Cz. 5 - ,,I żyli długo i szczęśliwie”

   Otarłem policzek i ruszyłem w kierunku domu. Zostawiając perukę na ziemi..

   Pierwszy raz w swoim, życiu ignorowałem prośby fanów o autografy, czy zdjęcia. Czułem się strasznie.

- Wszystko w porządku? – Zapytała jedna z dziewczyn.

   Dziwne nie poprosiła o autograf...

- Nie… - Odpowiedziałem krótko, nie mając ochoty na rozmowę.

- Co się stało? – Drążyła.

- A co cię to! – Warknąłem. Dziewczyna spuściła głowę. – Przeprasza. Mam po prostu zły dzień. – Powiedziałem.

- To przez to. – Pokazała perukę. – Prawda?

- Tak.

- Po co się przebierałeś?

- Bo chodź raz w życiu chciałem się poczuć  jak normalny nastolatek.  Który może wychodzić z domu,  bez ryzyka, że zaraz napadnie go tłum fanów. Na początku było fajnie.. Ale potem poznałem dziewczynę…

- A ona zdenerwowała się, że ją okłamywałeś? – Przerwała mi.

- Tak. – Przytaknąłem. – Zresztą, po co ja ci to wszystko mówię.

    Chciałem odejść, ale nieznajoma chwyciła mnie za ramię.

- Czasem dobrze jest się komuś wygadać. – Uśmiechnęła się.

    Miała rację. Opowiedziałem jej wszystko, od początku.  A ona z uwagą wszystkiego słuchała.

- Naprawdę ci na niej zależy.

- Tak, ale co z tego, skoro ona uważa, że zażartowałem sobie z niej.

- Wszytko się ułoży. Zobaczysz. – Mrugnęła tajemniczo.

- No nie wiem. Była wściekła. Odeszła, a ja  nic, nie zrobiłem żeby ją zatrzymać. – Powiedziałem smutno.

- Zaufaj mi..  – Ponownie mrugnęła. – Przyjdziesz tu jutro o 18? – Zapytała nagle.

- Raczej nie. Po tym zdarzeniu.. Nie lubię już tego miejsca. – Stwierdziłem.

- Proszę. – Spojrzała mi w oczy. – Muszę iść. Pa.

    To było dziwne..

- Pa. – Przegnałem się.

   Mój telefon zapiszczał, więc zerknąłem na niego, ale okazało się że to tylko dźwięk mi się włączył. Kiedy odłożyłem telefon, dziewczyny już nie było.

***

   Cały dzień rozmyślałem. Iść tam, czy nie.. Czemu ta dziewczyna chciała, żebym tam przyszedł. I  czemu miał bym jej wierzyć?! Kim ona w ogóle była.. Moja głowa to jeden wielki potok myśli.

   Wziąłem głęboki oddech.

- Pójdę tam. – Wyszeptałem. – Kto wie może naprawdę ta dziewczyna ma rację i jeszcze wszystko się ułoży.

- Co się dzieje synku? – Zapytała mama wchodząc do mojego pokoju.

- Nic. – Odpowiedziałem automatyczne.

    Mama usiadła na moim łózko i poklepała miejsce obok, na znak żebym usiadł obok. Tak  też zrobiłem.

- Przecież widzę. Jesteś jakiś nieobecny.

- Zdaje ci się. – Nie chciałem opowiadać mamie o tym, ale spojrzała na mnie w taki sposób, że musiałem jej to powiedzieć. Inaczej by nie odpuściła. Wzięłam wdech. – Czytałeś ostatnią gazetę? – Zapytałem.

- Tak, widziałam. To o to chodzi?

- Poniekąd. Podczas tej przebieranki poznałem dziewczynę.. – Nie musiałem mówić nic więcej.

   Kochana mamusia domyśliła się wszystkiego. Nic nie powiedział, ale mocno mnie przytuliła. A tego właśnie mi było trzeba… Była naprawdę wspaniałe, zawsze znalazła sposób, żeby mnie pocieszyć.

***

   Do parku poszedłem już jako Ja, Abraham. Usiadłem na ławce i czekałem. Właściwie to sam nie wiedziałem dokładnie na co czekam..  

- Abraham. – Usłyszałem głos z tyłu.

   Obróciłem się. To była Ona.

- Savana. – Wyszeptałem.

- Hej. – Przywitała się.

- Cześć. – Podszedłem do niej. – Wy..

- Wiem wszystko. – Przerwała mi.

- Co? – Zapytałem zdziwiony.

- Moja siostra mi wszystko opowiedziała. Powiedział mi, że nie chciałeś mnie zranić, że to wszystko było prawdą.

- Twoja.. – Zamilkłem i wtedy uświadomiłem sobie pewną rzecz. – Dziewczyna z wczoraj.  To twoja siostra?

- Tak. Wścibska małolata. Zawsze się we wszystko wtrąca.

- Właściwie to dobrze, że się wtrąciła. – Wziąłem ją za rękę i łobuzersko się uśmiechnąłem.

- Tak. Dlatego się na nią nie gniewam.

- A na mnie? Gniewasz się? – Zapytałem.

- Nie. – Powiedziała patrząc mi w oczy.

- Oooo . – Usłyszałem głos obok. – To co historia się dobrze skończyła? Coś w stylu: ,,I żyli długo i szczęśliwie”? – Powiedziała i zaczęła się śmiać.

   Obróciłem głowę. Stała tam dziewczyna z wczoraj.

- Młoda! – Krzyknęła Savana.

- Dzięki. – Zwróciłem się do Młodej.

- No chociaż jeden umie dziękować. Nie ma za co. O to co teraz buzi! – Zaproponowała dziewczyna.

   Savana warknęła i już otworzyła usta, żeby zapewne powiedzieć coś do słuchu siostrze, kiedy jej przerwałem.

- Nie.. – Pokiwałem głową i spojrzałem jej w oczy. – Kocham cię. –Wyszeptałem i pocałowałem ją.

- Oooo… Jak uroczo. – Stwierdziła Młoda.

- Spływaj! – Warknęliśmy na nią jednocześnie <Ja i Savana>.

- Ok. Już się tak nie unoście. – Przewróciła oczami i poszła sobie.

   Zostawiając nas w końcu samych.

- Obiecasz mi coś? – Zapytała Savana.

- Co?

- Obiecaj, że już więcej mnie nie oszukasz.

- Obiecuję.. – Przyrzekłem, a Savana mocno się do mnie przytuliła, a ja odwzajemniłem uścisk.

___________________________________________________________

Witam!

O to kolejna i ostatnia część imagina ;*

Miałam dziś nic nie wstawiać, ale jak zobaczyła tyla wyświetleń... Dziękuję, dziękuję, za 5420 wyświetleń. To dla mnie bardzo ważne. :D Cieszy mnie to, że ktoś czyta te moje wypociny XD Bardzo dziękuję również Xoxo Agata za komentarze ;) Dzięki nim mam większą motywację do pisania ^^

;* Pozdrawiam!

PS. Dalej zachęcam do wzięcia udziału w ankiecie ;*