Cz.V - ..chyba cię kocham..

    Nie bardzo wiedziałam o co im chodziło. Są strasznie skomplikowani. Może jak bardziej ich poznam to może zrozumiem ich zachowanie. W końcu znam ich jeden dzień. Lecz czyje, że się z nimi bardzo zaprzyjaźnię. 

      Jack jest naprawdę świetny, zabawny, ideał. Cały czas opowiada o szkole i na jednej lekkci opisał mi prawie wszystkich w szkole. Powiedział z kim warto się zaprzyjaźnić a z kim nie. Oczywiście on i Abraham znaleźli się na tej pierwszej liście.

    A skoro mowa o Abrahamie. Zamieniłam z nim tylko parę zdań i właściwie to więcej przebywam z Jackiem niż z nim, ale wydaje się być naprawdę fajny. Mam nadzieję że się zaprzyjaźnimy. A może to będzie coś więcej niż tylko przyjaźń?

- Julia! – Krzyknął jakiś głos.

    Podskoczyłam i odwróciłam się. Okazało się że to mama.

- Cześć.

- Witaj skarbie. Czekam już 15 minut, pisałaś że już skończyłaś lekcje.

- Tak skończyła, ale.. Musiałem jeszcze coś załatwić.

   10 minut później byliśmy w sklepie mamy.

- I co gitara jest dobra? – Zapytała mama.

- Tak. Uratowała kolegę. – Zaśmiałam się.

- Cieszę się, że mogłam pomóc. – Pogłaskała mnie po ramieniu. – I jak ci się podoba w nowej szkole? – Zapytała nagle.

- Wiesz to nie to samo, co szkoła w Polsce, ale jest fajne.

- A poznałaś jakieś koleżanki?

- Tak, dużo koleżanek… i kolegów. – Powiedziałam ostatnie słowo ściszając głos.

- Kolegów mówisz. – Mama się zaśmiała. – Powiedz, a przystojni ci koledzy?

- Wiesz.. – Mama uniosła jedną brew. – Bardo, a zwłaszcza taki jeden chłopak. Jest bardzo fajny i chyba się zaprzyjaźniliśmy.

- Chyba?

- Tak, bo większość czasu spędzałam z jego kolegą, który mnie polubił. To więc On może taż mnie lubi.

- A jak się zwie ten On? – Zapytała.

- Abraham.

- Ładnie. – Stwierdziła i zmieniła temat - Powiedz jesteś głodna?

- Tak! Co przygotowałaś na obiad?

- Saładkę. – Powiedziała wyjmując pojemnik zza lady.

- Ooo! Kocham tę sałatkę! – Krzyknęłam i zabrałam się za jedzenie.

    Zjadłam przepyszne danie mamy i umyłam pojemnik. Zerknęłam na zegarek w komórce.

- O matko?

- Co się stało? – Zapytała mama.

- Nic, tylko mam 3 nieodebrane sms-y od Jacka.

- Kogo?

- Tego kolegi od gitary.

    Czym prędzej odtworzyłam pierwszego sms-a:

Hej, wiesz mogła byś przyjść do parku?

   Jakiego parku? Ah, ten Jack. Usunęłam tego sms-a i przeczytałam drugiego:

Sorry zapomniałem powiedzieć o której

godzinie. Ale ze mnie gapa! Ha ha. No

więc spotkajmy się o 16. Ok?

    Hm.. To już wiem o której mam przyjść. Tylko dalej nie wiem gdzie. Wzięłam wdech i odtworzyłam kolejnego sms-a:

Jeju przecież ty nie wiesz do jakiego

parku my chodzimy! To jest naprzeciwko

sklepu twojej mamy. Jeszcze raz sorry.

    Ah.. Jack. Ciekawe czy on tylko udaje, czy naprawdę jest taki, hm… niemądry.

- Mamo mogę iść do parku? – Zapytałam.

- Którego? I po co?

- Tamtego. – Pokazałam na park przed sklepem. – Chcę się spotkać z Jackiem.

- W sumie, ruchu dziś nie ma,więc możesz iść.

- Dzięki! – Rzuciłam jej się na szyję.

- Tylko wróć przed 18!

- Tak jest!  - Krzyknęłam i wybiegłam ze sklepu.

   Teraz tylko muszę znaleźć Jacka. Ciekawe o co mu chodziło.

   Po 5 minutach znalazłam Jacka i był z Abrahamem. Podeszłam bliżej. Nie chciałam podsłuchiwać ale zaintrygowały mnie słowa Abrahama : ,,nie możesz jej tego powiedzieć”!

Podeszłam cichutko i schowałam się za drzewem.

- Nie możesz! Ja się nie zgadam! – Krzyczał Abraham.

- Spoko ja jej nic nie powiem, bo ty to zrobisz! – Wyszczerzył zęby.

-  I co podejdę i powiem: ,, Hej wiem, że znamy się krótko, ale chyba cię kocham”?! Przecież Julia mnie wyśmieje!

- Co Powiedziałeś? – Zapytałam zszokowana, zanim zdążyłam to przemyśleć.

_______________________________________

 Witam Państwa XD 

Przepraszam, ale wczoraj nie miałam czasu na pisanie ;( w ramach rekompensaty następna część pojawi się jutro :) A jeśli pod tym postem pojawi się 3 komentarze kolejną historię wstawię we wtorek ;) Taki mały szantażyk hehehhe XD życzę miłego popołudnia ;)