dwa tosty z dżemem. Wziąłem kurtkę i właśnie wtedy zegar pokazał 8.00.

- Miszczu! – Pochwaliłem sam siebie i pobiegłem ,,złapać’ autobus.

   Wybiegłem przed dom i dosłownie wskoczyłem do autobusu.

-Uf.. –Odetchnąłem z ulgą.

- Znów zaspałeś? – Zapytał mój najlepszy kumpel Jack.

- Taa…

- Musisz sobie ustawić budzik!

- Już to zrobiłem, geniuszu! Nie zadzwonił.

- Hm… - Jack podrapał bródkę.

   To oznaczało że myśli, a to bardzo zły znak…

- Chłopie, tylko się nie przegrzej! – Wybuchłem śmiechem.

- Ha, ha, ha… Może i zbytnio błyskotliwy nie jestem, ale czasem wymyślam dobre plany!

- To ty wiesz co to znaczy błyskotliwy?! Wow szacuj! – Znów się zaśmiałem, a Jack zmierzył mnie wzrokiem.

   Resztę drogi pokonaliśmy w milczeniu.

-Znalazłem rozwiązanie na twój problem! – Powiedział nagle Jack, gdy wchodziliśmy do sali z matematyki. – Nastaw więcej jak jeden budzik i nie zaśpisz! – Powiedział dumny.

   A ja przewróciłem oczami.

- Myślisz, że na to nie wpadłem? Wczoraj nastawiłem trzy zegarki i komórkę!  Mimo to zaspałem.

- Budziki są przeciwko tobie! A może to robią żebyś nie chodził do szkoły….

   Jack gadał bez sensu aż do momentu gdy pani weszła do klasy.

- A co jeśli mam rację? – Zapytał pocichł gdy pani odwróciła się w stronę tablicy.

- Tak na pewno, budziki się zbuntowały i chcą zaatakować świat.

- Tam wiadomo co im chodzi pod tymi ich czapeczkami? A może to ufoludki z kosmosu!

- Jack cicho! – Uciszyłem go.

  Już raz dostałem naganę za jego gadaninę. Ja wzorowy uczeń z uwagą w dzienniku! To takie poniżające!

  Resztę lekcji siedział już cicho. Gdy zadzwonił dzwonek na przerwę wyszedłem jak najprędzej z klasy, żeby nie musieć słuchać, jego głupich teorii o tym jak to zegarki chcą zniszczyć świat. Jakim cudem od mojego zaspania doszedł do zniszczenia świata? Czasem nie rozumiałem, sposobu myślenia Jacka.

  Z rozmyśleń wyrwała mnie stłuczka z jakąś dziewczyną.

- O przepraszam! – Powiedziałem szybko i pomogłem zbierać książki nieznajomej, które przez moją nieuwagę znalazły się na podłodze.

- Nic się nie stało.

- Chyba jesteś nowa, co? – Zapytałam.

  Nie kojarzyłem jej, a ja znam wszystkich w szkole! Więc musiał być nowa.

- Tak, to mój pierwszy dzień. – Wiedziałem!

- W takim razie, miło mi poznać. Abraham jestem. – Uśmiechnęłam się i wyciągnąłem rękę na przywitanie.

- Ja jestem Julia. – Również się uśmiechnęła i uściskała mi rękę. – Ja cię chyba już gdzieś widziałam.

- Pewnie widziałaś mnie na zdjęciu. – Wskazałem ścianę za mną. –  Tam wiszą zdjęcia wszystkich wzorowych uczniów.

- Nie… Nawie tam jeszcze nie byłam. Musiałam cię widzieć gdzieś indziej. Tylko gdzie. – Przyjrzała mi się.

- Nie wiem gdzie, mogłaś mnie widzieć..– Powiedziałem i uśmiechnąłem się tajemniczo.