Porwanie Abrahama Cz. IX

- Nie obwiniaj się. – Powiedział ojciec Niny, który najwyraźniej wrócił i usłyszał Abrahama.

- Ale to jest moja  wina, to prze zemnie ona… - Nie dokończył, a łza spłynęła mu po policzku. – Gdybym poszedł prosto do szkoły…. To by się nie stało! – Dodał i wskazał brodą na nieprzytomną dziewczynę.

    Zaczął się obwiniać.

- Hej! – Powiedział ojciec Niny i wziął go za ramiona. – Uspokój się! – Potrząsnął nim lekko. – To nie twoja wina! Słyszysz, przestań się obwiniać.

   Pan Martinez może mówić sobie co chce, ja i tak wiem, że to moja wina! Moja…! – Pomyślał Abraham.

   Z rozmyśleń wyrwał go męski głos.

- Więc? Już rozumiesz dlaczego to nie twoja wina? – Zapytał ojciec Niny.

    Abraham nie chciał z nim już o tym rozmawiać, więc przytaknął mu.

    Lecz nic nie było w stanie zmienić jego zdania. – Może sobie  mówić co chce… - Pomyślał.

    Nagle w sali zaczęło coś się dziać – coś niedobrego, więc Abraham pobiegł po lekarza.

- Nina! Coś się dzieje! – Krzyknął przerażony, gdy wpadł do gabinetu lekarskiego.

   Lekarze nic mu nie odpowiedzieli pobiegli od razu do sali.

   Abraham razem z ojcem poszkodowanej próbowali zobaczyć przez szybę co się dzieje w środku, niestety lekarze zasłonili ją – nie pozostało im nic więcej jak tylko czekać.

   Pan Martinez poszedł powiedzieć zonie co się stało, a Abraham usiadł na krześle przed salą i zakrył twarz dłońmi.

   Nagle na drugim końcu korytarza usłyszał jakieś krzyki – okazało się, że to pani Martinez nie zniosła tego wszystkiego i zemdlała. Oczywiście Abraham przejdą się tym, ale wiedział, że jej nic nie będzie, więc wrócił przed sale swojej dziewczyny.

   Wrócił w momencie gdy lekarze i pielęgniarki opuszczali salę.

- Co się stało? – Zapytał lekarza.

- Już wszystko w porządku. – Odpowiedział lekarz.

- Ale… -  Abraham czół, że lekarz ukrywa coś ważnego.

- Ale nie wiadomo jak długo pozostanie w śpiączce. – Odpowiedział ze smutkiem lekarz.

- Co…?

- Przykro mi. – Powiedział lekarz i odszedł.

    Zdruzgotany Abraham usiadł. – Co jeśli się nie  wybudzi? – Abraham znał takie przypadki z telewizji. – Nie, nie wolno mi tak myśleć! – Upomniał się.

*****

    Miną miesiąc od postrzału Niny, a ona dalej była nieprzytomna. Abraham siedział przy niej cały czas – już w drugim tygodniu lekarze pozwolili wejść mu do sali – mimo że rodzice wielokrotnie mówili Abrahamowi, że to bez sensu tak siedzieć, on ich nie słuchał. Rodzice nie chcieli się z nim kłócić więc przestali go o to prosić.

***

   Abraham siedział przy łóżku Niny, gdy nagle jej powieki drgnęły.

- Nina! – Krzyknął szczęśliwy Abraham. – Budzi się! – Krzyknął szczęśliwy.

   Dziewczyna otworzyła oczy i rozejrzał się po sali.

- Gzie ja jestem? – Zapytała nieśmiało.

- W szpitalu. – Odpowiedział Abraham.

   Nina spojrzał na niego.

- Kim ty jesteś? –Zapytała.

- Nie pamiętasz? – Zapytał.

   Chciał podejść bliżej, ale ona krzyknęła:

- Nie! Nie znam Cię! Co tu robisz?!

   Zobaczył w jej oczach przerażenie. –Ona się mnie boi? – Zapytał sam siebie.

- Ty.. ty… Naprawdę nie pamiętasz? Przecież mnie znasz! – Krzyknął Abraham. Niestety to był błąd - zrozumiał go, gdy spojrzał jej w oczy. Patrzyła na niego z przerażeniem - Na prawdę nie wie kim jestem...

________________________________________________

   Hej!! Plecaki spakowane? Mój już tak ;) Następna cześć ukaże się być może jurto, ale niczego nie obiecuję ;)