,,Kocham Cię.." - dedyk dla Dolor

Heeej!

Przepraszam, że tak długo musieliście czekać :( ale przeprowadziłam się do cioci i trochę niepewnie się tu czuję.. poza tym nowa szkoła... i tak jakoś wyszło :( mam nadziej, że wybaczycie mi ;) O to nowa część imaginu dla Dolor ;D Mam nadzieje, że się wam spodoba :D

PS. Jeśli wstawię jutro nową część wybaczycie mi?

Miłych snów :*

________________________________________________

    Tym czasem znajomi dalej wspominali…

- A pamiętasz jak wpadłeś do kałuży! – śmiała się dziewczyna – To było takie zabawne!

- Taa.. Dla ciebie… - powiedział ponuro – Wiesz co, jesteś wredna! – oświadczył żartobliwie.

- Wiem! – dziewczyna wyszczerzyła zęby.

- I ja tam dzieci? – Zapytała nagle mama Abrahama.

- Dobrze proszę pani. – odpowiedział Sofia.

- Tak, właśnie.. Chwila! – Abraham zaczął się rozglądać  – A gdzie Angel?

- Wyszła pół godziny temu. – poinformowała go mama.

- Co? Jak to? – zapytał zszokowany.

- Nie zauważyłeś? – zapytała Go Sofii

- No nie, ale.. ale czemu wyszła. – podrapał się w głowę – O kurczę przepraszam.. – powiedział i szybko pobiegł do domu.

    Susana z jednej strony się cieszyła, dzięki Sofii, Abraham chodź na chwile zapomniał o Angel. Ale z drugiej strony… znów szybko sobie o niej przypomniał. – To będzie naprawdę trudne. – Pomyślała kobieta.

   Sofia nie bardzo wiedział co ma teraz zrobić. Abraham gdzieś poszedł, a trochę niezręcznie czuła się sam na sam z panią Susaną, po ostatniej rozmowie.

- To może ja już pójdę. – zakomunikowała dziewczyna i wstała.

- Czemu chcesz już iść? Zostań jeszcze. – zachęcała ją pani.

- Nie.. Naprawdę muszę już iść. – Powiedział i wyszła.

&&&

    Angel po powrocie do domu zamknęła się w swoim pokoju. Była mocno zdenerwowana i nie chciała tego pokazywać rodzicom. Była wściekła na swojego chłopka. Wciąż nie potrafiła zrozumieć jego zachowania. Dotąd nie widział świata poza nią… A gdy pojawiła się Sofii od razu zeszła na drugi plan. – Co jeśli.. to będzie się powtarzać… A jeśli Abraham wybierze Ją? Przecież znają się już tak długo.. i mają tyle wspólnego. A MY? Przecież znamy się od niedawna.. – Jej rozmyślenia przerwał SMS.

    Dziewczyna podniosła telefon. Dostała wiadomość od Abrahama.  Zaczęła czytać:

,,Hej skarbie. Przepraszam cię za to… Ja… No.. Nie wiem co się stało. Proszę jeśli się nie gniewasz to zadzwoń do mnie. Jeśli nie zadzwonisz zrozumiem. L ‘’

    Po przeczytaniu SMS dziewczynie od razu przeszła złość. Szybko wybrała numer.

    Abraham, gdy tylko zobaczył, że Angle dzwoni, szybko odebrał.

- Halo?

- Cześć Abraham.

- O! Słońce czyli się nie gniewasz? – Zapytał dla pewności.

- Trochę.

   Jego uśmiech zmalał.

- Skarbie naprawdę cię przepraszam.. Ja..

- Wiem. – przerwała Mu – Wybaczę ci pod jednym warunkiem.

- Jakim? – Zapytał szybko.

- Jutro jak się spotkamy przytulisz mnie mooocno. – Powiedziała uśmiechając się do słuchawki.

- Z przyjemnością. – Banan ponownie pojawił się na twarzy Abrahama.

- Angel! – Krzyknęła Jej mama.

    Dziewczyna zakryła telefon dłonią.

- Tak?

- Pomożesz mi przy kolacji?

- Tak, już idę! – odpowiedziała i ,,zwróciła się” do Abrahama – Muszę kończyć. Pa skarbie.

- A o której jutro się spotkamy?

- Siedemnasta..

- Aż tak późno? – Posmutniał.

- Tak. Wiesz mam dużo obowiązków i… - Zamilkła.

- Jasne. To pa! – Przesłał jej buziaki przez telefon i obydwoje się rozłączyli.

    Abraham nie bardzo wiedział o co chodziło z tym ,,i’’. Angel od jakiegoś czasu czymś bardzo się martwiła. Niestety nie chciała mu powiedzieć co się dzieje, a On nie zmuszał Jej do niczego. Ufał Jej i nie chciał naciskać.

