,,Łatwa jest!"- dedyk dla Wiktorii Drews

Cześć!!
Jak obiecałam dziś kolejna część imaginu ;) Mam nadzieję , że się wam spodoba :D No tak, ale zanim inagin to....

Przecież dziś jest ważne śnięto!

Więc moje drogie panie:

Życzę Wam abyście odnalazły:

w ciszy swoje myśli i marzenia,

w bliskich Wam osobach siłę i piękno stworzenia,

w otaczającym świecie radość istnienia,

w kolorach, smakach i zapachach wielkość natchnienia,

oraz wielką miłość!

.... A teraz możemy iść dalej. ;)

_____________________________________________

    Lekcja minęła strasznie szybko. Zanim się obejrzałem wychodziłem już z klasy. Na szczęście była to godzina wychowawcza więc mogliśmy omówić nasz plan co do Ángeli.

    Pożegnałem się z Fede i zacząłem szukać mej wybranki… Rozejrzałem się po korytarzu…

- O hej. – uśmiechnąłem się do niej.

- Cześć. – odwzajemniła uśmiech – Widziałam jak dyskutujesz o czymś z Fede, coś się stało? – zapytała niewinnie.

- Nieee… - machnąłem ręką – Rozmawialiśmy o meczu. – skłamałem.

- Aha…

    Najwyraźniej uwierzyła.

- Słuchaj, mam pomysł może skoczymy dziś do kina? – uśmiechnąłem się łobuzersko.

- No w sumie, czemu nie. A o której?

- A kiedy masz czas? – podsunąłem się bliżej.

    Oooj taak! Jestem dobry w te klocki!

- O szesnastej. – zaproponowała.

- Jasne. Film możesz wybrać jaki chcesz. – puściłem jej oczko.

    Zachichotała. Bingo!

- Idziemy na lekcję? – złapałem ją za rękę.

- Ehe… - kiwnęła głową.

   I ruszyliśmy w stronę klasy od matematyki, a cała szkoła patrzyła się na nas.  Widać było zadowolenie na twarzy Ángeli. Zapewne myśli, że to ona rozdaje karty… To się jeszcze zdziwi!

****

   Na kolejnej przerwie, siedzieliśmy razem i trzymaliśmy  się za ręce. Szeptałem jej słodkie słówka, nawet raz pocałowałem w policzek. Łatwa jest. Osoba trzecia mogła by pomyśleć, że jest z nas urocza zakochana para. Ale to tylko pozory… Naprawdę miałem ją gdzieś, owszem jej słodka buźka mogła mnie zmylić, ale tylko na chwilę. Już raz poznałem taką wyrachowaną osóbkę i szybko ustawiłem ją do pionu. Z Ángelą pójdzie mi równie łatwo. A przynajmniej mam taką nadzieję… Nie chcę jej zranić czy coś. Choć zasługuje na to! Nie zniżę się jednak, do jej poziomu i nie zranię jej. Ale czy taka osoba w ogóle jest zdolna do czegoś takiego jak ,,miłość”? Przecież by kogoś kochać trzeba mieć serce, a nie głaz…

   Każda kolejna przerwa wyglądała tak samo. Aż do długiej przerwy. Zgłodnieliśmy więc postanowiliśmy udać się do sklepiku. Droga prowadziła koło biblioteki i przechodząc zauważyłem Fede. Zatrzymałem się więc i zajrzałem do środka. Siedział tam Fede razem z Wiktorią. Najwyraźniej próbowała mu cos wyjaśnić, ale ten matoł i tak nic nie kumał. Mimo wszystko na jego twarzy malował się wilki banan. Wiktoria pierwszy raz od dość długiego czasu normalnie z nim rozmawiała. Wiem, że to dla niego bardzo ważne. Życzę mu by się w końcu pogodzili. Widać że Wiki ma dobre serce i powinna z czasem mu wybaczyć. Dalej sądzę iż ta dwója była ze sobą bliżej niż normalni przyjaciele. Ale co ja tam wiem…

    Z moich rozmydleń wyrwał mnie głos Ángeli.

- Eh…

- Coś nie tak. – spojrzałem na nią.

    Dziewczyna westchnęła

- Nie rozumiem jak taki ktoś jak Fede, może rozmawiać z takim zerem jak ona. – spojrzał na Wiktorię – A już myślałam, że się ogarną. – pokręciła głową.

- Nie rozumiem czemu tak o niej mówisz.

    Spojrzała na mnie i wzięła mnie za rękę.

- Mówiłam ci kochanie, że to zwykły kujon. Ona nic nie znaczy w tej szkole. – uśmiechnęła się sztucznie – Jeśli Fede znów stracił rozum to lepiej się z nim nie zadawać.

- Znowu? – zapytałem.

    Ciekawy jestem jaka jest jej wersja wydarzeń. Nie żebym uwierzył w jakieś jej słowo…

- Tak. Kiedyś się z nią zadawał. Na szczęście zaopiekowałam się Nim i opamiętał się. – westchnęła – Potem nie bardzo miałam dla niego czas… Oddaliliśmy się od siebie. I te coś najwyraźniej znów się nie niego rzuciło. Biedak… - posmutniała.

   Cóż aktorka to z niej świetna! Prawie jej uniżyłem… PRAWIE!

- To wy byliście razem? – udałem zaskoczenie.

  Nie chwaląc się zemnie też jest niezły aktor!

- Oh nie! – zaprzeczyła – Byliśmy tylko dobrymi przyjaciółmi. – Doprawdy?

    Z biblioteki dobiegały głośne śmiechy, więc oboje zajrzeliśmy do środka. Wiktoria i Federico najwyraźniej nieźle się bawili. Może już odzyskał Jej sympatię? Ángela była wyraźnie zniesmaczona tym widokiem.

- Ale ty jej nie lubisz. –stwierdziłem.

- Nie lubisz to mało powiedziane… - prychnęła.

    W tedy w mojej głowie zapaliła się lampka. Chyba powinienem zmodyfikować trochę mój plan. Spojrzałem na rozbawioną Wiktorię. Muszę zacząć zdobywać teraz jej sympatię.