   Rozmowę nastolatków, oczywiście podsłuchiwała Susana. Gdy tylko Sofii poszła, Ona udała się za Abrahamem i zdążyła podsłuchać Jego rozmowę. Była niezadowolona, że Abraham tak się przejmuje TĄ dziewczyną. Wolałaby gdyby przejmował się Sofią. Niestety nie wszystko szło po jaj myśli…

&&&

Następnego dnia po południu.

    Abraham i Sofia zwiedzili prawie całe miasto.. Naprawdę dobrze się razem bawili. Podczas wycieczki nadrobili cały stracony czas. Odnowili swoją przyjaźń. Sofia naprawdę dobrze się bawiła, Abraham też, chodź cały czas myślał o Angel. Niestety jego dziewczyna nie dotarła do nich. Mało tego przysłała mu SMS-a, że nie wyrobi się i przyjdzie dopiero o 18. Ta wiadomość zasmuciła bardzo Abrahama. Sofii trochę ucieszyła się, że Angel nie było i mogła być sam, na sam z Abrahamem. Wiedziała, że On traktuje ją jak przyjaciółkę i nic więcej, ale mimo wszystko lubiła być w Jego centrum zainteresowania.

- I jak się podobało? – zapytał chłopka.

- Było tak świetnie! Matko jak tu jest pięknie! Tak dużo się tu zmieniło. – ekscytowała się dziewczyna.

- To dobrze, że Ci się podobało. – uśmiechnął się – Chcesz zobaczyć jeszcze jedno miejsce? – zapytał po chwili.

- Jasne! – powiedziała z entuzjazmem.

- To chodź! – Zakomunikował i złapał ją za rękę.

- Gdzie idziemy?

- Zobaczysz.. – odpowiedział z tajemniczym uśmiechem.

- Jesteśmy! – powiedział dumnie.

- Ale.. ale tu są tylko krzaki… - stwierdziła rozczarowana.

- Ah.. – złapał się za głowę – Spójrz głębiej! – rozkazał.

    Dziewczyna wytężyła wzrok.

- Nie dalej krzaki..

   Abraham wziął głęboki wdech.

- To patrz.. – i odgarnął rękami kawałek krzaków.

- WOW! – tylko tyle była w stanie powiedzieć.

    Ukazała im się niebieski budynek, otoczony lampionami. Ściemniało się, więc wyglądało to przepięknie.

- Cudnie tu prawda?

- Ta.. – tylko tyle była wstanie z siebie wydusić.

- Chodź.. – pomógł jej przejść – To wyjątkowe miejsce. Moje miejsce i Angel.

- Poznaliście się tu? – zapytała rozglądając się.

- Nie… - roześmiał się – Ale razem je znaleźliśmy i odnowiliśmy. Wcześniej było zapomnienie.. Ponure.. Dzięki nam jest niezwykłe i cudowne! – powiedział dumnie.

    Weszli do środka niewielkiego budynku.

    Abraham rozejrzał się i powiedział rozmarzony:

- Tu pierwszy raz pocałowałem Angel… - wtedy przypomniał sobie te piękne wspomnienie.

- Niech zgadnę.. Wziąłeś ją za ręce i spojrzałeś w oczy…

- A potem pocałowałem..  – dopowiedział.

    Abrahamowi stanęła przed oczami chwila z Angel, gdy stali właśnie w tym miejscu. Sofii zauważyła co dzieje się z Abrahamem i wzięła Go za rękę. Spojrzeli sobie w oczy. Wtedy stało się coś dziwnego. Przed Abrahamem nie było już Sofii, stała przed nim Angel. Abraham bez zastanowienia zbliżył się do niej bardziej… Po chwili ich usta spotkały się..

- Kocham Cię.. – wyszeptał.

- Co… - Wyszeptał płaczliwym głosem ktoś obok.

    Abrahamowi ,,otworzyły się oczy” przed nim stał uśmiechnięta od uch, do ucha Sofii. Panicznie odwrócił głowę. W wejściu stała załzawiona Angel. Patrzyła na niego kręcąc głową z niedowierzania…

   Widząc całą tą sytuację, pękło jej serce. Nie mogła uwierzyć w to, że Abraham całuje inną, w ICH miejscu! I jeszcze wyznaje jej miłość! To było za dużo jak na jeden dzień. Spojrzała Mu w oczy. Jej spojrzenie mówiło samo za siebie : ,,Jak mogłeś mi to zrobić?”

   Abraham wypuścił z objęć Sofie i podszedł do Angel. Ta odepchnęła go rękami, kręcąc głową. Chciała wyjść z pomieszczenia ale zakręciło Jej się w głowie. Zamrugała, ponowiła próbę wyjścia. Zrobiła krok, niestety  nogi odmówiły jej posłuszeństwa.  Potknęła się, na szczęście Abraham złapał Ją. Przez chwile patrzyli sobie w oczy. Potem dziewczyna opadła bezwładnie w jego ramionach. A ostatnia łza, spłynęła jej po policzku…